Naast gevierd filmmaker is Woody Allen al decennia lang een gelegenheidsmuzikant, die elke maandagavond in Michael’s Pub in New York in een dixielandband op de klarinet speelt. Deze door blanke orkesten gespeelde oude stijl jazz uit New Orleans is beslist een van de minst interessante jazzvormen, maar omdat de stermuzikant van het vergrijsde amateurgezelschap Woody Allen heet, toerde de band in 1996 toch maar langs 18 Europese steden. Een vrij belachelijk concept: een publiek dat niets van jazz kent, maar alleen gekomen is om Woody Allen in levenden lijve te zien, zit braafjes in een grote zaal naar een podiumopvoering van muziek te luisteren die hooguit in een rokerige nightclub thuishoort.

Hoe dan ook, de gelauwerde Amerikaanse documentariste Barbara Kopple (van het oscar winnende “Harlan County USA”) volgde Woody Allen tijdens deze tournee. Het interessante van haar document “Wild Man Blues” schuilt zeker niet in Allens muzikale prestaties, wel in wat er achter de coulissen gebeurt: hoe Woody Allen met roem omgaat (pseudo-nonchalant, in feite doortrapt en arrogant) en vooral hoe hij zijn nieuwe levensgezellin (intussen echtgenote) Soon-Yi Previn behandelt, de geadopteerde dochter van zijn voormalige vriendin Mia Farrow. Allen (62) probeert sympathiek over te komen, maar geeft zich in dit intiem portret onvrijwillig bloot als een nijdig, hoogst onaangenaam en vooral ondraaglijk narcistisch persoon. “Moet je eens kijken,” zegt hij als hij Soon-Yi (27) in een hotelpalace in de weer ziet. “En zeggen dat dit kind in Korea uit de vuilbakken moest eten.”

Waarom heb ik het onprettige gevoel dat de gewiekste Allen middels deze documentaire voorbereidingen aan het treffen is om zijn jongste aanwinst als actrice te lanceren? Soon-Yi komt overvloedig in beeld, om bazig te doen, banaliteiten te spuien of haar beate bewondering voor haar artistieke meester te ventileren. Voor mijn part mogen ze best gelukkig zijn samen (dat Allen daarmee van zijn ex zijn schoonmoeder maakte, is hun probleem). Alleen is Soon-Yi duidelijk niet voor de film geschapen: haar gezicht, zo plat als een pannenkoek, fotografeert bepaald niet flatteus en haar stemmetje is hoogst onaangenaam om naar te luisteren.

“Wild Man Blues” van Barbara Kopple, met Woody Allen .

Patrick Duynslaegher