POP

Redactie Knack

31-01-1995, 23:00 Bijgewerkt op: 08-12-2020, 07:33

PUNK

Punk en hardcore zijn helemaal terug en het is passend dat hét label van dit genre, Epitaph, de come-back van oervader Wayne Kramer begeleidt. Kramer speelde bij de legendarische MC5 voor hij full-time misdadiger en bajesklant werd. Zijn invloed op élke lichting punks is niet te onderschatten en zij zijn dan ook in dichte drommen komen aanschuiven om mee te spelen op “The hard stuff” (* * * Epitaph), zijn nog altijd wild-neurotische nieuwe. Wij geven u, onder andere, luitjes uit deze bands : Circle Jerks, Suicidal Tendencies, Melvins, Bad Religion, MDC, Muffs, Pennywise en zelfs Was (Not Was).

Een andere legende die dit label opgevist heeft, is RKL (Rick Kids on LSD). Deze punks maakten begin jaren ’80 California onveilig, maar de voorbije jaren waren ze uitgezwermd om solo-projekten binnen en vooral buiten de muziek te ondernemen. Met “Riches to Rags” (* * * Epitaph), hun achtste nota bene, zijn ze nog geen broekscheur veranderd : killer-gitaarriffs en uitgebraakte vokalen. Het lijkt overigens wel of élke oude punk weer herleeft want ook The Dickies, die in 1979 alle hens aan dek riepen, zijn weer onder ons met “Idjit Savant” (* * * Triple X Records). Op hun eerste cd in vijf jaar blijken ze nog altijd in staat muziekjes te maken die de verbetenheid hebben van punk, maar evenzeer de luchtigheid van de betere Amerikaanse powerpop.

Wie het allemaal iets overzichtelijker wil, kan het water testen met de verzamelaar “Punk O Rama” (* * * Epitaph) waarop enkele van bovenstaande heren te vinden zijn, naast Ten Foot Pole, Total Chaos, Down by Law, NOFX, Gashuffer, SNFU, Rancid en de dezer dagen mateloos populaire Offspring, Pennywise en Bad Religion. Vraag je vader of hij z’n veiligheidsspelden bijgehouden heeft.

FILM

Robert Altman situeert z’n jongste film in de modewereld. De soundtrack ervoor, “Pret-a-porter” (* * Columbia), sluit daar met zijn oppervlakkige aantrekkelijkheid perfekt bij aan. Ini Kamoze heeft er de hit “Here comes the hotstepper” aan overgehouden en voor de rest zijn er muziekjes van Supercat, Salt-n-Pepa, M People, Janet Jackson, Rolling Stones (knap “Jump on top of me”), Sam Phillips (behoorlijke cover van “These boots are made for walkin’ “), Cranberries, Deep Forest, Brand New Heavies, CeCe Peniston, The New Power Generation, Terence Trent d’Arby en U2.

Stukken intrigerender is “Higher learning” (* * * Epic), de muziek bij de gelijknamige film van de militante zwarte regisseur John Singleton. Deze cd bevat nieuw werk dat een kleurrijk amalgaam van genres dekt. Ice Cube kon niet ontbreken, maar er is ook briljante funkdance van Me’Shell, grimmige crossover van Rage Against the Machine, jazz van Stanley Clarke, softsoul en toch wel opvallend blanke vrouwen uit de recente konfessionele en expliciete lichting : Tori Amos doet onder andere een cover van R.E.M. ’s “Losing my religion” en Liz Phair bewijst haar talent met “Don’t have time”.

Overigens zijn ook twee soundtracks van eind vorig jaar nog steeds brandend aktueel vanwege hoog kwaliteitsgehalte. Beide zijn min of meer volgens hetzelfde stramien opgebouwd : een sukkulente mix van oud en nieuw, een latente gewelddadigheid en gelardeerd met fragmenten dialoog. “Pulp Fiction” (* * * MCA) varieert van fifties’ surf-plaatjes over rock’n’roll tot de seventies’ funk en soul van Al Green of Kool & the Gang, en up to date werk van Maria McKee en Urge Overkill. “Natural Born Killers” (* * * * Warner Bros), uit en geïnspireerd door de gelijknamige film, wordt vaak naar voor geschoven als hét prototype van een soundtrack anno nu. De lichtjes gestoorde Trent Reznor van Nine Inch Nails heeft kontrast tot pure sterkte verheven en met name in de eerste helft van de cd leidt dat tot indrukwekkende resultaten : Leonard Cohen, L7, Patti Smith, Cowboy Junkies, Bob Dylan, Duane Eddy, Nine Inch Nails zelf… het houdt niet op te verbluffen. Trouwens : iemand die de country-legende Patsy Cline kan sandwichen tussen Remmy Ongala en Nusrat Fateh Ali Khan verdient sowieso al uw liefde.

EN DAN OOK

– The Golden Palominos : “Pure” (* * * ). The Golden Palominos is een losvast kollektief rond Anton Fier dat op onregelmatige tijdstippen van zich laat horen. Soms valt dat mee, soms is het iets te kunstzinnig naar onze smaak. “Pure” is evenwel een regelrecht schot in de roos, vermoedelijk omdat de altijd boeiende Bill Laswell er zich mee bemoeid heeft, samen met zijn rechterhand Nicky Skopelitis en Bootsy Collins. Voeg daar nog de delicieuze vocals van Lori Carson aan toe en je hebt een zweverig, trancey opus dat aanbidders van de heerlijke Portishead warm zullen omarmen.

– Butch Hancock : “Eats the night away” (* * * Glitterhouse). Deze schone mens uit Lubbock, Texas, maakt muziek die niet voor één gat te vangen is : er zit wat country in en wat folk, de blues is nooit ver weg en soms laat hij ook het haar op zijn tanden zien en rockt hij een end weg. Maar het is altijd typisch hém, voeten in de aarde. Hij moet al een stuk of twaalf elpees gemaakt hebben, die allemaal minstens mooi waren. “Eats the night away” is een van dé mooiste. Da’s een kompliment. Butch Hancock koncerteert op 8/2 in de Bellevueclub, Brussel.

KONCERTEN

Shirley McLaine (1 en 2/2 PSK Brussel), Tinsley Ellis & Band (2/2 Banana Peel Ruiselede, 5/2 Essegem Brussel), Joe Jackson (2/2 Elisabethzaal Antwerpen), William Sheller (2/2 Koninklijk Circus Brussel), Robert Ward & Fear No Evil Band (2/2 Banana Peel Ruiselede), Roch Voisine (3 en 4/2 Vorst Nationaal), Soul Coughing (3/2 Pacific Antwerpen), System 7 featuring Steve Hillage plus dj Lewis en special dj Alex Paterson (3/2 Fuse Brussel), Dee Dee Ramone (4/2 Zaal Tasche Ardooie), Zion Train (4/2 Democrazy Gent, 5/2 Pacific Antwerpen), Black Crowes & Dillon Fence (5/2 Vorst Nationaal), Lisa Germano (5/2 Botanique Brussel), Helios Creed (5/2 Democrazy Gent), Kyuss (7/2 Vooruit Gent), Live + Trunks (8/2 Pacific Antwerpen), Cranberries (9/2 Vooruit Gent), John Renbourn & Robin Williamson (9/2 De Media Eeklo), Gulabi Sapera & Hameed Khan (10/2 Cactus Club Brugge), Rancapino (10/2 Gele Zaal Gent), Velvet Crush (10/2 Botanique Brussel).

JACKY HUYS

Golden Palominos : zweverig, trancey opus.

THROWING MUSES LEREN GENIETEN

Ik vraag Kristin Hersh of het, met het reduceren van Throwing Muses van een drie-vrouwen-één-man-kwartet tot een één-vrouw-twee-mannen-trio, voor haar nog altijd belangrijk is dat dit een “vrouwelijke band” is, zoals ze ooit vooropstelde. “Ik heb gemerkt dat mannen makkelijker muziek van vrouwen spelen dan vice-versa. Vrouwen zijn te zelfbewust, terwijl mannen ongeremd zijn. Als ik met een viriele gitaarsolo kom aandraven, heeft David trouwens geen andere optie dan er een erg vrouwelijke vorm van drummen tegenover te plaatsen. Maar om op je vraag te antwoorden : met ouder worden heeft de man-vrouw-dualiteit minder belang voor me gekregen ; ik wil gewoon goeie, uitgebalanceerde songs schrijven. Weet je wat ik denk van al die cassante vrouwen, die vandaag muziek maken ? Dat zij die platen meer nodig hebben dan de rest van de mensheid. “

Hersh kàn overigens meepraten over muziek als terapie : “Ik schrijf het best als ik met een hoop psychische shit zit, die ik kwijt moet om te kunnen overleven. Maar het gebeurt erg zelden dat ik die songs ook gebruik, omdat ze té persoonlijk zijn en je ze eigenlijk zou moeten censureren. Het heeft geen enkele zin om songs op te nemen, waarvan de enige bedoeling is te zeggen : kijk eens hoe interessant en/of gestoord ik wel ben. Misschien dat alleen ons debuut uit ’86 nog een paar van die jeugdzonden van zelfexpressie bevat. ” Drummer David Narcizo voegt eraan toe : “Teksten zijn maar wat ze zijn. R.E.M. is de eerste band geweest die mijn leven veranderd heeft en ik heb nooit geweten waar ze het over hadden. “

Een jaar geleden bracht Hersh een solo-cd uit, “Hips and makers”. “Dat was één grote verrassing voor me. De cd was één ding, maar daarna het solo-toeren én het immense sukses, ik wist niet wat me overkwam. Het was zeker niet gepland : het overkwam me. Ik dacht : jezes, nu moet ik een jaar wachten om “University” uit te kunnen brengen en ondertussen doen alsof ik een folkie ben. ” De rest van de band baalde : “Niet kunnen spelen, is ellendig, ” zegt Narcizo, “en paradoksaal genoeg besef je pas hoe erg je het gemist hebt, als je weer kan spelen. Gelukkig ben ik een fan van haar en vond ik het leuk dat de andere fans nu ook eens de liedjes konden horen in de vorm waarin wij ze altijd horen, als zij ze pas geschreven heeft. “

Door het blijvend sukses van de solo-cd is de release van “University”, de achtste van Throwing Muses, steeds maar uitgesteld. “Eigenlijk is ze een jaar oud, ” zegt Hersh, “maar eerst wilde men ze niet in de zomer releasen, dan wilde ik niet verpletterd worden in de kerst-rush. Ach, we hebben net enkele B-kantjes opgenomen ; dat houdt het redelijk fris. ” “Onze realiteit is onze realiteit, ” zegt Narcizo in een filozofische bui, “we volgen geen lineaire evolutie. Je kan dus niet zeggen dat “University” een logisch vervolg is op ons voorgaande werk. De term “understated” komt in mij op om ze te omschrijven. En ik heb het idee dat we eindelijk geleerd hebben dat je ook kan geniéten van het opnemen van een plaat. Vroeger waren we in het defensief, vonden we dat we onze songs moesten verdedigen tegen de stoute buitenwereld. “

“University” is verschenen bij 4AD. Throwing Muses koncerteert, met de uitmuntende Come in het voorprogramma, op 17/2 in de Gentse Vooruit.

Throwing Muses : “understated”.

STUDIO BRUSSEL. DE AFREKENING

1. (1) Self esteem Offspring

2. (4) Hotellounge dEUS

3. (2) Zombie Cranberries

4. (5) Ode to my family Cranberries

5. (3) I alone Live

6. (25) The man who sold the world Nirvana

7. (7) Elke vierkante centimeter De Lama’s

8. (29) Not for you Pearl Jam

9. (11) Change your mind Neil Young & Crazy Horse