De ongewone carrière van Pierre Hardy, die onder meer voor Hermès schoenen en juwelen ontwerpt, hangt aan elkaar van toevalligheden. “Ik wist werkelijk niets van juwelen, maar ik vond de opdracht spannend.”

Parijs, maandagmiddag. Het is onwaarschijnlijk druk in de grote Hermèswinkel in de rue Saint-Honoré. Tussen de gegeerde Birkin- en Kelly-handtassen, en de kleurige carrés ontmoeten we Pierre Hardy, die de juwelencollectie van het huis tekent. De laatste collectie heet Galop. Stuk voor stuk exceptional pieces, die verwijzen naar paarden en de zadels die het huis nog steeds maakt. Naast fonkelende juwelen ontwerpt Hardy ook de schoenenlijn van Hermès en heeft hij een succesvolle schoenenlijn onder eigen naam. Viktor & Rolf zijn fan van zijn maatschoenen.

Hardy is een van de creatief directeuren van Hermès. Collega Nadège Vanhee-Cybulski (die Christophe Lemaire opvolgde) tekent de vrouwenmode, Véronique Nichanian de mannenmode en Couli Jobert de lederwaren. Doorgaans zijn creatievelingen nogal tuk op interviews, maar Hardy, een energieke vijftiger, kan zich zijn laatste interview niet herinneren. Tijdgebrek ? Geen interesse ? Behoud van exclusiviteit ? Als ik Hardy vraag waarom hij schoenen is gaan ontwerpen, vrees ik even dat het interview voorbij is. “Hahaha”, luidt zijn bulderende antwoord. Lacht hij mij uit ? Neen, net niet, hij is enthousiast. Hij praat en lacht met luide salvo’s. In de schoenen rolde hij per ongeluk, zegt hij. “Eerlijk gezegd, het had ook iets anders kunnen zijn !”

HET AANZOEK KWAM VAN ELDERS

Pierre Hardy is een geboren Parijzenaar. Niet dat hij daarom automatisch of van huize uit een affiniteit had met mode. Maar op zijn dertiende kreeg hij er oog voor, dankzij Yves Saint Laurent. “Hij was voor mij…, niet echt een idool, zo veel wist ik toen niet van mode af, en ook mijn familie niet. Mijn ouders vonden dat ik leraar moest worden, modeontwerper was dertig jaar geleden geen beroep. Neen, Yves was voor mij eerder de onthulling van de mogelijkheid van een carrière in de mode.”

Hardy studeerde begin de jaren tachtig af in dans en beeldende kunst, en ging lesgeven. Als hobby tekende hij accessoires, maakte een kleine schoenencollectie en leerde modemensen kennen. In 1987 kreeg hij een baan aangeboden als schoenenontwerper bij Dior. “Dat was leuk ! Aardige mensen ook. En ik begon. Gewoon. Ik heb nooit een tienjarenplan gehad of zo.”

Ook in zijn verdere loopbaan speelde toeval een grote rol. Net als bij Dior hoefde hij niet te solliciteren : in 1990 werd hij gevraagd door Hermès waar een restyling gaande was. “Jean-Louis Dumas, de toenmalige eigenaar-manager, sloeg een nieuwe richting in, met meer mode. Hij nam Martin Margiela aan, met wie ik heb gewerkt, en daarna Jean Paul Gaultier.”

Voor zijn huidige functie als juwelenontwerper bij Hermès solliciteerde Pierre evenmin. “Ik wist werkelijk niets van juwelen, had er zelfs nooit aan gedacht. Maar als iemand mij benadert, dan is daar wel over nagedacht en wordt ervan uitgegaan dat ik het kan.” Hardy vond het aanbod opwindend. “Vergelijk het met verliefd worden. Het is toch leuker om verleid te worden dan om zelf moeite te moeten doen ? Je weet niet helemaal wat je overkomt, maar je gaat ervoor !”

Is Pierre Hardy in zijn privéleven ook zo impulsief ? “Als ik wil verhuizen bezoek ik niet eerst vijfentwintig huizen. Ik denk al snel : ‘Oh, dit eerste huis is misschien niet perfect maar ik kan er iets mee.’ Ik ben gek op ‘dingen beter maken’, ze vormen naar mijn smaak”, zegt de ontwerper. In zijn huis is zwart de overheersende kleur, ook voor vloeren en meubels. “Dat maakt het leven makkelijker. Als ik iets groens zie dat ik mooi vind, dan past dat gewoon niet in mijn interieur !”

HERKENBAAR IS GERUSTSTELLEND

Hardy’s eigen schoenen- en tassenlabel voor mannen en vrouwen bestaat nu tien jaar. Uiteraard draagt hij vandaag schoenen uit eigen collectie : klassieke mocassins, geen sokken. “Gisteren droeg ik wel sokken, met Birkenstocks. I love it ! I love it !

In razend tempo opent hij winkels in Parijs, New York en binnenkort in Azië. “Als je een poosje werkt, weet je wat je wil en wat niet. Dat maakt de dingen duidelijker.”

Met zijn eigen merk kan hij experimenteren, bij Hermès ligt dat anders. “Mensen hebben een sterk omlijnd beeld van het merk, je kunt niet telkens met nieuwe ideeën aankomen. Het kost bovendien erg veel tijd om kwalitatief hoogstaande ontwerpen te ontwikkelen. Neem de juwelen. Ik dacht dat schoenen maken nauwkeurig werk was, maar met juwelen moet dat nog honderd keer preciezer.”

Een van de bekendste sieraden wereldwijd is de Collier de chien van Hermès. Wat maakt die armband met studs zo gegeerd ? “Als je hem ziet, herken je hem meteen, dat is een geruststellend gevoel”, meent Hardy. “Plato zei ooit : ‘Als je iets niet kent, zie je het niet.’ Hij bedoelde : dan herken je het niet. Ik ontwerp dingen die min of meer al bestaan, met de wetenschap dat mensen ze in hun onderbewuste kennen. Ik hoor bij elk nieuw ontwerp van de Collier de chien : wow ! In een nieuw materiaal herontdekken mensen de armband.”

Krijgt Hardy briefings van Hermès wat betreft de collecties? “Zo van : stop er diamanten in ? Nooit ! Het contact verloopt heel spontaan. Ik heb veel vrijheid. Hermès is heel flexibel, menselijk ook, vooral als het aankomt op creatie.” Hij vervolgt : “Het ontwerpen van iets nieuws vereist een lange weg en veel specifieke kennis. Hoe dieper je gaat in een job, hoe meer gefocust je bent, hoe meer respect je krijgt.”

ZIJSPRONGEN

Naast zijn juwelen en schoenen voor Hermès en zijn eigen schoenenlijn, maakt Hardy soms uitstapjes naar andere disciplines. Voor make-upmerk Nars bedacht hij een serie nagellakken, en voor Hermès ontwierp hij de monumentale flacon van het bloemrijke parfum, Jour. Ook tekende hij vanaf 2001 twaalf jaar lang schoenen voor Balenciaga. Zijn ex-vriend is Nicolas Ghesquière, die vorig jaar, tot ieders verbazing, op stel en sprong vertrok bij het luxehuis. De keerzijde van mode, zegt Hardy. Dat Ghesquière Balenciaga verliet vindt hij terrible. Maar het kon niet anders. “De eigenaars wilden een totaal andere kant op met het merk.”

Voor Ghesquière maakte Hardy van de meest spectaculaire schoenen ooit : de futuristische Legoschoen, die, vertelt Hardy, gebaseerd is op een skiboot met een opvallend ski-fixatiesysteem. Hardy vertaalde dat in een sierlijke schoen in typische primaire skischoenkleurtjes. En of die schoen ook verkocht ? “Het was een nachtmerrie, vreselijk om te produceren, dus werd hij alleen maar gemaakt voor onze eigen winkels.”

Over inspiratie gesproken. Op de derde etage van de Hermèswinkel is een klein maar indrukwekkend museum. Het is niet toegankelijk voor publiek, maar er staan bijzondere spullen die met paarden te maken hebben, alles verzameld door de Hermèsfamilie. Je zou verwachten dat Hardy het weleens bezoekt om ideeën op te doen. “In het begin wel, maar nu eigenlijk nooit meer. Ik ben niet dol op archieven, zelf verzamel ik ook niets. Een collectie klinkt als een gevangenis !”

Wat hij doet met al het geld dat hij verdient ? “Er zijn veel manieren om geld uit te geven, reizen bijvoorbeeld. Op mijn lijstje staan Stockholm en IJsland, voor het noorderlicht. Maar uiteindelijk kies ik vast weer voor een warm land en wordt het een mediterrane bestemming.”

DROMEN VAN EEN AUTO-ONTWERP

Creatief, energiek, spontaan, het hoort allemaal bij Pierre Hardy. Maar zijn meest in het oog springende eigenschap is veelzijdigheid. Het is dat hij zijn handen vol heeft aan zijn huidige drie functies, maar ooit, op een dag, zou hij heel graag auto’s willen ontwerpen, en meubels. Hij legt uit : “Hiervoor moet ik gevraagd worden. Als je als toegepast vormgever iets wil realiseren, moet er een bedrijf achter je staan dat het kan maken.” Het is wachten op die kans. Hij had ook wel in het theater willen werken als choreograaf, als het lot hem niet op het schoenenpad had gebracht. “In het theater draait het om het creëren van een perfecte wereld, voor een of twee uur. Dat spreekt mij enorm aan.”

Wat niet is kan nog komen, zeker bij Pierre Hardy en zijn onvoorspelbare leven.

DOOR GEORGETTE KONING

“Ik ontwerp dingen die al min of meer bestaan, met de wetenschap dat mensen ze onbewust herkennen”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content