Een jaartje ouder worden in een lockdown: het is niet hetzelfde. Niet omdat ik mijn verjaardag begin deze maand thuis vierde met mijn vriend, een fles rode wijn en een kaasplankje, in plaats van op restaurant met een hele bende. Het was ook niet alsof ik geen felicitaties ontving – waar ze anders soms blijven hangen op to-dolijstjes, stroomden ze nu toe.
Wel vierde ik mijn verjaardag in een bubbel. Niet zozeer die van mijn appartement, maar die van mijn hoofd. Dat zegt me al langer dat ik alles heb wat een mens nodig heeft: ouders die in goede gezondheid verkeren en een bevredigende job, maar ook liefde, vriendschap, waardering en een luisterend oor. Het sociale isolement van de laatste weken heeft dat gevoel van vervulling nog versterkt.
Vrienden beamen dat de lockdown een pauzeknop is, dat ook zij meer stilstaan bij wat ze hebben en daar dankbaar voor zijn. Toch maken al die positieve vibes me wat ongemakkelijk. Zwemmen in voldoening terwijl alles op zijn kop staat, families rouwen en hulpverleners zich in de vuurlinie wagen: de kloof met wat er in de wereld gebeurt is enorm. Is dat persoonlijk geluk dan niet een beetje onbetamelijk? “Niet inhouden,” reageerde iemand met meer levenservaring, “op zulke momenten moet je je zegeningen tellen.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
