Hoe verzoent een jong, actief gezin de voorkeur voor strakke lijnen en sobere kleuren met een typische art-nouveau-architectuur ? Carl en Eveline slaagden erin om hun schitterende huis in Antwerpen met respect te verbouwen, en het met behulp van decoratrice Maggy Materne eigentijds en smaakvol in te richten.

Toen Carl en Eveline enkele jaren geleden aan de zoektocht naar hun ideale huis begonnen, stond er nogal wat op hun verlanglijstje. Omdat ze voor hun werk allebei veel reizen – Carl is zakenman, Eveline topmodel – was een centrale ligging in een grote stad belangrijk voor hen. Ze hadden ook behoefte aan ruimte en rust om in alle intimiteit bij te komen van hun drukke bezigheden, om gasten te ontvangen, en vooral om te genieten van het samenzijn met hun twee jonge kinderen. Ten slotte moest het huis ook tegemoetkomen aan hun gemeenschappelijke liefde voor architectuur, binnenhuisdecoratie en kunst. Het mag bijna een wonder heten dat Carl en Eveline hun droomhuis vrij snel vonden : een schitterend art-nouveaugebouw in het statige hart van Antwerpen, vlakbij een van de mooiste parken die de stad rijk is. Stijl en indeling beantwoordden grotendeels aan hun eisen. Maar misschien was het wel vooral de schitterende tuin rond het huis die hen meteen overtuigde : midden in een stad als Antwerpen is dat zeldzaam. Aan deze klassieke, Frans geïnspireerde tuin moest er bovendien weinig worden veranderd. De buxushaagjes rond de tuinkamertjes vielen helemaal in de smaak.

Uit respect

In de vroege jaren negentienhonderd werd het huis gebouwd met oog voor de allerkleinste details, zoals dat gebruikelijk was. Het stond voor Carl en Eveline dan ook vast dat ze structureel zo weinig mogelijk aan het huis wilden veranderen. De art-nouveaubouwstijl is zo mooi dat die een restauratie met respect verdient. Grootse breekwerken en verbouwingen wilden ze vermijden. Aan de buitenkant behield het huis een soort kubusvorm, binnen bleef de in het midden gelegen trapzaal een soort spil ten opzichte van de andere ruimtes. Toen het huis werd gebouwd, was het nog de gewoonte om in de hal recepties en ontvangsten te organiseren. Vandaar de enorme ruimte die zich uitstekend leent om kunst te herbergen. Maar bepaalde aanpassingen waren onvermijdelijk omdat een gezin met jonge kinderen en veel logerende gasten nu eenmaal bepaalde eisen stelt. Er moesten badkamers komen op plaatsen waar er oorspronkelijk geen waren, maar de ultramoderne, comfortabele keuken werd niet ingebouwd, alweer uit respect voor de oorspronkelijke architectuur.

“Onze keuken ligt niet waar de keuken vroeger was”, vertelt Eveline. “Vroeger wilde men keuken en eet- en woonkamer zo ver mogelijk van elkaar inrichten, om het contact tussen de bedienden en de bewoners met hun gasten te beperken. Maar voor ons was dat erg onpraktisch. Ik kook graag en vaak zelf, maar ondertussen houd ik graag een oogje op de kinderen.”

Daarom kwam de keuken vlak bij de eetkamer te liggen. In de vroegere keuken werd een extra speel- en leefruimte ingericht voor de kinderen, compleet met eet- en kookhoek. Als Carl en Eveline van huis zijn, leven de kinderen vooral hier, samen met de oppas. “We zijn erin geslaagd om weinig te slopen of onherroepelijk te veranderen, en dat was de bedoeling. Stel dat we hier ooit weggaan, dan hoeven we alleen ons interieur te ontmantelen om het art-nouveauconcept in zijn waarde te herstellen”, zegt Carl.

“In het hele huis was maar één ding waar we ons absoluut niet mee konden verzoenen : de schouw in de zitkamer, waarin zich een originele klok en bijbehorend garnituur bevond”, vertelt Carl. “We konden er niet aan wennen, en we zagen ook geen enkele mogelijkheid om die opvallende schouw te verzoenen met onze veeleer sobere smaak. Klok en toebehoren zijn dus verdwenen, maar de schouw bleef, en in combinatie met onze fauteuils wordt de rechtlijnigheid van de zitkamer nu perfect geaccentueerd.” Het grijze marmer van de schoorsteenmantel is terug te vinden in de tapijten, maar verder oogt de zitkamer inderdaad rustig en strak.

Begin vorige eeuw was het niet ongewoon dat de architect een kunstenaar inschakelde voor de afwerking van het gebouw, en dat is in dit huis goed te merken. In de eerste plaats is er de symmetrie die doorgetrokken werd in geheel het huis, maar ook het smeedwerk van de lift is duidelijk het werk van een artiest. Ook de oorspronkelijke trap is in prima staat, net zoals de prachtig uitgewerkte sierlijsten die nog overal terug te vinden zijn.

Vooral praktisch

Eveline en Carl hielden het interieur bewust sober en strak, met genoeg opvallende accenten. Toch past dit moderne uiterlijk wonderlijk mooi bij de bouwstijl van het huis. In hun slaapkamer staat het bed van Carl en Eveline in de alkoof die er al was, wat een bijzonder effect geeft, samen zoals de gele, vrolijke accessoires. In een van de kinderkamers wordt wit doorbroken door een opvallend fuchsiakleurig plafond, een van de badkamers is hevig ‘poederblauw’.

Al tijdens de verbouwingen namen Carl en Eveline de Antwerpse decoratrice Maggy Materne onder de arm. Zij stond het koppel met raad en daad bij, zodat de kleinschalige verbouwingen tijdig uitgevoerd konden worden met het oog op de latere inrichting. Maggy : “Carl en Eveline hebben een uitzonderlijk goede smaak en een vastomlijnd idee van hoe ze het huis precies wilden. Carl is kunstverzamelaar, waardoor het van bij het begin vast stond dat kunst een belangrijke plaats zou innemen. Eveline heeft van nature veel gevoel voor kleuren en stoffen. Zij wilde vooral wit, wit en nog eens wit. Ik stuurde slechts hier en daar bij met geel en zelfs purper. De felbegeerde strakke lijn voerde ik in geheel het huis door met accenten in metaal en grijs.”

Omdat een interieur vooral ook leefbaar moet zijn met twee kleine kinderen, kwam Maggy qua stof al snel uit bij linnen. De parketvloeren werden gerestaureerd. Ze zorgen er mee voor dat het geheel huislijk en warm aandoet. “Het is elke keer weer een verademing om thuis te komen”, zucht Eveline tevreden.

Tekst Annemie Willemse I Foto’s Bieke Claessens

Net-niet-wit is de hoofdkleur van het interieur, ook voor muren en gordijnen.