PAKJESPRET

KATRIJN VAN BOUWEL

Twintig jaar geleden. Mijn grote zus opende haar kerstcadeau. Ze slaakte een verrukte kreet. Ik kon me niet herinneren dat ik haar al ooit zo gelukkig had gezien met een pakje. Ik was razend nieuwsgierig naar wat erin zat. Met fonkelende ogen haalde mijn zus het uit de verpakking. Met een glimlach die haar gezicht haast in twee scheurde, liet ze het zien. Ik kon mijn ogen niet geloven. Een pan. Een doodgewone pan. Wat een vreselijk geschenk. Mijn kleine zus en ik wisselden een blik. Hoe kon iemand nu zo enthousiast zijn over zoiets banaals ? Dat ze net alleen ging wonen, vond ik nog geen goede reden om oprecht gelukkig te worden van huishoudelijk materiaal. Wat was ik blij dat in mijn geschenkverpakking niets saais zat, maar wel nagellak, een handtasje waar eigenlijk niets in paste maar dat o zo mooi was, en de trui die ik zo vaak geaaid had in de winkel. Ook mijn kleine zus keek met hernieuwde appreciatie naar haar buit die uit speelgoed en knuffels bestond. Automatisch legde ze haar armen rond de spullen, alsof onze grote zus opeens zou inzien hoe treurig haar eigen pan was, en vervolgens háár pakjes zou inpikken.

Binnenkort is het weer cadeautjestijd en dra raken de brievenbussen verstopt met folders van speelgoedfabrikanten. Als kleuter vond ik het heerlijk om na school de glanzende folders van tussen de post te verzamelen. Om er dan met een schaar en verwoede inspanning poppen, puzzels en ander prul uit te knippen. Die snippers kleefde ik met veel lijm op een tekening. Voor de Sint en Zwarte Piet. Groot was de teleurstelling als er geen speelgoedfolders op de mat lagen maar wel brochures van grootwarenhuizen. Wie had er nu interesse voor foto’s van worsten en waspoeder ? Terwijl mijn mama door de blaadjes met diepvriesgroenten en kattenbakkorrels bladerde, bestudeerde ik haar gezicht. Ze keek er niet verveeld in. Integendeel, het interesseerde haar écht. Soms nam ze zelfs mijn schaar om iets uit te knippen – een bon, legde ze dan uit. Ik begreep het niet maar ik wist wél : de dag dat ik het interessant vind om zo’n boekjes te lezen, ben ik volwassen.

Ik moet het toegeven aan mijn innerlijke kind : ik ben het geworden. Tegenwoordig ben ik enthousiast als er een pannenspaaractie aangekondigd wordt in het blaadje van het grootwarenhuis. Dan gil ik al eens “Oh wauw, drie kaaskroketten kopen, één gratis”, tegen niemand in het bijzonder. Ik sla de pagina’s om als die van een literair werk-met-plot, en lees zelfs de tuinaanbiedingen van de doe-het-zelffolder, al groeit er bij mij thuis alleen groen tussen de stenen van de oprit.

Maar vorig jaar kocht ik voor mezelf die ene pop die ik nooit had gekregen van de Sint. Ik had er uren zoeken op tweedehandssites en een aardige duit voor over, maar ze was het waard. Toen de postbode aanbelde met het pakje, maakten mijn hart en de rest van mijn lijf een sprongetje. Een hele dag speelde ik met die pop. In gedachten knipoogde ik naar kleine Katrijn. Als zij met haar speelgoed volwassene mocht spelen, dan was het vast prima dat ik nu als volwassene kindje speelde.

KATRIJN VAN BOUWEL katrijn.van.bouwel@knack.be

Ik wist: de dag dat ik reclamefolders interessant vind, ben ik volwassen

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content