“Bent u van deze streek ?” vraag ik de eigenares van de gîte die we huren. Het is een perfecte zomeravond, met een ondergaande zon, glooiende zonnebloemvelden rondom, en ver aan de einder het imposante Château de Biron. “Nee, we zijn van Lyon, maar verhuisden twintig jaar geleden naar hier.” Hier, dat is de Périgord (of Dordogne zo u wil), de Franse streek die onze reisschrijver Mark Gielen verderop in dit nummer omschrijft als land van wijn en foie gras, van rotsdorpen, kastelen en riviermeanders.

Onze gastfamilie heeft een thuis gevonden op een groot domein met een zeventiende-eeuwse boerderij in de robuuste en sobere stijl van de streek. Van de stallen en de typische, kloeke pigeonnier of duiventoren hebben ze gîtes gemaakt, en er werd een zwembad aangelegd. Hun kinderen zijn hier opgegroeid, ver van de stadsdrukte, het zijn ook volleerde ruiters.

Vanuit mijn ligzetel-met-een-zicht probeer ik me hun leven voor te stellen. Ze verhuren en onderhouden hun domein. Buiten het seizoen organiseren ze soms een table d’hôte. Natuurlijk is het werken, maar ze staan nooit in de file, hebben geen kantoorperikelen en geen baas. De hele familie loopt er trouwens ontspannen bij. Hoe verknocht ik ook ben aan mijn leven hier – ik heb immers geen Andalusische Droom waarin ik een B&B zou runnen – ik zie weinig minpunten. Op vervelende huurders na.

Ondertussen kabbelen de vakantiedagen voort, van ligzetel naar zwembad, van een kasteel naar een ambachtelijke papiermolen en op naar nog een bastidedorp, waar je aan lange tafels kunt gaan proeven van lokale specialiteiten. En vóór u steigert : daar is heus nog wel wat anders te eten dan foie gras.

Na een dag of drie is het out of office-gevoel compleet. Toegegeven, af en toe trek ik me terug in le bureau d’été, zoals de gastvrouw het prieeltje met groen bladerdak zo mooi omschreef. Tot op dat terras reikt internet, verder op het domein niet. In mijn vrije tijd snel even mails checken, het is een onweerstaanbare drang. Hoewel ik moet vaststellen dat die drang een week later al heel wat minder onweerstaanbaar wordt.

Is het de weidse streek met de nadrukkelijk aanwezige geschiedenis die voor een weg-van-de-wereld-gevoel zorgt ? Of het simpele feit dat je enkele weken weg bent van huis en werk, ongeacht waar je naartoe trekt ? En waarom zou je, als er zoveel in de wereld te ontdekken valt, vaak naar dezelfde plek terugkeren ? Het zijn vragen waar ik graag een antwoord op zoek.

Het begin van de herfst is dan ook een ideaal moment voor een reisnummer. Want plannen maken en informatie verzamelen, dat is al een deel van het reisplezier. In wisselvallig herfstweer kunnen we dat gebruiken. September heeft velen onder ons opnieuw in een strak ritme geduwd. Drukte genoeg : fileleed, de kinderen opnieuw op tijd op school of in de sportclub krijgen, en dan snel naar kantoor. Vakantieherinneringen raken geleidelijk bedolven onder een hoop besognes. Tijd dus om vooruit te kijken en een reis te plannen.

trui.moerkerke@knack.be

Trui Moerkerke

In mijn vrije tijd snel even mails checken, het is een onweer-staanbare drang. Hoewel die drang een week later al heel wat minder onweerstaan-baar wordt.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content