– Maakte carrière bij Levi’s, richtte kledinggroothandel RDC Group op en kocht de licentie voor Lee Cooper Belgium.

– Deed consultancy voor internationale jeansmerken.

– Verkocht in zijn leven al meer dan een miljoen broeken.

“Jaarlijks worden er wereldwijd 1,2 miljard jeansbroeken verkocht waarvan 250 miljoen in Europa. Jeans is een evergreen maar tegelijk ook de eeuwige rebel van de kleerkast. Denim startte als workwear voor de lagere klasse, maar werd het onuitroeibare fashionitem voor man en vrouw, jong en oud. Elk seizoen weten labels er een twist aan te geven met nieuwe kleuren, wassingen, afwerkingen of details. Jeans is een schilderij dat permanent evolueert. Voor een buitenstaander lijkt de ruimte voor creativiteit beperkt maar de jeanssector is nooit monotoon.”

“Als ik op straat iemand met een waanzinnig mooie jeans zie, stap ik erop af. Ik kan het niet laten. Meestal vraag ik of ik een foto mag maken van de pasvorm en details. Soms ruil ik hun jeans zelfs voor een nieuwe omdat ik veel van oudere modellen kan leren. Als mensen vertellen waarom ze zo van een jeansbroek houden, levert me dat interessante info op.”

“Bij Recutex, een textielrecyclagebedrijf in Waregem, ga ik regelmatig snuisteren in de voddenmanden. De vintage jeans die ik daar vind, kunnen mij enorm inspireren.”

“Belgische mannen zijn vaak gewoontedieren. De meeste hebben een uitgesproken behoudsgezinde mening over jeans. Destroyed denim met gaten aan de knieën ? Nooit. Een skinny jeans ? Nooit. Belgen dragen relatief brave jeans. Kijk eens naar mannen in Nederland : daar durven ze veel extremere wassingen en afwerkingen aan.”

“Ik kom uit een vrij conservatief en streng milieu van tabaksondernemers. Ik deed alles wat niet mocht : roken, drinken, feesten. Ik werd verondersteld om flanellen broeken te dragen maar ik koos jeans. Op eigen risico want in andere behoudsgezinde families was denim een reden om geëxcommuniceerd te worden. Veertig jaar later is jeans in alle klassen geaccepteerd. Welk ander kledingstuk kan dat zeggen ?”

“Toen ik in sigaren begon te handelen, wou ik wilde havanna’s lanceren. Iedereen lachte me uit, maar het werd een enorm succes. Hetzelfde met stretchjeans : niemand geloofde dat iemand dat ooit zou dragen, maar ik bleef beweren dat het zou doorbreken. En kijk nu. Wie draagt er nog rigid denim ? Een bom was het. Zelfs bij mannen is stretch een succes, al heet het daar gewoon ‘comfortabele denim’.”

“In de jaren tachtig waren de 3 L’en oppermachtig : Levi’s, Lee Cooper en Lois. In die tijd kon ik als consultant stilisten adviseren over pasvorm of afwerkingen. Tijdens de productievergaderingen werd ik vaak gevraagd om mee aan tafel te zitten. Le petit Flamand noemden ze me daar altijd. Ik ben een jeansmaniak. Ik heb al zeker meer dan één miljoen broeken verkocht in mijn leven. Weinig mensen in België kunnen dat ook zeggen.”

“Onderschat de invloed van kinderen niet in de jeanssector. Vroeger kochten vaders gewoon ‘een broek’. Nu maken mondige kinderen opmerkingen over de ouderwetse broeken van hun papa. Dus evolueren de vaders mee. Sommige oudere mannen willen per se nog de jeansbroeken dragen die ze in hun jeugd droegen. Liefst met cowboylaarzen onder.”

“Jeans komt de jongste jaren in een negatief daglicht om ecologische redenen, maar denim is geen vuile business. Ik werk alleen met bedrijven die streng gecontroleerd worden en op hoog niveau jeans produceren. Ja, ik heb de mensont-erende toestanden gezien in fabrieken in Bangladesh of China maar ik kan met de hand op het hart zeggen : ik verkoop zulke jeans niet. Al onze broeken komen uit ethisch verantwoorde fabrieken in Tunesië, zonder kinderarbeid en zonder kankerverwekkende stoffen. Als je een Lee Cooper made in Bangladesh vindt, kom ik hem halen. Als hij niet fake is tenminste.”

“Belgische mannen dragen brave jeans. Al evolueren ze wel dankzij opmerkingen van hun mondige kinderen”