“Ik haat kantoren die open en doorzichtig zijn. Ik heb een kantoor nodig waarin ik me kan verstoppen, een grot waarvan niemand kan zien dat ik erin zit”, beweert hoogleraar experimentele astrofysica van de Universiteit Leiden, Christoph U. Keller (in Dit wil je weten, 2015, Maven Publishing). Hij zondert zich af om na te denken over orde en chaos.

De filosoof die we in Milaan ontmoetten, Alberto Peregalli, bovendien een autoriteit in de interieurdecoratie, gaf ons een soortgelijke opmerking mee : “Mensen vergeten dat een huis je ook geestelijk moet beschermen tegen de buitenwereld. Een transparante woning kan zeer onnatuurlijk en onaangenaam zijn.”

Toen we dit nummer samenstelden, werd al snel duidelijk dat het een ode aan de ruïne, de patina en het jungle-gevoel moest worden. Want het is helemaal van deze tijd om wat forum te geven aan het ongeordende, aan woonvormen die een dosis chaos omarmen. In zoveel takken van de creativiteit merken we dat de monotone orde almaar vaker met saaiheid wordt geassocieerd. Met chaos bedoelen we wat niet te nieuw, te proper is of gedesinfecteerd werd.

De Milanese Studio Peregalli die we in dit blad voorstellen, ontwerpt woningen waarin niet alleen voornoemde astrofysicus Keller zich thuis zou voelen, maar blijkbaar ook de creatieve top van de samenleving. Er zijn genoeg mensen die niet echt wensen te participeren aan de commerciële brand-cultus, het merkenverhaal. Zij kiezen bewust niet voor design van bekende topmerken, maar gaan voor gepatineerde meubelen, interieurs en ruïnes.

Daarom nemen we u ook mee voor een verrassende tocht langs de ruïnebars van Boedapest. En samen stappen we met enkele fotografen door verlaten en vervallen ziekenhuizen, fabrieken en theaters. Voorzichtig, want er kan altijd een balk of dakpan naar beneden komen. Spannend en een tikje gevaarlijk.

Is het u al opgevallen dat er tegenwoordig ook in de beeldende kunst wordt ‘gespeeld’ met patina en verval ? Kijk naar de decors van film en theater. Zelfs designfabrikanten fotograferen hun gave objecten graag in een vervallen ruimte. In die context past eigenlijk ook de terugkeer van het groen in huis. We willen weer de jungle in, de natuur verovert stad en interieur. Ik denk dan even aan een vergeten roman, ooit een cultboek, Ranonkel, waarin Jacques Hamelink vertelt hoe een plantje eerst een woning en daarna een volledige straat overwoekert.

Dat er achter dit alles ook een stevige reactie schuilgaat leiden we ook af uit wat de befaamde Britse interieur-

ontwerpster Ilse Crawford vaststelt : nu ons leven steeds digitaler wordt, snakken we meer naar het fysieke.

Valt niets tegen in te brengen.

piet.swimberghe@knack.be

PIET SWIMBERGHE

We volgen fotografen door verlaten ziekenhuizen, fabrieken en theaters. Voorzichtig, want er kan altijd een balk naar beneden komen