POP

Redactie Knack

25-04-1995, 22:00 Bijgewerkt op: 08-12-2020, 07:32

VROUWEN

Een keel die minstens even goed is als die van Bonnie Raitt en een sound die avontuurlijker is. Een tekstueel koncept over religie, mystiek en passie waar Sophie B. Hawkins of Toni Childs een punt aan kunnen zuigen. Een gedrevenheid en elan in aanpak en uitvoering (die stem, die soms smeekt tot ze schor breekt), ingetogen parels en dampende rockers waar Sheryl Crow jaloers op kan zijn. Wij zijn inderdaad nogal onder de indruk van “Relish” (* * * * Polygram), de tweede van Joan Osborne, een Amerikaanse chanteuse die eerder in eigen beheer musiceerde. Op haar major label-debuut wordt ze geassisteerd door enkele Hooters (Eric Bazilian, Rob Hyman) die haar perfekt en met oog voor lichtjes afwijkende maar verrassend-aardige details doorheen eigen songs loodsen en trefzekere covers (Dylans “Man in the long black coat”, Sonny Boy Williamsons “Help me”). Wij kunnen ons vergissen, maar dit klinkt als een Groot Talent.

Een cd die opent met een fragment Dante en die eindigt met een flard Shakespeare is geen wekelijkse kost. De aktrice in Marianne Faithfull maakt beide momenten evenwel overtuigende boeksteunen voor “A secret life” (* * Island), haar kollaboratie met Angelo Badalamenti (zie “Twin Peaks”). Wie Faithfull van het voorbije anderhalf decennium kent, zal ook aan deze barokke, navrante romantiek (op een paar potiger tracks na) een kluif hebben. Wie haar kent én gehoopt had dat ze een nieuwe stap in het ongewisse zou zetten, zal bedrogen uitkomen : Faithfull neemt, helaas voor ons, geen risico’s meer.

“Boys on the side” (* * * Arista) is de volledig feminine soundtrack bij de nieuwe film van Herbert Ross, die handelt over drie vrouwen. Indigo Girls, Joan Armatrading, Annie Lennox en The Cranberries leveren eerder verschenen tracks, maar de extraatjes zijn het interessantst : Bonnie Raitt met haar versie van Roy Orbisons “You got it” (dat ze zich minder toeëigent dan wij gewenst hadden), Melissa Etheridge, Sheryl Crow (met een cover van een Derek and the Dominoes-song), Stevie Nicks (verrassend goed met een nieuwe Crow-song), Jonell Mosser met een versie van “Crossroads” die dichter bij Cream zit dan bij Robert Johnson en de Pretenders met Morrissey’s “Everyday is like sunday”, mooi gezongen, maar er zijn nu eenmaal monumenten waar je beter vanaf kan blijven.

BELGIE

The Responsibles zijn een Belgische supergroep rond Patrick Riguelle, Thierry Plas (Machiavel, BJ Scott), Jan Cordemans (Tubbax, The Mood) en Jean-Pierre Onraedt (sessie-ace). Qua vakmanschap valt op “Every germ is sacred” (* * Big Bang) dus weinig aan te merken, maar echt overtuigd zijn wij niet : daarvoor ruikt deze rock-blues annex metal iets te veel naar de seventies (en de Black Crowes zijn daarin nu eenmaal beter), is Riguelle vokaal te geforceerd bezig en staan er te weinig uitschieters op als de prachtige ballad “The thought of him”.

Bezigheidsterapie uit Wortegem-Petegem : “Juicy moves” (Red Alert) van The Serious Five stelt zich kandidaat als opperdrol van het jaar met extra attentie voor “Underwear”, de beschamendste track die de voorbije twintig jaar in België geschreven werd. Zwak Engels, geen énkele song, een rij gejatte ideeën, de ridikuulste backing vocals die wij ooit hoorden en een cd die tot overmaat van ramp maar blijft duren. Ook povertjes : “Powerpunkhoodoos” (Boom !) van The Japs, ooit deelnemers aan de Rock Rally, maar vandaag eigenaars van een volkomen achterhaalde en overbodige sound (ontmande Ramones, zoiets).

Golden Green is het groepje van Rik Vermeir, ex-gitarist bij Ze Noiz. Hun debuut “Golden Green” (* * * Donor) is bijtend, gedreven, kwaad, punky-grungy en geestelijk schatplichtig aan Nirvana en Sugar. Onder andere. Door de toevoeging van een cello hier en daar en een lo fi-achtige track als “Shake it” (met een cameo van Frank Vander Linden) is er daarenboven nog sprake van variatie ook. Belofte !

Men voorspelt het Franstalige groepje Mistigri een toekomst. Zou kunnen. “Mistigri” (* * Columbia) is een niet oninteressant debuut met poprock, waarbij zangeres Ariane zich ontpopt (!) tot een kruising van Vanessa Paradis en Axelle Red voorzien van een fikse injektie gitaren. Nog meer Rock Wallon met So, de tweede groep op het Bang !-label dat eerst dEUS een kans gaf. Blijf overigens rustig in je zetel zitten : “Miles and miles” (Bang !) is àndere kost, vanwege de melige muziek én de uitermate zwakke vocals die onze Franstalige vrienden terecht hun slechte rock-reputatie hebben gegeven.

Kleinere schijfjes. Wat is er nog erger dan Bekende Vlamingen die op elektorale lijsten figureren ? BV’s die zingen. Wij hebben smakelijk gelachen met “It’s alright” (Independent) van het starletje Tom Van Landuyt en verder willen wij daar geen woord meer over kwijt. De Westvlaamse jongens van Pink houden met “Kids wanna rock” (* * Boom !) hun status van “in het oog te houden” hoog, maar wij zien ze node in de richting van De Lama’s afdwalen, terwijl een track als “Hannibal” (die op deze 4-tracker wordt hernomen) bewijst hoe ze de zaken moeten aanpakken.

KONCERTEN

Drums of India (26/4 PSK Brussel), Stone Roses (27/4 Lunateater Brussel), Percy Strother Band & Long John Hunter Band (27/4 Banana Peel Ruiselede), Toy Dollz (27/4 VK Brussel), Anne Clark (28/4 Festival Rijkevorsel), Elastica (28/4 VK Brussel), Terry Lee Hale (28/4 ’t Kretske Nieuwerkerken, 29/4 AB Bellevueclub Brussel), Steve James (29/4 De Media Eeklo), Junkhouse (29/4 De Kreun Bissegem), Schoolrock (Asian Dub Foundation, 29/4 Kontich), Three Mile Pilot (29/4 VK Brussel), Boogietown Festival (Guy Forsyth Band, The Blazers, Jan James, Calvin Russell, Omar & the Howlers, Robben Ford, John Mayall and the Bluesbreakers, 30/4 Club Tennis du Parc Louvain la Neuve), Nacht van de Blues (30/4 Wuustwezel : Steve James, The Blazers), Samael, Sentenced & Eternal Solstice (30/4 Zaal Van Dijck Merksplas), The Blazers (1/5 Cactus Club Brugge), Nitzer Ebb (1/5 VK Brussel), PJ Harvey & Tricky (1/5 Vooruit Gent), Eleven Pictures (2/5 Pacific Antwerpen), Juliana Hatfield (2/5 Corso Leuven), I Made Bandem-Ensemble (2/5 Gele Zaal Gent), Mystère des Voix Bulgares (2/5 Basiliek Koekelberg, 3/5 De Warande Turnhout, 6/5 Sint-Baafs Katedraal Gent), Johnny Copeland Blues Band (3/5 De Kreun Bissegem), Larry Barrett (4/5 AB Bellevueclub Brussel), Christopher Cross (4/5 Théâtre 140 Brussel), Prophets of da City (4/5 Democrazy Gent), Eat Static (5/5 Fuse Brussel), The Prodigy (5/5 Vorst-Nationaal).

JACKY HUYS

Joan Osborne : mystiek en furie.

DE POST-ADOLESCENTIE VAN JULIANA HATFIELD

“We’re giving her an established artist marketing plan, ” zei een van Juliana Hatfields platenbaasjes laatst over de promotie van haar nieuwe cd “Only everything”. Hatfield zelf kan er gelukkig om lachen : “Ik een gevestigd artiest ? Bah ja, sommigen beschouwen me zelfs al als een veteraan. Terwijl de meeste mensen nog nooit van me gehoord hebben. Ach, wat de business-kant van mijn carrière betreft, heb ik één gezond motto : I don’t wanna know. Ik spendeer liever mijn energie aan het proberen om mijn koncerten zo goed mogelijk te spelen. Ik heb geen lange-termijnaspiraties. Ik weet alleen dat mijn beste werk in de toekomst ligt. Sommige artiesten debuteren met een meesterwerk, dat ze achteraf nooit meer overtreffen. Ik heb gelukkig met shit gedebuteerd. “

Haar vorige werkstuk, “Become what you are”, verscheen nog onder de groepsnaam Juliana Hatfield Three. “Ik heb dat gedaan om de twee anderen het gevoel te geven dat ze erbij hoorden. Maar mijn drummer is opgestapt en we waren hetzelfde bandje niet meer. En dus heb ik gezegd : laten we er maar een solo-act van maken, ik ben uiteindelijk toch de enige konstante. Trouwens : dit is de eerste keer dat ik niet bloos over een plaat. Ik schaam me over al mijn vorige : neerslagjes van mijn puberteit en adolescentie, die ik en public heb doorgemaakt. Ik heb eindelijk het post-adolescenten-stadium bereikt. Ik ben stap 2 van mijn carrière begonnen. “

Merkwaardig genoeg heeft het verdwijnen van het vaste bandje tot een hardere sound geleid : “Dat heeft te maken met het feit dat we zolang getoerd hebben als trio. Als je in die samenstelling niet dunnetjes wil klinken, moet je keihard rammen. Vooral mijn drummer mepte erop los. En na verloop van tijd begon ik daar echt van te genieten. ’t Is ook veel makkelijker om op die manier gitaar te spelen : gebruik één snaar en ’t klinkt al indrukwekkend. In rustiger nummers mag je geen fouten maken. “

Veel van haar musicerende generatiegenoten hebben er al het bijltje bij neergelegd. “Deze wereld en deze industrie zijn zo hektisch, dat je er eigenlijk niet meer kan van genieten. Ik zou vandaag niet meer met een bandje durven beginnen omdat alles zo opgefokt is. Toen ik debuteerde, zeven à acht jaar geleden, was de muziekscène radikaal anders. Wij konden fouten maken, kregen tijd om te groeien. Als de Blake Babies vandaag zouden beginnen, dan zouden we meteen een kontrakt van een major krijgen, zouden we één cd maken en gedumpt worden indien we geen miljoen stuks zouden verkopen. Iederéén krijgt dezer dagen een kontrakt. Er zijn veel te veel bands, het publiek kan het niet meer volgen. “

“Only everything” is Hatfields beste. “Het is een cd over tegenstellingen en verwarring, die geresulteerd heeft in twee soorten songs : de ene helft over treurigheid en depressie, de andere over hoop. Mijn songs zijn niet autobiografisch, maar zeker persoonlijk : ik kén de gevoelens die ik uit. ” Haar blik valt op het tafeltje waarop interviews liggen die ze aan Britse muziekbladen heeft gegeven. Ze neemt ze op : “Ook al zou ik beter mijn mond houden, want alles wat ik zeg, citeren ze fout. En ze blijven maar doorgaan over of ik al dan niet mijn maagdenvlies nog heb. Als artiesten even weinig verbeelding hadden als journalisten bij het vinden van invalshoeken, dan was de muziekwereld nog vervelender dan hij nu al is. Ik ben geen maagd, ik ben geen popdiva, ik ben geen veteraan, ik ben meer dan ééndimensioneel. “

“Only everything” van Juliana Hatfield is verschenen bij EW/Mammoth. Hatfield koncerteert op 2 mei in de Corso, Leuven. Info : (011) 40.25.42.

Juliana Hatfield : niet ééndimensioneel.

STUDIO BRUSSEL. DE AFREKENING

1. (2) Digging the grave – Faith No More

2. (4) Where did you sleep last night – Nirvana

3. (1) Down by the water – PJ Harvey

4. (3) Hotellounge – Deus

5. (5) Supersex – Morphine

6. (12) Can’t be with you – The Cranberries

7. (6) Suck my energy – Channel Zero

8. (30) Poison – The Prodigy

9. (11) Self esteem – Offspring