“Piet is nu de vriend van de Sint”, hoor ik een stem op de radio in de coulissen van het Pietenpact zeggen. Ik doe mijn best mij bij dat zinnetje niets erotisch voor te stellen. Hoewel het kinky duo met zak en staf zijn opwachting nog moet maken, verschijnen in etalages al steeds vaker kerstbomen, getooid met engelen die aan vergulde elastiekjes wiegen. Die feeërieke sfeer wekt in mij het gevoel op dat genoemd kan worden : decemberstress, aka feestdagenstress, een woord dat in 2009 officieel werd toegevoegd aan Van Dale. Ze is mij vertrouwd, de dwang die uitgaat van deze periode, waarin je de gezelligheid al van verre ziet naderen en moet proberen bijtijds onder dak te zijn om de eenzaamheid te verschalken. Eenzaamheid : het verschijnsel dat zich, van alle kaal- en pluimwild, in onze samenleving het moeilijkst laat bejagen.
Intussen zijn er tal van kwesties die beslag op mij leggen, de ene al wat prangender dan de andere. Ik voel mij als een jongleur die vier granaten tegelijk in de lucht dient te houden, waar een onschuldige hand de pin heeft uitgetrokken om het spannender te maken. Om de sfeer van verduistering kracht bij te zetten, stierf in de nadagen van dit jaar de zanger Leonard Cohen, die een ladies’ man genoemd werd, maar naar eigen zeggen tienduizend nachten in eenzaamheid doorbracht. Hij moet in die tijd een heleboel pandapunten verzameld hebben. Dat zijn punten, zo verklapte mij een loslippige studente, die je bijeenspaart door weken of maanden onvrijwillig geen seks te hebben. Of er ook pandapuntenspaarkaarten bestaan, waarmee je bijvoorbeeld zachte handdoeken kunt winnen, liet zij gemakshalve in het midden. Ik keek naar haar wimpers, en vond het zonde.
Maar om bij de aanstormende feestelijkheden te blijven : ik hou van het vooruitzicht van sneeuw en kabeltruien, knappende vuren, druipende kalkoenen, jengelende liedjes en dat hele sfeertje uit de boeken van Charles Dickens. Erg gezellig, als het je in het leven voor de wind gaat. Verloor je je job, kreeg je een scheiding te verteren, werd je ziek, besloot je minnares je de rug toe te keren of zit het om een andere reden niet helemaal snor met je leven ? Dan ontpoppen de kerstdagen zich als een harde, fascistoïde periode. Het kerstfeest is een pester op de speelplaats, die je grijnzend uitlacht als je bestaan niet strookt met de reclamefolders. Geen ander moment in het jaar drukt je zo met je neus op de manco’s. Niet voor niets zijn de eindejaarsfeesten, naast de zomervakantie, de periode van het jaar waarin hulpverleners zich schrap moeten zetten.
Ik kom uit een kleine familie, zodat de keuze aan tantes om mee te dansen beperkt is. Komt daarbij dat 2016 niet echt een jaar was om over naar huis te schrijven, noch in mijn leefvertrekken noch in de ruimere wereld daarbuiten. Het was het jaar van de Jakhals. Het jaar ook van de to-dolijst op Satans koelkast, zoals een Amerikaanse commentator de plannen van Donald Trump noemde. Misschien ga ik het extra uitbundig uitwuiven, misschien verkies ik de feestdagen in schutkleur door te komen. Je kunt je oprollen als een egel, je kunt via een app schaken met mannen en vrouwen uit de hele wereld. Je kunt luisteren naar Mia van Gorki of de brieven lezen die Gerard Reve aan zijn lijfarts heeft geschreven. Een troostende gedachte is dat het bij mijn buurman de imam, die zoals wel meer imams de islam aankleeft, met kerstmis altijd zalig stil blijft. Geen twinkeling valt achter dat raam te bespeuren. Geen sporen van braadgeuren.
“A mile of the highway will take you one mile”, las ik ergens. “A mile of runway will take you anywhere.” Met kerstmis had dat weinig te maken, maar de gedachte lokte mij er door de lucht vandoor te gaan en pas terug te keren in een nieuw jaar vol vrolijke feiten.
jean.paul.mulders@knack.be
JEAN-PAUL MULDERS
Niet voor niets zijn de eindejaarsfeesten, naast de zomervakantie, de periode van het jaar waarin hulpverleners zich schrap moeten zetten
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
