Lene Kemps
Lene Kemps Lene Kemps is de hoofdredactrice van Knack Weekend.

Dit moesten de hoogdagen van de hak worden, maar de schoen die de winkels buitenvliegt, is de Wannabe. De mocassin die Patrick Cox vier jaar geleden ontwierp, geïnspireerd op

het schoeisel van zijn grote stijlvoorbeeld : Pee Wee Herman.

LENE KEMPS

Acht seizoenen geleden ging Patrick Cox op zoek naar een mocassin. “Omdat het zo’n typische jaren zestig schoen is en de sixties zijn mijn favoriete periode. De Gucci-loafers maakten toen furore in Londen, maar ik hield niet van dat model. Ik vond het te zacht, te vrouwelijk en te open. Het laat te veel van je voet zien. Ik besloot zelf een hoger model te ontwerpen en liet me inspireren door het schoeisel van mijn absolute fashion hero : Pee Wee Herman. “

De fabriek bekeek het vreemde ding met skeptische blik en wilde het eerst niet produceren. Patrick moest beloven zelf voor de patroonkosten in te staan als het model niet zou aanslaan. Cox : “Om technische redenen kost de fabrikatie van een mocassin enorm veel en ik hoor ze nog zeggen : dat wordt nooit iets. Maar dat eerste seizoen verkochten we toch 2000 paar. Niet gigantisch, geen getal om wild van te worden, maar het waren wel de 2000 juiste klanten, mensen die ik echt bewonder : Paul Weller en de rest van jong en hip Londen. Nog enkele artikels in The Face en ID en ik wist dat ik op het juiste spoor zat. “

Het tweede seizoen gingen er 3000 paar mocassins over de toonbank. De schoen werd een cult-sukses in Italië en een must voor trendsettend Japan. Het derde seizoen doken de eerste kopies op. “Een van de imitaties kwam van een bekende Italiaanse fabrikant gespecializeerd in mocassins”, zegt Cox. “Het was een prachtige kopie, heel goed van kwaliteit, maar toch : pure namaak. Die man had bovendien het lef om mij datzelfde seizoen te bellen en te vragen of ik als consultant voor hem wilde werken. Ik had moeten roepen : wie denkt u dat u bent ?, en ik had de telefoon moeten neergooien, maar dat heb ik niet gedaan. De zakenman in mij dacht : ik heb iets goeds gemaakt en kan er net zo goed geld aan verdienen. Die mocassin heeft alles om een klassieker te worden. Dus stelde ik die man voor om samen te werken : we geven de schoen een eigen naam, ik ontwerp elk seizoen nieuwe versies en u produceert ze. Iedereen tevreden. “

Tot dan had de schoen anoniem in de kollektie gezeten, maar vijf seizoenen geleden rolde de eerste Wannabe uit de fabriek. Cox : “Over de naam worden vreemde verhalen verteld en hij wordt in verband gebracht met de hardnekkige Madonna-fans die net als hun idool willen zijn en zichzelf wannabees noemen. Maar eigenlijk slaat de term gewoon over de dromen en aspiraties die we allemaal hebben ; over die andere, grotere en betere persoon die in elk van ons zit. “

Van toen af ging het erg snel. In de winter ’94 werden er 20.000 verkocht en nu 120.000, een fenomenaal sukses waar maar geen eind aan schijnt te komen. “Dit is de droom van elke ontwerper”, zegt Patrick Cox. “Dit is het fenomeen dat mij in de encyclopedieën brengt : ik heb een nieuwe klassieker gemaakt. Een schoen die door zijn eenvoud zowel Take That als Oasis aanspreekt. Ik heb een schoen ontworpen die zo essentieel is dat hij een eigen leven leidt. “

Volgens Cox is het sukses van de Wannabe het gevolg van een samenloop van omstandigheden. “Het feit dat ik toen nog een jonge, arme Engelse ontwerper was, heeft zeker meegespeeld. Het geeft de schoen geloofwaardigheid en heeft er zeker toe bijgedragen dat hij een cult-sukses is geworden. Bijkomend voordeel is dat het een unisex schoen is, wat op dit moment met de hele cK One-rage erg in is. Verder heeft de Wannabe iets over zich wat erg jaren ’90 is. Hij is zuiver van vorm en onpretentieus van uitstraling. Er staat geen logo of grote gesp op, maar insiders herkennen hem onmiddellijk. Wat hem heel modern maakt, is het feit dat hij zo makkelijk is. Mensen van de jaren ’90 zijn lui weet je. Lazy. Ze willen geen rijglaarzen meer, ze willen zelfs geen rits dichttrekken en sokken zijn er al helemaal teveel aan. Het ultieme teken van luiheid is dat ze zelfs de achterkant niet meer over hun hiel trekken, maar gewoon plat lopen. Als reaktie daarop heb ik een Wannabe-muil uitgebracht. “

Is Cox nu hypotetisch en teoretisch rijk ? Hoeft hij nu nooit van z’n leven nog een schoen te tekenen ? Cox : “Als ik niet geïnvesteerd had in eigen winkels dan had ik misschien op mijn lauweren kunnen rusten. Maar het is een onzinnige vraag want ik zou nooit kunnen stoppen met werken. De druk is nu net erg groot en ik werk harder dan ooit, ook als consultant bij andere merken die hopen dat ik dat sukses nog eens herhaal. Ze willen allemaal een tweede Wannabe. Volgens mij lukt dat nooit. Dit is het soort fenomeen dat je slechts een keer in je leven meemaakt. Als ik dit nog een tweede keer kan, ben ik een genie. “

Blijft de hamvraag : hoeveel variaties kan je verzinnen op een mocassin, of de huidige Patrick Cox mantra : What can you do to a loafer ? Cox : “Elk seizoen als de Wannabe-lijn af is, slaak ik een zucht van verlichting. Ik heb het klaargespeeld. Maar het is ook telkens weer het eerste waaraan ik begin. Net door de beperkingen is het een grote uitdaging om iets nieuws te vinden. Ik heb een vriend die de mocassins voor Prada tekent. Elk seizoen bellen we elkaar op en dan is het van : I did this and this and this to it. Het einde van de konversatie is altijd hetzelfde : maar wat doen we volgende keer ? “

Patrick Cox : “Met de Wannabe heb ik een nieuwe klassieker gemaakt, een schoen die zo essentieel is dat hij een eigen leven leidt. “

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content