PEDRO ELIAS

© FRED DEBROCK

Pedro Elias (43) begon als copywriter. Bij Woestijnvis was hij redacteur van o.m. De Slimste Mens ter Wereld. In 2014 debuteerde hij als schrijver met Van den Hond. Na De Idioten is er nu Control Pedro, vanaf midden april op Vier.

Televisie is de belangrijkste bijzaak in mijn leven. Het is leuk om met mijn gezicht op het scherm te komen, maar dat was nooit mijn ambitie, laat staan de enige. Als redacteur achter de schermen ben ik alleen maar in Bloot en Speren en De Slimste Mens ter Wereld beland omdat ik kort voor de opnames gevraagd werd om het te doen. Mijn nieuwe programma Control Pedro is een volgende stap. Maar mijn parcours begint en eindigt niet met televisie, en een tv-figuur pur sang zal ik nooit zijn.

Laat de anderen maar scoren.Control Pedro is het eerste programma dat ik alleen presenteer, maar ik beschouw mezelf vooral als spelleider. De panelleden moeten schitteren, niet ik. Een haantje-de-voorste ben ik trouwens nooit geweest – het zijn altijd anderen die iets in me zien en de bal aan het rollen brengen. Maar niet iedereen hoeft een alfaman te zijn.

Ik heb moeite met moeten. Een strakke hiërarchie, autoriteit, verplichtingen : dat viel me bij de jezuïeten al zwaar. In die zin is Woestijnvis voor mij de ideale speeltuin, een competitieve omgeving waar je uit je pijp moet komen en kritiek incasseren, maar waar je zelf mee het ritme bepaalt. Bovendien word ik ook vrijgelaten om andere dingen te doen, zoals boeken schrijven. Ik ga al tien jaar fluitend naar het werk.

Als kind zat ik met mijn hand vast in een liftschacht. Een bloederige bedoening waarbij ik een vingerkootje verloor. Later kreeg ik last van paniekaanvallen en angststoornissen, maar die kan ik stilaan de baas. Ik weet dat ik niet de enige ben in die situatie, en dat je zo’n aanval overleeft. Maar de ervaring zet je wel met beide benen op de grond. Eén radertje dat blokkeert en voor je het weet, ligt je hele hoofd plat.

Ik ben zorgeloos op de foutste momenten. Op mijn 21ste gaf ik mijn studies communicatiemanagement op en trok ik de wijde wereld in. Ik woonde een jaar in een afgelegen kibboets in Israël, en werkte voor kost en inwoon op Australische boerderijen. Heel impulsief allemaal, zonder een plan. Van mijn toekomst wist ik alleen dat ik iets met mijn pen wilde doen, met taal. In andere, minder belangrijke zaken ben ik een muggenzifter. Zoals bij het zwemmen en lopen, of boeken lezen. Dat laatste neem ik absoluut niet licht op. Ik onderlijn met potlood mooie zinnen en details, uit angst dat ik ze zou vergeten. Een nonchalante streber dus (lacht).

Het verleden komt niet terug. De zorgeloosheid en eindeloze mogelijkheden van mijn jeugd, zomaar een jaar lang mijn zin gaan doen : dat is voorbij. Daar baal ik soms van. Maar je kunt dat verleden wel koesteren. Op wandel met de hond in Antwerpen loop ik graag langs de huizen waar ik gewoond heb, en dan raak ik met mijn hand de deurknop aan. Even contact maken met de twaalfjarige of twintiger die ik ooit was, met mijn leefwereld van toen : dat werkt rustgevend.

In de liefde zijn er geen zekerheden. Daar worstelde ik vroeger enorm mee. Dat relaties kunnen ophouden, dat een lief je kan verlaten : dat was een echt doembeeld. Nu kan ik toch al over die kwetsbaarheid spreken en ze zelfs aanvaarden – een hele verbetering.

Ik wil een boeiende papa zijn. Iemand die niet altijd evidente dingen doet en soms stommiteiten begaat, maar vooral iemand aan wie mijn drie kinderen straks mooie herinneringen hebben. Een vlekkeloze rit hoeft het niet te zijn : na een meningsverschil volgt de wiedergutmachung, en zo zijn er nog minder leuke momenten die toch goed uitdraaien. Liever dat dan je hele leven flatlinen. Probeer, verlaat je comfortzone en misluk desnoods, maar smijt je wel.

Gulzig leven kan vermoeiend zijn. Continu naar prikkels verlangen, zelf veel wegen willen verkennen : daarmee maak je het jezelf en je omgeving niet altijd gemakkelijk. Maar ik weet nu al dat ik na Control Pedro geen korte break neem. Want dan zijn er weer dat boek met cursiefjes, die roman en dat scenario in mijn hoofd. En als ik niets doe, voel ik me schuldig – een echte jezuïet (lacht).

Tekst Wim Denolf & Foto Fred Debrock

“Niet iedereen hoeft een alfaman te zijn”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content