Bellerose was me iets te klassiek geworden. Daarom zijn we van koers veranderd. In de beginjaren was ik gepassioneerd door landelijk Amerika. Ons imago, onze gadgets en winkels ademden die sfeer echt uit. Nu zijn we veel modieuzer, stouter en stedelijker. Van het platteland naar New York, zeg maar.

Wij een collectie voor H&M of Zara maken ? Nooit. Het zijn allebei fantastische ketens waar ik enorm veel respect voor heb, maar dat is echte business. Ik heb geen verstand van cijfers, wel feeling voor mijn product. Met hen samenwerken zou niet bij ons imago passen. Met Nike, Landrover of Vespa wel bijvoorbeeld.

Laat de concurrentie maar doen. Bellerose heeft zijn plaats in de markt. Misschien konden we wel verder gestaan hebben dan nu, maar we zijn altijd voorzichtig gebleven. Geen grote risico’s, wel stap voor stap groeien, ook in het buitenland. Dat is typisch Belgisch zeker ?

Ik voel me thuis in België. De kwaliteit van het leven is hier fenomenaal, de mensen vriendelijk en de afstanden klein. Naar de Côte d’Azur verhuizen zie ik mij niet doen. Ten eerste is het daar veel te warm, en ten tweede : ik ken daar niemand. Ik zou mijn vrienden en familie veel te hard missen.

Knokke is mijn thuisbasis. Toevallig, want mijn grootouders hadden hier een lap grond liggen. Mooi meegenomen natuurlijk voor een waterrat als ik. Veel van mijn vrienden wonen hier ook. Het mondaine stoort me enorm, maar in de weekends dat het overdreven druk is, vlucht ik weg.

Het bedrijf is één grote familie. Letterlijk. Mijn nichtjes hebben Rue Blanche opgericht, en we werken voortdurend samen. Door onze openheid hebben we nooit een dispuut gehad. We kennen elkaar echt door en door, want als kind gingen we altijd samen op vakantie. Met een bende van vijftig op reis, dat schiep ambiance en een sterke familieband.

Ik heb altijd veel sport gedaan in mijn jeugd. Ik was een goede motorcrosser, maar op één jaar tijd brak ik vijf keer mijn been, en toen ben ik ermee gestopt. Nu rij ik nog autorally’s en ga ik regelmatig zeilen, kitesurfen en waterskiën. Die competitiegeest heb ik nog altijd in mij. Als ik meedoe, wil ik winnen.

Vijftig ben ik geworden, al voelt het niet zo aan. Ik wil jong blijven van geest, en dat lukt me aardig. In een net pak zal je mij nooit zien. Eén keer per jaar haal ik het met tegenzin uit de kast, wanneer ik naar mijn bankier moet. Geef mij maar jeans, een casual hemd en sneakers. Ik kleed me zoals ik me voel : ongedwongen.

Dit leven word ik nooit moe. Ik heb een geweldige job, goede vrienden, veel hobby’s en twee schatten van zonen. Er is nog zoveel moois te zien in de wereld, dus waarom zou ik stoppen en als een plant in mijn zetel voor de televisie hangen ?

Stilzitten is niks voor mij. Ik ga wel eens op vakantie naar de Caraïben. Niet om onder een parasol in de zon te liggen, maar om te kitesurfen met zoonlief. En om ’s avonds te feesten natuurlijk, al hou ik het de laatste tijd wat rustiger. Tot vier uur ’s morgens uitgaan en om zeven uur al de golven trotseren lukt me niet meer. Helaas.

Wie de zaak zal overnemen weet ik niet. Mijn zoon toont interesse, en hij zou het volgens mij ook prima doen. Hij heeft veel feeling voor de branche. Zijn droom is om ooit een eigen kledingmerk te lanceren en er de wereld mee te veroveren. We zullen wel zien.

Als ik mijn zoon al iets geleerd heb, is het wel dit : volg gewoon je ‘goesting’. Als hij mij morgen zegt : “Pa, ik zou metser willen worden”, moet hij dat vooral doen.

Ik doe alleen wat ik graag doe. En ik maak enkel kleren die ik zelf ook zou willen dragen. Een workaholic zou ik mezelf niet noemen, want mijn werk is mijn hobby en roeping tegelijk. Als dat niet meer zo is, stop ik onmiddellijk. Er zijn nog zoveel andere leuke dingen te doen.

Patrick Van Heurck (50) is zaakvoerder van Bellerose, Rue Blanche en Ten. www.bellerose.be

Door Thijs Demeulemeester / Foto Charlie De Keersmaecker