Eerst waren er brasserieën. Maar die vrijere formule van tafelen vonden sommigen nog te statisch. Het bar-restaurantconcept geeft meer speling: ‘Keep moving’.

De komst van de brasserie, een jaar of tien geleden, luidde het tijdperk in van het ‘bevrijdende’ tafelen. Men keerde het stijve gedoe van gastronomische restaurants massaal de rug toe en koos voor een plaatsje in een brasserie. Het lawaai, het gebrek aan comfort en de vaak belabberde bordvulling nam men erbij. De ongemakken werden gecompenseerd door de verademing: men kon eindelijk weer zichzelf zijn. In een brasserie ben je immers even welkom in jeans als in smoking. Het gebrek aan ruimte, waardoor je bijna bij je buurman of -vrouw op schoot zit, maakt het alleen maar gezelliger.

Maar zelfs een brasserie heeft zijn beperkingen: je krijgt een plaats toegewezen en er wordt verondersteld dat je daar blijft. Honkvaste mensen nemen daar genoegen mee, maar moderne, beweeglijke mensen, die een hekel hebben aan statisch gedoe, veranderen liever regelmatig van positie. Voor deze onrustige swingers is er de formule bar-restaurant: eerst een glaasje aan de toog, waar iedereen met iedereen praat; begint de maag te knorren, dan schuift men aan tafel; na het eten kan men nog iets drinken aan de bar en wie weet, misschien gaan de stoelen en tafels aan de kant en wordt er ook nog gedanst. De losse formule valt in de smaak.

de baanbreker

Pionier van de bar-restaurantformule is Rick’s Café Américain, genoemd naar het gelijknamige etablissement uit de Bogart-film Casablanca. De informele ontmoetingsplaats naar Amerikaans voorbeeld bestaat ruim twintig jaar en is al die tijd verheven geweest boven recessie en allerlei modieuze trends. Hoewel er wat sleet begint te komen op het interieur, op de bediening en zelfs op de bezoekers, is Rick’s nog immer een magische ontmoetingsplaats, die doet denken aan Harris Bar in Parijs en Venetië en aan P.J. Clarck’s in New York, dat in een halve eeuw niet veranderde en dat als decor diende voor de film The Lost Weekend. Ook bij Rick’s is de bar het epicentrum. De anachronistische tapkast is een monument, versierd met spiegels en verlichte flessen. De hoogte van het meubel is gemaakt om te ‘sta-hangen’. De barman schudt de shakers. Wijd en zijd bekend zijn de Bloody Mary en de Margarita. Voor kleine en grote honger is er een ruime keuze uit typisch Amerikaanse hapjes en gerechten, zoals Rick’s Onion Rings (een bordje uiringen voor 195 fr. en veel voor 395 fr.), T-Bone steak (995 fr.), Rick’s ribs (695 fr.) en een resem hamburgers (algemeen bekend als de duurste van Brussel, vanaf 395 tot 685 fr.).

Rick’s Café Americain: Louizalaan 344, 1050 Elsene. Tel. (02) 647.75.30. De keuken is dagelijks open van 18 tot 24 u.

een huiselijke nightclub

Meld je, zoals in Amerika, aan de ingang bij de balie met de Melrose-girls. De meisjes staan in contact met de obers, die koptelefoons dragen en in de mensenmassa uitkijken naar een geschikt plaatsje. The place to be sinds bijna een jaar is Le Living Room, een met velours beklede nightclub, ondergebracht in een herenhuis gelegen op een steenworp van de Louizalaan. Sfeerscheppers in het warme, klassiek-elegante decor zijn de met pluche beklede banken, de comfortabele fauteuils en de vele schemerlampjes. Vooral ’s avonds biedt Le Living Room een huiselijke entourage. De bar speelt een centrale rol en is een ontmoetingsplaats voor kosmopolitisch Brussel. Daar zijn nogal wat mensen uit de kledingsector bij. Er worden veel cocktails gedronken, zoals Blue Lagoon, Pink Lady, B 52 en Singapour Sling. Aan de bar staan niet alleen toogplakkers en versierders, maar ook mensen die wachten op een zitplaatsje rond een van de lage, zwarte tafels. Le Living Room wordt druk bezocht en vooral in het weekend is het aanschuiven. Op de eerste verdieping zijn vertrekken waar men rustig kan zitten, op veilige afstand van het gewoel rond de bar. Dinsdagavond is het ladies night: dan kunnen de dames genieten van de lichte keuken en krijgen zij de helft van de maaltijd aangeboden. De spijskaart vermeldt gerechten afkomstig uit de vijf continenten. Bestsellers zijn: tartaar van tonijn en zalm met verse koriander (380 fr.), rundvlees op Thaise wijze (565 fr.), wit van kip op rauwe spinaziescheuten (495 fr.), rundhaas met bearnaisesaus (685 fr.) en sushi (950 fr. voor een assortiment). Er is geen druk om drie gangen te bestellen: één hoofdgerecht of twee voorgerechtjes, dat kan ook. Le Living Room heeft dagelijks een dj aan de mengtafel. Het gebeurt regelmatig dat bezoekers uit de bol gaan en dat er iemand op tafel springt. Op vrijdag- en zaterdagavond gaan de stoelen en tafels na 23 uur aan de kant en komt de dansvloer vrij.

Le Living Room, kosmopolitisch restaurant: steenweg op Charleroi 50, 1060 Brussel. Tel. (02) 534.44.34. Open van 12 tot 15 u. en van 19 tot 24 u. Brunch op zaterdag en zondag vanaf 11 u.30.

de sfeer van een gentlemen’s club

Majestic was vorige zomer the place to be. Het mooie interieur is er nog steeds, maar het modieuze volkje verhuisde naar een andere halte: Majestic is duidelijk in rustiger vaarwater beland. Aan de basis stond designer-kok Antoine Pinto, de man die als politiek vluchteling vanuit Portugal in België belandde. Om zijn studies te betalen aan de Luikse Academie voor Schone Kunsten, werkte hij ’s avonds in restaurants. Later ontwierp Pinto een hele reeks eethuizen, waarvan de meest vermaarde inmiddels gelden als hedendaagse monumenten ( Quincaillerie en Pasta Commedia in Brussel, Brasserie Alcantere in Lissabon, Dock’s Café in Antwerpen en Het Pakhuis in Gent). In Majestic werd 40 miljoen frank geïnvesteerd en vanaf de eerste dag was de beau monde van Brussel present. Men verdrong zich voor een plaatsje aan de uit mahoniehout gebeeldhouwde bar, op een krukje dat bekleed is door de leerlooiers die ook het interieur van de Rolls-Royce-auto’s verzorgen; anderen nestelden zich liever op de tussenverdieping, in een fauteuil of sofa met stof in zebra- en luipaardmotief. De inrichting van Majestic doet denken aan een Engelse gentlemen’s club: rood fluweel, goudkleurige friezen, lambriseringen met rozetten, statige kolommen en hoge schoorsteenmantels. Opvallend zijn de acht meter hoge spiegels achter de bar, een gigantische luster met duizenden lampjes en een balkon met vangnet. Ook nu nog is de bar de magneet: in Majestic komen tegenwoordig vooral zuiderse mannen op zoek naar blonde vrouwen. Cocktails zijn populair en de barman is een behendig shaker. Populaire gerechten zijn: ravioli met ganzenlever en bospaddestoelen (495 fr.) en filet van kleine tarbot met pistou van diverse groenten en saffraanaardappels (795 fr.).

Restaurant café-bar Majestic: Wethoudersstraat 33, 1050 Brussel. Tel. (02) 639.13.30. Open tot 02 u. (in de weekends tot 03 u.). Zondag van 12 tot 15 u. brunch.

in een theatraal decor

Deux Mains sur un Ventre ligt aan de zuidkant van Brussel. De naam verwijst naar de twee partners die de handen in elkaar sloegen. Ze begonnen met een firma die zich bezighoudt met het renoveren van panden. Bar-resto Deux Mains sur un Ventre groeide uit deze activiteit, en is het visitekaartje. De vennoten namen een oud café aan de Waterloose steenweg onder handen en pakten uit met een verleidelijke inrichting. De ingang is omgeven door een terras op vlonders. Binnen neemt de bar als ontmoetingsplaats voor yuppies de centrale plaats in. Voor de toog staan barkrukken en de verlichte achtermuur is afgeschermd door flessen. Wil men eten, dan kan men kiezen tussen tafels op verschillend niveau. Mahoniekleurig hout, smeedwerk, arduin, recuperatiemateriaal en rode zijden stoffen brengen een exotisch getint, theatraal sfeertje. Een wenteltrap leidt naar de kelderverdieping waar zich een Japans vijvertje bevindt en waar men aan de tafel bij de open keuken eet wat de chef voorschotelt. Deux Mains sur un Ventre heeft een beknopte spijskaart met gevarieerde kleine en grote gerechten uit de wereldkeuken (dim sum, taboulé, sashimi, ravioli, met de lijn gevangen zeebaars in zoutkorst, kalfszwezerik ‘à la Grimbergen’). Hoe later, hoe drukker: rond 22 uur swingt de muziek en is Deux Mains sur un Ventre een kosmopolitische ontmoetingsplaats waar er in een ontspannen sfeer wordt gegeten van verzorgde bereidingen.

Deux Mains sur un Ventre: Waterloose steenweg 887, 1180 Brussel. Tel. (02) 374.91.54. Open van 11 tot 14 u.en vanaf 18 u. Lunch 490 fr. Menu van vier gangen: 1900 fr. Regelmatig zijn er thema-avonden met spektakel. Zaterdagmiddag en zondag gesloten.

een magisch terras

Hippodroom is te vinden op het gelijkvloers van een anachronistisch bouwwerk aan de recent heraangelegde Leopold de Waelplaats in Antwerpen. Het eethuis werd genoemd naar het vroegere, naburige varietépaleis, dat in 1958 uit veiligheidsoverwegingen werd afgebroken. Het was het team van restaurant Pottenburg in de Minderbroedersrui, dat zo’n tien jaar geleden met de Hippodroom begon. Het toenmalige interieur werd ontworpen door de Chileense architect Jimena Burchard en modeontwerper en kleurenspecialist Bob Verhelst, en viel onmiddellijk in de smaak bij kunstminnaars. Vorig jaar ging het restaurant dicht en kwam het gebouw te koop. De nieuwe huurders werden Hilde Van der Vieren en Mohamed Slassi, het duo dat vier jaar geleden aan de Vlaamse Kaai restaurant Table d’Anvers opende. Partners zijn broer Stazi Slassi en Lucky Leung. Architect Jan Meersman renoveerde de inrichting en installeerde rood fluweel. Aan de muren verschenen zwartwitfoto’s van Michel François, fotograaf uit Charleroi, en boven de tafels kwamen omgebouwde buislampen van de Antwerpse lichtkunstenaar Jan Paul Pauwels. Blikvanger is een ‘doos’ bekleed met messing, waarin zich de bar bevindt. Aan de toog wordt afgesproken, er wordt iets gedronken of zelfs gegeten. Tijdens de vele mooie zomerdagen was het echter vooral druk op de terrassen. Hippodroom heeft een magisch terras op de ommuurde binnenplaats achter het gebouw. Aan de voorkant is een trottoirterras dat deze zomer in de gratie lag van de aanschuivende bezoekers voor de Van Dyck-tentoonstelling in het Museum voor Schone Kunsten.

Restaurant-bar Hippodroom: Leopold De Waelplaats 10, 2000 Antwerpen. Tel. (03) 248.52.52. De spijskaart vermeldt trendy gerechten met hier en daar een vleugje fusion. Dagelijks open.

Pieter van Doveren / Foto’s Tony Le Duc