Titels en functies zijn vergankelijk. Die kun je van de ene dag op de andere verliezen. Ik ben dus op mijn hoede voor mensen die meer geïnteresseerd zijn in wát ik ben dan wie ik ben, want die verdwijnen dan mee. Ik ben dankbaar voor mijn netwerk, voor de contacten met politici en zakenmensen en de toegang tot informatie die daarbij hoort, maar ik sta met mijn twee voeten op de grond. Zoals een collega-CEO me ooit waarschuwde : “Als je de trap opgaat, doe dan je hoed af voor zij die naar beneden komen. Ooit zul je zelf die trap afkomen.”
Thuis werd me ingepeperd dat inzet loont. Mijn moeder was een zelfstandige hoedenmaakster en werkte haast de klok rond om vooruit te komen – dat heeft een stempel op me gedrukt. Daarom maak ik me ook zorgen om de jeugdwerkloosheid en de moeite die zelfs jongeren met een baan hebben om de eindjes aan elkaar te knopen. Jonge mensen die geen gezin kunnen stichten, die niet kunnen sparen voor een huis of andere toekomstplannen : de geschiedenis heeft aangetoond hoe gevaarlijk dat is. Jongeren weer doen geloven dat ze het verschil kunnen maken en hun dromen kunnen realiseren, zou ons grootste zorg moeten zijn.
Boven de wolken schijnt de zon altijd. Alleen loop je dan het risico dat je niet weet wat daaronder gebeurt. Dat geldt ook voor mezelf en CEO’s wiens wereld zich beperkt tot het Wereld Economisch Forum in Davos. Als bedrijfsleider heb ik er dan ook altijd een punt van gemaakt om het contact met de werkvloer te behouden. Goede managers sluiten zich niet op in hun bureau, maar gaan ter plaatse, waar ze hun medewerkers in de ogen kunnen kijken. Strategische plannen zijn zinloos als je team niet meewil, en er gaat niets boven persoonlijk contact om iedereen op dezelfde lijn te krijgen.
Met de opvoeding van onze twee kinderen heb ik me zo weinig mogelijk gemengd. Ik zie ze doodgraag en hoed me voor seksisme, maar ik geloof ook in keuzen maken en een duidelijke taakverdeling tussen partners. Zelf heb ik de kinderen maar enkele keren van school gehaald. Heb ik daar spijt van ? Zeker niet, want dan had ik op professioneel vlak nooit hetzelfde parcours afgelegd. Het enige wat ik betreur, is dat mijn vrouw zich nadat ze stopte met werken weleens minderwaardig gevoeld heeft. Ik kan honderdduizend keer zeggen dat ik alles aan haar te danken heb, dat haar zorg voor de kinderen tien keer meer waard is dan mijn prestaties. Maar de waarheid is dat zij een stuk sociaal leven, erkenning en mentale verrijking gemist heeft.
Veeleisend zijn, werkt niet voor elk kind. Zelf werd ik altijd gepusht om het nog beter te doen en nooit tevreden te zijn. Was ik de eerste van de klas, dan vond mijn moeder het nog steeds niet goed genoeg. Daardoor herken ik me in de uitspraak van Walt Disney dat je maar zo goed bent als je volgende film, dat een mens zichzelf altijd opnieuw moet bewijzen. Als vader heb ik echter geleerd om de lat niet te hoog te leggen. Toen bij mijn zoon op zijn achtste dyslexie vastgesteld werd, wond de kinderpsycholoog er geen doekjes om : die jongen had maar één probleem, en dat was ik. Mettertijd heb ik mijn verwachtingen dus bijgesteld. Mijn kinderen zijn harde werkers die op hun eigen benen willen staan, en daar ben ik zeer trots op.
Ik ben ermee opgehouden om mijn pensioen te plannen. Toen mijn contract bij Adecco afliep, heb ik wel overwogen om het rustiger aan te gaan doen. Om me enkel nog met mijn familie, onze wijngaard in Toscane en twee raden van bestuur bezig te houden, maar dat zou slecht aflopen. Ik werk graag, ik hou van het sociale contact dat erbij hoort, van een drukke agenda en uitdagingen – niks doen zou me ongelukkig maken, en wat heeft je omgeving daar aan ? Angst om me dood te werken heb ik niet, integendeel. In mijn ogen worden veel mensen juist ziek wanneer ze stoppen met werken, niet omdat ze ervoor gaan.
Patrick De Maeseneire (58) woont in Zürich, waar hij sinds november de Zwitserse investeringsmaatschappij Jacobs Holding leidt. Na werkgevers als Apple Computer, touroperator Sun, VTM en Adecco België was hij van 2002 tot 2009 CEO van ’s werelds grootste chocoladeproducent Barry Callebaut. In 2009 keerde hij terug naar uitzendgroep Adecco als wereldwijd CEO. Hij ontving in 2007 de Vlerick Award, alsook de titel van baron.
DOOR WIM DENOLF & FOTO WOUTER VAN VAERENBERGH
“Jongeren weer doen geloven dat ze het verschil kunnen maken en hun dromen kunnen realiseren, dat zou ons grootste zorg moeten zijn”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
