Als interieurarchitecte Kim Verbist moest kiezen tussen een riant Brussels herenhuis en haar Brusselse seventiesflat met betonplafond, dan koos ze opnieuw voor het laatste.
Gelijkvloers wonen is in de meeste grote Brusselse herenhuizen niet zo aantrekkelijk, omdat het er vaak duister is. Eén of twee hoog in een flat is het uitzicht veel spannender en ook de lichtinval is anders. In de flat van architect Kim Verbist in Elsene dringt de ondergaande zon ’s avonds diep naar binnen, zodat haar verzameling objecten gaat glinsteren. Het Albert Lee-mansplein, waar ze woont, is een van die magnifieke ronde punten in Elsene, met grote platanen waarin kolonies ontsnapte parkieten zich hebben genesteld. Dat zorgt voor een wat exotische sfeer. “Het uitzicht is fantastisch”, zegt Kim. “Hier ontsnap je aan het straatrumoer en het gebouw zelf intrigeert mij. Het is een appartementsblok uit 1970, ongeveer kwartrond, en dus ook wat gebogen naar het plein toe. Je krijgt het gevoel dat je op een tribune woont.”
Oorspronkelijk zag de flat er heel anders uit. “Om de ruimte extra zuurstof en licht te geven gooide ik er veel binnenwanden en deuren uit. Zo ontstonden nieuwe perspectieven waardoor je een diagonale doorkijk hebt.” In de loop der jaren heeft Kim een collectie meubels, objecten en kunst verzameld, speels, artistiek en nonchalant. “Het mag er voor mij best wat bohemien uitzien, ik hou ook van een vleugje kitsch, zoals de porseleinen papegaai in de keuken of de bamboelamp die ik via Marktplaats.nl vond bij een Nederlandse woonwagenbewoner.”
Aan ledlampen heeft Kim een uitgesproken hekel. “Ik zweer bij klassieke gloeilampen. Het licht is zoveel mooier en delicater. Ik heb er een hele voorraad van gekocht. Je kunt ze trouwens nog via internet bestellen.”
Onder het pleisterwerk van het plafond kwam de betonnen zoldering tevoorschijn. “We hebben meteen beslist om die te bewaren als knipoog naar het Braziliaanse ‘brutalisme’ in de moderne architectuur dat vooral rond 1970 bloeide. Het geeft dit interieur ook de broodnodige hoeveelheid ‘slijtage’. Perfectie vind ik oninteressant. Ik hou van meubels, objecten en wanden met gebruikspatina. Geen valse, gefakete slijtage, maar echte verwering. Bij mij zal je geen perfect interieur vinden. En weinig design. Ik wil niet in mijn huis wat je overal elders ziet.”
Door Piet Swimberghe & Foto’s Jan Verlinde
“Het mag er voor mij best wat bohemien uitzien. Ik hou ook van een vleugje kitsch, zoals de porseleinen papegaai in de keuken”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
