Designstudio Piet Boon ontwierp het interieur van The Jane in Antwerpen, het meest trendy restaurant van de Lage Landen. Maar voor de Nederlandse designer, wiens naam geassocieerd wordt met ‘luxueus wonen’, is luxe alles behalve glitter.

Piet Boon rolt over de tongen als ontwerper van The Jane, het nieuwe restaurant van Sergio Herman, de culinaire tempel waar iedereen lang heeft naar uitgekeken en die deze week opent in de kapel van een voormalig militair ziekenhuis in Antwerpen. Voor Boon was het uiteraard een uitdagend project, maar daarnaast werkt hij ook aan grote opdrachten aan de andere kant van de wereld. Onder meer een vijfsterrenhotel in Tokio, een chic appartementencomplex in New York (waar hij ook een bureau heeft), huizenblokken in Taipei, villawijken in Bonaire… We zochten hem op in zijn hoofdkwartier in Oostzaan, naast Amsterdam. Hij werkt er met een equipe van vijfendertig man, onder wie zijn zakenpartner en ex-vrouw Karin, creatief directeur ‘Interieur & Styling’. Boon zelf is meer de bouwheer van de zaak.

Boon (54) is nu dertig jaar actief. Hij begon in de jaren tachtig met een aannemersbedrijf. In de jaren negentig ontpopte hij zich tot designer en sinds 2000 is zijn multidisciplinaire studio, met een team van architecten, designers en stylisten, actief op de internationale markt. In tegenstelling tot andere designgoden is hij eigenlijk autodidact, wat hij zelf een voordeel vindt. De ondernemer-ontwerper ontwikkelde een luxueuze, mannelijke stijl die helder en krachtig is. Toch heeft zijn idee van luxe meer te maken met intimiteit, gezelligheid en warmte, dan met glamour en glitter.

Als bouwer van droomhuizen weet u precies wat luxe is.

Piet Boon : Als je het over gebouwen en interieurs hebt, betekent luxe : comfort. Je komt vaak op plaatsen waar je mooie dingen ziet, maar waar de zetels bijvoorbeeld ongemakkelijk zitten. Wij bouwen ook veel vakantiehuizen en, je gelooft het niet, maar er staan soms stoelen waar je niets eens op kunt zitten. En dan hebben we het nog niet over het bed. Basiscomfort is een luxe. Maar voor mij persoonlijk betekent luxe meer : het is ook gewoon lekker uit eten gaan, genieten van het leven. Het gaat niet zozeer om materiële luxe, wel om gezond eten en daar de tijd voor te nemen. Ik werk heel hard en reis veel, daarom geniet ik des te meer van een goede maaltijd met een lekker glas wijn.

Toch bent u beroepshalve heel intens met materiële luxe bezig.

Dat klopt. Maar ik hou niet van overdaad. Luxe verkrijg je niet door glamour- of glittermaterialen te gebruiken. Verhoudingen spelen een grote rol, ze maken deel uit van het comfort. Daar moet je rekening mee houden. Huizen of woonkamers mogen groot, maar nooit té groot zijn. Je mag niet verdwalen in je eigen huis. Ik heb ook een hekel aan twee zithoeken in een woonkamer. Een te grote leefruimte wordt snel een showroom. Een kamer mag wel een beetje oversized zijn, maar daar zit een limiet aan. Voor plafonds is 3,3 meter bijvoorbeeld een mooie hoogte. Al zorgen hoge plafonds dan weer voor een mooie lichtinval en dat is voor een huis echte luxe. Wij ontwerpen interieurs naar het licht toe. Het is superbelangrijk dat je overdag nergens licht moet aansteken in huis. Natuurlijk daglicht is prachtig. Maar ik zal een woning nooit helemaal in het glas zetten en ik hou van hoge vensters, zoals je die ook in oude grachtenpanden ziet.

Luxe is volgens u dus licht. En vermoedelijk ook stilte ?

In de huidige drukke tijd is stilte van groot belang. Een woning is een soort scherm waarachter je je kunt verstoppen. Een woning moet je omarmen. Het mag geen object zijn. Je moet ook het gevoel hebben dat het jouw huis is en niet dat van een andere familie. Daarom beginnen we een opdracht met een diepgaand interview, waardoor je als ontwerper beter weet wat de bewoner wenst. En we werken ook van binnen naar buiten, eerst de keuken, dan de plek waar je wil eten en vervolgens waar je graag zit.

Wie zijn uw inspirerende voorbeelden ?

Ik hou onder meer van de beelden en meubels van de broers Giacometti. Maar onlangs zag ik een huis dat er vol van stond en dat vond ik dan weer te veel. Ook Christian Liaigre inspireert me, zijn stijl is evenwichtig, tijdloos, los van trends. Bij de architecten denk ik aan Tadao Ando met wie ik in Korea samenwerkte voor de bouw van een privémuseum. De ontmoeting met hem was een indringende ervaring. Zijn werk is zo puur. Dat heb je ook bij de Zwitser Peter Zumthor. Zijn creaties zijn wat zwaarder en donkerder, maar ook weer zuiver, strak, nooit te veel. Verder hou ik van beeldende kunstenaars als Armando, die simpele en brute werken maakt. Zowel in architectuur, in kunst als in meubilair vind ik de materialen belangrijk. Ik hou van natuurlijke materialen die mooi verouderen. Slijtage is belangrijk, het hoort bij elegant verouderen.

U behoort tot de eerste generatie voor wie jeans een basiskledingstuk was. Misschien heeft die stof u wel de liefde bijgebracht voor slijtage.

Dat zou best eens kunnen. Afgewassen stoffen waren vroeger ondenkbaar, slijtage stond voor ‘arm’, nu is dat ‘rijk’. Nu houden we van een verweerde muur – jullie Belgen zijn overigens de beste in het patineren ervan !

U houdt van contrasten. In uw kantoren zie ik enkele vergulde meubels, objecten en kunstwerken.

We hebben enkele meubels met goud en brons in de collectie. Prachtig, maar geen overkill ! Dat is het sleutelwoord. Het oogt al snel té gedecoreerd. We zijn nu bezig met een project in Azië, waarbij we goed opletten om niet te overdrijven. In mijn witte kantoorruimte staan twee grote gouden kasten van Studio Job. Ik hou erg veel van mooie objecten. Maar die twee zijn echt het maximum. Ik isoleer zo’n object ook een beetje, zodat het niet verdwijnt in het decor. Hier werkt het contrast tussen de strakkere lijnen en het rijkere element goed.

U bent autodidact, is dat een voordeel of een nadeel ?

Tegenwoordig zijn er veel ontwerpers die nooit op een werkvloer hebben gestaan. Toch is dat interessant omdat je dan weet hoe iets moet worden gemaakt en hoeveel inspanning het kost om iets te produceren. Ik weet hoe het moet of hoe het beter kan. Loop ik op een werf in New York en zie ik daar iemand knoeien, dan kan ik even voordoen hoe het moet. Ik spreek de taal van de vakman. Bij het ontwerpen is dat van belang, je ontwerpt niet iets dat onuitvoerbaar is. Sommige experimenten worden onderschat. Ze zijn mooi als ze nieuw zijn, maar ze verouderen snel en slecht, omdat ze technisch te ver gezocht zijn. Jammer. Tijdloosheid betekent dat wat je maakt, mooi moet kunnen verouderen. Zoals een oude spijkerbroek.

Wat maakt The Jane zo bijzonder ?

In de eerste plaats de locatie in de kapel van een voormalig militair hospitaal en het verhaal van het ontstaan. Het project resulteerde uit een dinertje met Job Smeets van Studio Job en Sergio Herman, vier jaar geleden. Sergio zei toen : ‘In Oud Sluis word ik gewoon oud en men verwacht dat ik altijd achter het fornuis sta. Dat kan niet, toch voelen de mensen zich beledigd als je er niet bent.’ De druk is dus ontzettend groot. Sergio zei : “Ik wil wel eens een ander concept met dingen die ik gewoon lekker vind. Gerechten die je eet met je kinderen. Dat concept zouden we samen kunnen uitwerken, met jou, Job en mijn rechterhand, kok Nick Bril.” Job had al eens een expositie gedaan in de kapel waar The Jane nu is, en was weg van deze unieke plek. Toen zijn we gaan kijken en we vonden het een fantastisch gebouw. Maar niet makkelijk om er een restaurant in onder te brengen. Toch zijn we in het verhaal gestapt. Job ontwierp de prachtige glasramen, wij het interieur. We hebben het authentieke karakter zo veel mogelijk bewaard. Sergio is natuurlijk de man van de rock-‘n-roll. Dat hebben we zo veel mogelijk in het decor gebracht. Er zijn twee delen, beneden iets formeler en boven de bar waar je eet wat Sergio thuis eet. En dan zijn er nog de veranda’s voor de zomer. Antwerpen is een ideale stad om zo’n uitzonderlijk restaurant uit te proberen, ook al omdat de Belgische lunchcultuur zo rijk is.

www.thejaneantwerp.com en www.pietboon.com

DOOR PIET SWIMBERGHE

“Tijdloosheid betekent dat wat je maakt, mooi moet kunnen verouderen”