Ik laat het leven graag op mij afkomen. Gezien de omstandigheden is mijn eerste eigen productie voor volwassenen. De mensen met wie ik vaak samenwerk hebben mij ertoe aangezet : ?Maak nu eens een eigen voorstelling, je bent er klaar voor.” Het zijn altijd anderen die mij overhalen iets te doen.
Meer en meer zoek ik naar wat voor mij waar is. De realiteit is mij vaak te rauw, te saai of te banaal. Via mijn fantasie probeer ik die te overstijgen, wat mij natuurlijk kwetsbaar maakt. In mijn nieuwe voorstelling ben ik een fee, maar dan een heel vleselijke. Als straf voor mijn relatie met een man verander ik in een vrouw. Gaan de toeschouwers mee in mijn fantasie ? Of denken ze : dat is me te maf ? Dat is natuurlijk het risico.
Mijn moeder was altijd al mijn groot idool. Ze bracht vijf kinderen groot, maar ze was ook een diva, met een eigen leven. Ik hing letterlijk aan haar rokken, dat moet heel lastig geweest zijn. Misschien is mijn schrijven wel door haar gekomen : ik wilde indruk op haar maken, precies omdat we met ons vijven waren. Mijn vader is ook een geval apart, maar als ze mij met mijn moeder vergelijken, ben ik vree blij.
Ik wil alles doen met plezier, met genot. Verdriet of kwaadheid kan even mooi zijn als geluk. Alles wat eruit komt, doet deugd. Wat van binnen blijft zitten, vind ik vaak griezelig. Zo is het in onze familie altijd geweest, in de triestigste momenten wordt er ook veel gelachen, de zin voor het absurde zit in ons systeem.
Op tafel kloppen is mijn ding niet, voor niets trouwens. Vrouwen en humor, ouder worden, het zijn onderwerpen waar ik niet graag over discussieer. In mijn stuk komt dat laatste aan bod, ineens ben ik een sterfelijke vrouw. Maar om daar nu over te theoretiseren… Laat ons gewoon brosselen en fouten maken en voortdoen.
Televisie is voor mij een heel moeilijk medium. Mensen vinden mij soms grappig, maarals ik moet scorenwerkt het niet. Ik speel het spel niet graag mee, ik wil er uitstappen. Dat ik toch televisie blijf doen, is dat ik er diep van binnen van overtuigd ben dat het wél iets voor mij is, maar dan op mijn manier. Mannen als Arno of Jan Hoet dwingen dat af, maar zelf ben ik niet zelfverzekerd genoeg, ik behaag nog te graag.
In de liefde moet alles vanzelf gaan. Ik wil niet moeten vechten om een relatie in stand te houden. Wél als je samen bent, dan wil ik dat ten volle beleven. Maar als ik er niet ben, ben ik er niet. Dat had ik vroeger al met mijn ouders en met mijn zoon. Als ik op tournee ging, was ik de theatermaakster en bleef de mama thuis. Nu lukt mij dat ook in de liefde, ik zie er minder van af. Alleen zijn is soms heel louterend.
Mijn stuk gaat ook over de dood. Mijn vader gaat achteruit, ik heb veel met hem gepraat de laatste jaren. ?Je moet papa daar niet mee lastigvallen”, kreeg ik dan weleens te horen, maar als we alleen waren, voelde ik dat alles bespreekbaar was. In iedere relatie zou je het afscheid moeten incalculeren. Ik probeer dat zelfs met mijn zoon te doen. Pascale Platel (1960) begon haar carrière samen met haar broer Alain bij Les Ballets C de la B. Ze maakte vooral carrière in het jeugdtheater (Bronks, De Kopergietery, HetPaleis) met voorstellingen als ‘De koning van de Paprikachips’, ‘Connaissez-vous votre Géografie’ en ‘Ola Pola Potloodgat’, waarmee ze talrijke theaterprijzen vergaarde. Haar nieuwe productie voor volwassenen ‘Gezien de omstandigheden’ is o.a. te zien op 7, 8 en 9/2 in CC Berchem, op 16/2 in CCIeper en 20/2 CC Gildhof, Tielt. Volledige speellijst : www.arthappens.be
DOOR LINDA ASSELBERGS & FOTO FILIP VAN ROE
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
