Deze zomer stelt de Brusselse Cinema Galeries de fantastische filmaffiches van Amira Daoudi tentoon. “Toen ik besefte dat ik hier iets van kon maken, ben ik er gewoon ingevlogen.”

Affiches voor Rundskop (Michaël R. Roskam, 2011), The Invader (Nicolas Provost, 2011), Á perdre la raison (Joachim Lafosse, 2012), Kid (Fien Troch, 2012), Image (Adil El Arbi & Bilal Fallah, 2014) en Waste Land (Pieter Van Hees, 2015) – op haar 28ste kan Amira Daoudi reeds een stevige portfolio voorleggen. Alles begon vijf jaar geleden met de poster voor En waar de sterre bleef stille staan, de afstudeerfilm van Gust Van den Berghe die het meteen tot in Cannes schopte. “Een vriendendienst”, zegt Daoudi, die grafische kunsten studeerde aan Sint-Lukas in Brussel. “Ik wist pas achteraf dat hij met die film in Cannes zat. Ik werkte toen in de reclame en had een grote passie voor film, maar verder betekende dat nog niet zoveel voor mij. Pas na Cannes, waar de affiche prominent aanwezig was op de stand van Flanders Image, kreeg ik heel veel aanvragen om voor andere films te werken. Alles ging via mond-tot-mond-reclame en toen ik besefte dat ik hier iets van kon maken, ben ik er gewoon ingevlogen.”

Van den Berghe was in ieder geval zo tevreden over de samenwerking dat hij haar ook de posters voor zijn volgende films Blue Bird (2011) en Lucifer (2014) toevertrouwde. “Alle mensen die betrokken waren bij En waar de sterre bleef stille staan hebben carrière gemaakt”, aldus de regisseur met een neus voor talent. “Zelf heb ik de drie films zoveel mogelijk met dezelfde mensen gemaakt. Ze moesten met dezelfde geest gemaakt worden en doordat ze in feite samenhoren mocht er ook een visueel verband zijn. Wat ik mooi vind aan Amira is dat ze zich kan aanpassen. Ze is een vis die zich in verschillende wateren thuisvoelt. Dat ze heel flexibel is, maakt het ook erg aangenaam om met haar te werken. Er zijn noch taboes, noch wetten.”

Nieuwsgierigheid

Daoudi zelf zal het niet tegenspreken. Haar parcours lijkt haar voorlopig vooral richting arthouse cinema te sturen, maar vraag haar om een poster voor Fast & Furious 8 te maken en ze zal niet bij voorbaat nee zeggen. “Ik denk dat je voor elke film een goede poster kunt maken, dus waarom niet ? Grote Hollywoodfilms zijn niet per definitie slecht.”

Voor Daoudi moet een goede filmposter verschillende elementen in balans brengen die in principe los van elkaar staan. “Eigenlijk moeten alle elementen van de film er inzitten : het verhaal, de sfeer, het ritme, de essentie van de boodschap van de regisseur, de esthetiek, de codes die de film gebruikt. Daarnaast moet een goede filmposter opvallen en natuurlijk aanvoelen. Het belangrijkste is toch dat de mensen even blijven kijken en zin krijgen om de film te zien. Dat is voor mij het hoogste doel van een filmposter : nieuwsgierigheid opwekken.”

Opvallen doen de filmposters van Daoudi in ieder geval. Toch blijkt het moeilijk om haar vast te pinnen op een bepaalde stijl. Als haar affiches in het oog springen, heeft dat niks met schreeuwerigheid te maken, maar eerder met stijlvolle nederigheid. “Ik denk dat er sowieso iets persoonlijks in de affiches zit, aangezien ik de film bekijk en er een eigen vertaling van maak. Uiteraard doe ik dat in samenspraak met de regisseur, de producent en de distributeur, maar uiteindelijk komt het resultaat van mij. Het is moeilijk voor mij om dat van op een afstand te bekijken en te zeggen wat mijn stijl is. Dat moeten anderen doen”.

Visuele impact

Wie op de expo From film to poster in de Brusselse Cinema Galeries Daoudi’s filmaffiches bekijkt, merkt alvast een voorliefde op voor sterke beelden, die vaak gecombineerd worden met schreefloze letters. Maar misschien valt Daoudi’s werk nog wel het meest op door haar gave om de titels van de films zelf een sterke visuele impact mee te geven. Zelf vindt Daoudi vooral suggestie heel intrigerend. “Wanneer een poster alles vertelt, ben ik minder verleid. Ik hou van symbolische elementen. Ik hou ook van een conceptuele vertaling van de essentie van een film. Mijn verbeelding moet een beetje verder kunnen denken. Het moet verrassend zijn. De aanpak van Gone Girl (David Fincher, 2014) en Under The Skin (Jonathan Glazer, 2013) vind ik goed. Een zekere gestileerdheid. Niet gewoon een herkenbaar beeld van Scarlett Johansson omdat het goed verkoopt. Ik hou van een zeker mysterie in het beeld.”

Daoudi weet wat er speelt in de bioscopen en op de festivals, maar een film bekijken zonder er onmiddellijk een mentale poster bij te verzinnen wordt alsmaar moeilijker. “Bij elke poster die ik zie, denk ik onbewust na over het hoe en waarom. Die beroepsmisvorming accepteer ik. Maar als de film heel goed is, dan kan ik me gelukkig nog wel verliezen in het verhaal. ‘

Expo tot 28 juli. Info : 02 514 74 98, www.galeries.be.

DOOR SAM DE WILDE

“Ik denk dat je voor elke film een goede poster kunt maken”