Lene Kemps
Lene Kemps Lene Kemps is de hoofdredactrice van Knack Weekend.

Veel van mijn vriendinnen zitten in samengestelde gezinnen. Uit hun conversaties maak ik op dat dit mooi kan zijn, maar ook vermoeiend. In plaats van taxi te spelen voor twee kinderen, doen ze het nu voor vier. Ze rijden van ballet naar bijles, blokfluit en basket. Ze regelen de ochtendspits als vanuit een verkeerstoren. Treinritten, bushaltes, oma’s en ex-echtgenoten ; het schema in hun hoofd is complex en flexibel. Ik weet niet hoe ze het doen. En dan zijn het nog geen complete controlefreakmoeders. Ze laten de oudere kinderen alleen naar de bushalte wandelen en alleen de trein opstappen. Al worden ze daar allemaal even stil van. Want het is toch niet meer hetzelfde als vroeger. De wereld is toch een gevaarlijke, boze en kille plaats geworden. En het is beter om je kind voortdurend in de gaten te houden.

De New Yorkse journaliste Lenore Skenazy liet in 2008 haar negenjarige zoon achter in het warenhuis Bloomingdale’s en schreef er een krantencolumn over. “Het laatste dat ik zag, was dat hij de afdeling handtassen op de eerste verdieping exploreerde.” Ze gaf hem een plan van het openbaar vervoer, een metrokaart, een biljet van 20 dollar en wat kwartjes voor de telefoon. Nee, hij kreeg geen gsm. Skenazy volgde hem evenmin vanop een afstandje. “Ik vertrouwde hem. Ik wist dat hij zou ontdekken dat hij de metro moest nemen op Lexington Avenue. En daarna de 34th Street-bus. En als hij zou twijfelen, zou hij raad vragen aan een volwassene. En ik vertrouwde erop dat die volwassene hem een goed antwoord zou geven en niet zou denken : ik wilde eigenlijk de bus naar huis nemen, maar ik denk dat ik maar eens een kind ontvoer.” Haar zoon kwam apetrots en onbeschadigd thuis. Hij had weken gezeurd om op zijn eentje te mogen reizen, en genoot van zijn pas ontdekte zelfstandigheid. Skenazy daarentegen kreeg bakken kritiek over zich heen en heet sindsdien world’s worst mom of ’s werelds slechtste moeder. Als reactie schreef ze een boek waarin ze pleit voor meer vrijheid in de opvoeding : Free Range Kids, scharrelkinderen. Want volgens haar en andere specialisten doen we er geen goed aan om angstig onze kinderen af te schermen. Skenazy : “We voeden een generatie van onzekere en bange mensen op. De wereld is niet risicovrij. Emotioneel, financieel, fysiek… Als volwassene zullen ze niet de nodige overlevingsmechanismen bezitten om tegenslagen te verwerken.”

Belgische cijfers heb ik niet, maar Amerikaanse statistieken bewijzen dat de VS nu niet onherbergzamer zijn dan vroeger. Hoewel ons gevoel anders vertelt, zijn er niet meer griezels die kinderen ontvoeren. Toch hebben we de indruk dat we kinderen elke minuut van de dag in de gaten moeten houden ; als ‘helikopterouders’, met een zoeklicht dat hen volgt en een megafoon die aanwijzingen roept. In Amerika gaat dat ver. Een ouderpaar uit Maryland kreeg bezoek van de politie omdat het zijn kinderen van tien en zes van het park alleen naar huis liet wandelen. “Als ouders beleven we vandaag een hysterisch moment”, zegt Lenore Skenazy, die ondertussen een reality show heeft, waarin ze moeders en vaders leert om hun kinderen meer los te laten.

Hysterisch zijn mijn vriendinnen gelukkig niet. Ze laten hun kinderen vallen en opstaan, en houden het hoofd koel. Hoewel hun ogen oplichtten bij het woord helikopter. Maar ik vermoed dat ze gewoon de voordelen van het vervoermiddel inzien.

lene.kemps@knack.be

Lene Kemps

“Hoewel ons gevoel anders vertelt, zijn er niet meer griezels die kinderen ontvoeren. Toch hebben we de indruk dat we kinderen elke minuut in de gaten moeten houden”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content