Volgens couturier Bruno Pieters is een boeiend interieur meer dan een verzameling mooie meubels : “Het moet je verrassen en meevoeren naar een andere wereld.” Zijn Antwerpse flat is daarvan de perfecte illustratie.

Op het dakappartement boven zijn ontwerpatelier in de Aalmoezenierstraat vergeet je dat je in de Antwerpse binnenstad bent. In wat ooit een saaie zolder was met meidenkamers ontdek je een riante flat – mét binnentuin ! – waarvan de muren opgetrokken zijn uit ruwe breuksteen. Die okerkleurige wanden lopen door tot in het interieur. Het is alsof de B-architecten, met wie Bruno heeft samengewerkt, een stuk uit een modern mediterraan gebouw hebben geknipt om het hier weer op te bouwen. Massieve breukstenen muren bovenop een oud gebouw : dat hebben we nog nooit eerder gezien. Via de binnentuin leidt een stevige trap naar het dakterras dat Bruno volgend jaar tot een groene oase wil herscheppen. “Door de natuurstenen wanden geraak je hier wat ontheemd. De steen komt uit Zuid-Frankrijk en heeft de warme tint waarvan ik houd. De invulling hier is niet alleen mediterraan, ze verwijst ook naar de moderne architectuur uit Californië, die ik prachtig vind. Denk maar aan John Lautner en Frank Lloyd Wright ; ook zij gebruikten veel natuursteen. Zo’n ruw materiaal verwijst naar de natuur. Op die manier combineer ik wat ik nodig heb in het leven : stad en natuur.”

Bruno pendelt tussen Antwerpen en Stuttgart, waar hij als artdirector actief is voor Hugo Boss. “Ik houd wel van die kleine stad, maar wonen doe ik hier. Deze flat is dus belangrijk voor me. Hier kan ik me wat afzonderen en voel ik niet de drukte van de stad. Er rinkelt geen telefoon, er is geen fax en geen computer. Ik kan hier rustig ontwerpen met potlood en papier.” Want afleidingen zijn gevaarlijk. “Ik woonde twee jaar in Parijs, een stad waar ik verzot op ben en die ik ook heel mooi vind. Maar het is er druk. In Parijs kun je je moeilijk focussen op je werk. Elke avond gebeurt er wel wat. De afleiding is er groot. Je kunt je makkelijk verliezen in de luxe van zo’n stad. Ik heb er wel veel mooie interieurs gezien.”

Bruno Pieters houdt trouwens van klassieke gebouwen : “Het is niet omdat je met hedendaagse vormgeving bezig bent dat je wat klassiek is niet mooi vindt. Ik houd bijvoorbeeld van de Haussmannflats met veel lijstwerk. Als ik moet kiezen tussen iets extreem modern en iets klassiek, dan kies ik voor dat laatste. Extreem hedendaags design is niet iets voor mij, het is me té modieus. Ik heb graag mooie materialen zoals natuursteen, hout en leder, en hoef geen flashy kleuren. Die gebruik ik trouwens ook niet in mijn collectie. Ik ben bang dat ik zoiets snel beu zou worden. Die kleuren zie je ook al overal op straat. En in je interieur wil je eigenlijk niet op straat leven.”

Vanuit de flat zie je de straat ook niet. Een groot deel van het vroegere mansardedak is vervangen door glas. Zo kijkt Bruno uit over de skyline van de stad. De woonruimte met werkhoek, eethoek en keuken ligt rond de binnentuin. Pieters’ voorliefde voor natuurlijke kleuren en materialen blijkt uit de afwerking en de keuze van het meubilair. “Nogal wat vintage meubels vond ik op de zolder van mijn ouders. Destijds werkte mijn vader bij De Coene, waardoor er veel meubels zijn van Knoll. De stoelen van Wegner heb ik zelf gekocht. Ik zie graag meubels met een organische vorm. De architectuur heb ik graag strak en soms wat ruw, zoals de betonvloer met barsten en patina.” Bruno Pieters is geen verzamelaar van vintage meubilair. “Ik hecht me niet te veel aan de plek waar ik woon, want op een dag verhuis ik weer. Dat geldt ook voor de meubels. Ik verlies mijn hart niet te veel aan materiële dingen, wat voor een soort bevrijding zorgt. Als er iets kapotgaat, vind ik dat niet zo erg. Ik koop ook weinig meubels bij.”

Hij is wel geboeid door architectuur en interieurdesign. “Maar bij mode heb ik meer het gevoel er nog iets te kunnen aan toevoegen. Ik denk dat ik op dat vlak meer te vertellen heb. Ik verkies ook de snelheid van de mode en vind het boeiend telkens naar een nieuw seizoen toe te werken. Maar het gaat verder dan dat. Ik werk ook graag met fotografie en muziek, die ik kan combineren in de modeshows. In de mode worden allerlei kunstvormen met elkaar versmeed. Voor de shows doe ik trouwens veel zelf. Voor de muziek werk ik samen met Senjan Jansen. Zelfs de grafische vormgeving voor mijn uitnodigingen vind ik leuk om te doen. Ik denk dat ik ooit zelf een meubelstuk zal ontwerpen, omdat ik in winkels veel zie staan waaraan ik altijd wel iets fout vind.”

Intussen had hij toch al een grote inbreng in de verwezenlijking van zijn flat, waarvan de basis werd ontworpen door de B-architecten. In samenwerking met Slabbinck Home Creations ontwierp Bruno Pieters ook de lakens op zijn bed, met een delicate hoekplooi en Noordzeetinten die doen denken aan natuursteen en schelpen.

Door Piet Swimberghe Foto’s Jan Verlinde