Negentien uitgeverijen moest ik afdweilen voor er uiteindelijk een toehapte, een kleine garnaal dan nog. Toen in 1973 mijn eerste reisgids verscheen, kon niemand voorspellen dat dat het begin zou zijn van een megasucces. Nu zijn er 135 verschillende edities, waarvan jaarlijks 3,5 miljoen exemplaren worden verkocht. In november komt er voor het eerst een Trotter uit voor Brussel.

Mijn vader zag mijn plannen ook niet zitten. Maar toen mijn eerste uitgever failliet ging – ik was 23 – heeft hij me toch 20.000 Franse frank geleend, een heel bedrag in die tijd voor een eenvoudige onderwijzer uit de banlieue. Dat vond ik groots van hem : hij geloofde er niet in, en toch heeft hij mij geholpen.

Vader had zes doden op zijn geweten, als verzetsleider in de oorlog. Pas onlangs, lang na zijn dood in 1996, ben ik te weten gekomen dat hij betrokken was bij een hinderlaag op Duitsers. Jonge soldaten, amper achttien jaar, die daar ook niet wilden zijn. Ze waren verplicht om dat uniform te dragen. Sinds ik dat weet, is het beeld dat ik van mijn vader heb compleet veranderd. Hij moet erg ongelukkig geweest zijn daarover, de rest van zijn leven. Als het vrede wordt, krijg je het steeds moeilijker die mensen als vijanden te zien.

Tot twee keer toe heb ik het Légion d’Honneur geweigerd. Omdat het een militaire onderscheiding is, en een uitvinding van Napoleon. Ik snap niet waarom de Fransen Napoleon nog altijd bewonderen. C’était un con. Hij was even erg als Hitler.

Le cafard, dat ken ik niet meer. Op mijn 38ste heb ik de dood in de ogen gekeken. Twee jaar heb ik in het ziekenhuis gelegen, ten prooi aan een zeldzame ziekte die mij tot aan de navel heeft verlamd. Ik heb chemo en bestralingen gekregen en ik ben genezen, maar blijf voor de rest van mijn leven gehandicapt. Ik sleep met mijn been en ben niet in staat om snel te lopen. Toch zie ik er een zegen in. Je maakt je niet vlug meer druk als je door het oog van de naald bent gekropen. Regent het ? Kan mij niet schelen. Belastingcontrole ? Niet erg. Verkoopt een gids eens wat minder ? Tant pis. Ik ben gelukkig. Pas als je leven bedreigd is geweest, besef je hoe formidabel het is.

Ik werd verpleegd samen met een jong kaderlid bij Citroën. Zijn vrouw heeft hem verlaten toen ze hoorde dat hij ziek was, maar de mijne is gebleven. Op zulke momenten besef je wat je liefde waard is. We zijn inmiddels dertig jaar getrouwd.

Tunesië mag ik niet meer binnen, Egypte, Birma of China evenmin. Ik heb in de cel gezeten in Noord-Afrika en kreeg doodsbedreigingen uit Corsica. Het is een keuze om in de Trotter ook informatie over mensenrechten op te nemen, hoewel mij dat al vaak in de problemen heeft gebracht. Sommige mensen vinden dat een reisgids niet over politiek moet schrijven, maar ik ben onverzettelijk daarin. Ik heb veel processen moeten voeren maar er nooit een verloren.

Ik wil niet dat mensen hun prijzen optrekken omdat ze in de Trotter staan. Hotels en restaurants die na een vermelding in de gids plots duurder worden zonder zinnige verklaring, worden zonder pardon geschrapt. Hetzelfde als we merken dat een vermelding een toeristenstroom op gang brengt naar pittoreske plekken of logementen die dat niet kunnen bolwerken.

Zelf ga ik minstens één keer per maand op reis. Mijn favoriete bestemmingen zijn Zuid-India, Nepal en Californië, maar ook mijn geboortestreek in Bretagne. Soms doe ik nog verrassende ontdekkingen. Toen ik met mijn vrouw in het Mexicaanse Oaxaca belandde, vonden we geen plaats om te overnachten. Uiteindelijk hebben we in een bordeel moeten slapen. Aan die nacht houden we nu heel prettige herinneringen over.

Philippe Gloaguen (57) is stichter van de beroemde toeristische gidsen Guide du Routard, die in het Nederlands verschijnen als Trotter.

Door Jean-Paul Mulders / Portret Rob Walbers

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content