Zomer 2006 staat in het teken van de plateauzool. Vergeet veilige queenies, makkelijke flipflops of steile stiletto’s, en kies resoluut voor kurken sleehakken, hoge espadrilles of pumps met massieve zolen. Als u ermee staat tenminste. De pro’s en contra’s van plateauzolen op een rij.

Er is één foto in ons familiealbum die mijn zus en ik vroeger altijd erg aan het lachen bracht. Het is een foto van mijn tante uit Nederland, genomen halverwege de jaren zeventig op een trouwfeest. Tante draagt haar zwarte lange haar sluik langs haar gezicht, heeft een dikke zwarte bril op en over haar bolle zwangere buik hangt een mini-jurk in behoorlijke A-lijn. Dat was allemaal niet bijzonder grappig, maar wat zich helemaal onderaan de foto bevond daarentegen, o jongens, dat was om te gieren ! Tantes benen stonden neergepoot in glimmend zwarte, ronde lakschoenen met een zool van minstens tien centimeter. Gigantische plateauzolen waren het, halve vliegdekschepen, massieve leren blokken waarover het lelijk struikelen moet zijn geweest. We wisten wel waarom ze die schoenen droeg : tante was klein, heel klein. Maar – we spreken eind jaren tachtig – dit waren de lelijkste schoenen ooit. Eén blik op zelfs maar de kaft van het bewuste fotoalbum en wij lagen al in een pavloviaanse deuk.

Een paar jaar later, ergens in de jaren negentig, waren plateauzolen weer heel serieus te nemen. Lady Miss Kier van Deee-Lite van de hit Groove is in the Heart droeg fluwelen catsuits met psychedelische Pucciprints, brede haarbanden, massa’s plastic juwelen én knaloranje kanjers van ‘platforms’. In de clip van Gonna Make You Sweat van C&C Music Factory zat een beeld van een vrouw die heel fetisjistisch haar platformschoenen bekeek en betastte. De lelijkste schoenen ooit waren helemaal terug. En ik deed mee. Een onmiskenbaar voordeel van de plateauzool is dat het uitstekend ‘beginnersmateriaal’ is. Ze zijn het ideale opstapje voor het echte vrouwenwerk : op een hak is het toch altijd balanceren, op platforms valt het evenwicht vrij makkelijk te bewaren.

Mijn eerste paar plateauzolen waren beige daim laarsjes van Sacha, 2000 Belgische frank, gekocht voor het eindejaarsbal. Ik vond ze erg Keith Richards meets Björk. Aangezien ik in die dagen vooral een ‘platloper’ was – sneakers graag – waren die laarsjes meteen ook mijn enige paar ‘platforms’. En tegen de tijd dat ik de jaren des onderscheids had bereikt en de gympenmanie verving door een hakkenverslaving, zaten we al volop in het stilettotijdperk. Eén keer heb ik me nog laten strikken : een paar jaar geleden kocht ik een soort geishaschoenen van Stéphane Kelian. Duur, zelfs in de uitverkoop. En tot op heden is het mijn enige schoenenmiskoop. Ik vond mezelf te groot en te lomp in die schoenen en verruilde ze voor strandslippers van 10 euro.

Duizelingwekkende keuze

Ik ben 1,74 meter groot. Dat is niet reusachtig, maar ook niet dwergachtig klein. Breng ik ’s zondags op hakken een bezoekje aan mijn groottante van 1,50 meter, dan word ik begroet met “hallo steltloper !”. En dan komen de standaardwaarschuwingen voor latere rugklachten en nooit-meer-goed-te-maken kuit- en kniebelasting. “Ik kan het weten”, gaat het geijkte praatje verder, “want ik heb zelf vroeger ook hoog gelopen.” Dat is waar, in mijn herinneringen droeg ze buitenshuis altijd zwarte pumps, en binnenskamers open muiltjes met kurkhak. Die laatste soort schoen is deze zomer weer helemaal terug. Plateauzolen zijn er de komende maanden overal, bij alle merken, en in alle stijlen en kleuren en modellen. Er is veel naturel ogend hoogs in beige en bruin met kurk- of espadrillezool. Maar er zijn ook vervaarlijk glimmend lederen ultrapumps in monochroom zwart. En een ronduit duizelingwekkend ruime keuze is er aan veelkleurige ultrakokette forties-geïnspireerde modelletjes met hielband, en opengewerkte teen, en motiefjes en bolletjes… Dolletjes ! Zomer 2006 is een cornucopia van stijlen en tijdperken en één ding staat vast : u zult hem doorbrengen op een plateauzool !

Leve het forties-model

Maar staat iedereen met zo’n schoen ? Even terug naar daarstraks en dus naar mezelf. Ik maak de staat op : één keer een paar ‘platforms’ gekocht en niet zo bijster veel gedragen (de eindejaarsballaarsjes), één keer een paar gekocht en nooit gedragen (de geishaschoenen). Wél veel gedragen de afgelopen jaren : stiletto’s en pumps en strandslippers en fijne sandalen met minihak. In zekere zin is de zomerplateauzool, zeker het forties-model, de ideale combinatie van al mijn voorgaand schoeisel. Immers : ” We are all in the gutter, but some of us are looking at the stars” schreef Oscar Wilde (vrij vertaald : “We zitten allemaal in hetzelfde schuitje, maar sommigen van ons zitten, al was het maar in hun dromen, ietsje dichter bij de hemel”). Wilde zal er daarboven wel geen probleem mee hebben dat we zijn stelling even toepassen op schoenen. Geen vrouw kan het ontkennen : hoog lopen zorgt voor een betere stemming dan plat lopen. De benen lijken langer, de kuitspieren staan gespannen, er is het ritmische getik van de hakken : je voelt je vrouwelijk en elegant en mooi. De plateauzool moet het doen zonder hakkengetik, maar wat deze schoen mist aan auto-erotische geluidseffecten wint hij aan sexappeal voor voetfetisjistische omstanders. Voyeurs kunnen namelijk genieten van een vrouwenvoet die sierlijk ligt te rusten op een golvende zool. En laat ons voor één keer ook het gemak niet vergeten : een plateauzool loopt makkelijker dan een hakkenschoen. Met hakken moet je uitkijken, letterlijk : kasseien, tramsporen, roosters… voor je het weet schiet je erin weg. Allemaal geen probleem voor de massieve blokschoen, hij banjert overal door en over, met het grootste gemak.

Verbeterd figuur

Dus : een plateauzool betekent verhoogd comfort én grosso modo hetzelfde mood enhancing effect van een hakkenschoen. Wat staat me dan nog in de weg om een paar aan te schaffen ? Noem het ‘virtuele vertigo’. Zoals ik al zei : ik ben niet supergroot, maar ook niet klein. Ik heb plateauzolen altijd geassocieerd met vrouwelijke familieleden die aan de kleine kant waren. Of ze nu lachwekkende glamrockschoenen droegen of elegante kurken wedges, de schoenen mochten mooi of lelijk zijn, het totaalbeeld was altijd oké. En daarmee bedoel ik : de schoenen verbeterden hun figuur. Die kleine beentjes leken wat langer, die kleine kuitjes stonden mooi gespannen, die kleine voeten leken nóg kleiner… Met mijn 1,74 meter krijg ik dat kokette gevoel alleen met hakken, het liefst zo fijn mogelijk. Zo’n Alison Goldfrapp staat beeldig met plateauschoenen. Net als Madonna en Kylie en zelfs Jennifer Lopez. Maar ik ben bang voor het vlaggenstokeffect, of nog erger : het bulldozergevoel. En kun je eigenlijk wel dansen op van die blokken ? U ziet : ik sta in dubio. Maar ik kies voor het risico. Want het is maar één keer zomer, en het is maar één keer 2006.

Gekozen uit de overdonderende keuze aan platformschoenen dit seizoen : een met bergkristallen bezet, zwart forties-model van Marc Jacobs. We spelen een beetje vals, de zool is niet in één stuk. Wél een dikke zool vooraan, en een aparte, dikke, maar bijzonder steile hak. Plus vrouwelijk voorstuk met voldoende open ruimte voor de teen om te zien én een elegant hielstuk mét enkelbandje. Een compromis zegt u ? Lang leve Betty Boop !

Door Katia Vlerick