“Liever een stevige brok dan een snelle hap”, vertelt fotograaf en televisiemaker Lieve Blancquaert over haar parcours. Achteraan in dit nummer blikt ze terug op haar vele opdrachten voor KnackWeekend en de kennismaking met Annemie Struyf, met wie ze jarenlang intensief samenwerkte.
Zelf ging ik slechts af en toe op pad met Lieve, maar met haar wist je meteen hoe het zat: het beoogde portret mocht tijd kosten, en ze was even benieuwd naar de betrokkene als jijzelf. De foto maken op zich was slechts een deel van het plezier: zonder een kans om een glimp van de innerlijke mens op te vangen, was er geen moer aan.
Dat binnenkijken is een voorrecht dat journalisten en fotografen niet altijd genieten. Omdat de mensen die we interviewen niet eindeloos beschikbaar zijn en soms interviewmarathons lopen, of omdat het bij gesprekken vaak op de actualiteit en hun expertise aankomt.
Een rubriek waarbij tijdgebrek, zakelijkheid en aangeboren nieuwsgierigheid géén issue zijn, is Inzicht, de interview-reeks die we op 9 oktober 2003 aftrapten – in medialand heb je het dan over de prehistorie. Vijftien jaar en honderden afleveringen later is het een van de meest herkenbare onderdelen van dit blad, en tegelijk een van de meest onvoorspelbare.
Vaste vragenlijstjes komen er bij Inzicht niet aan te pas, en hoewel de focus op de man of vrouw zelf ligt, sluiten we vooraf geen enkel gespreksonderwerp uit. Wat mensen drijft, blij maakt of ergert, hun tegenslagen en hoop: het zijn bij uitstek interviews die van de hak op de tak springen, onverwachte wendingen nemen en openhartigheid baren. Zo vertelde Erwin Olaf, toen vijftig, me in zijn Amsterdamse fotostudio hoe hij zich op veel vlakken al “klaar voelde” met het leven, terwijl Axelle Red opbiechtte vaak te worstelen met het kinderlijke narcisme dat bij haar artiestenleven hoort. Als het over zulke twijfels gaat, doet bekendheid er weinig toe. Door de buitenwereld bejubelde mensen als Stella McCartney, aidspionier Peter Piot en talloze anderen bleken tot mijn verrassing zelf een stuk minder overtuigd te zijn van hun verwezenlijkingen.
Het pianospel van Wim Mertens deed me haast vergeten waarom we daar waren
De rubriek leidde me naar de meest uiteenlopende plekken, van de tuin van Kristien Hemmerechts en de sportschool van Yanina Wickmayer tot de opnamestudio van de Nederlandse rapper Akwasi (pagina 14) en de opera van Madrid, waar Ivo van Hove in 2014 Brokeback Mountain regisseerde. Maar het fijne is dat zulke gesprekken soms meer weg hebben van een ontmoeting dan van een interview, zoals die onvergetelijke keer dat Wim Mertens het bankje voor zijn Steinway met me wilde delen en zijn pianospel me haast deed vergeten waarom we daar waren.
Inspirerende quotes op de sociale media blijven bij mij nooit lang hangen, de dingen die mensen met ons delen in Inzicht des te meer. Zo vertelde Tim Van Steenbergen me in zijn Antwerpse atelier ooit hoe hij bewust andere meningen opzoekt, omdat tegenwind nu eenmaal goed voor je is. De Luikse islamleerkracht Hassan Jarfi, de vader van de in 2012 vermoorde Ihsane, beschreef dan weer hoe de wonde van zijn onnoemelijke leed nooit kan helen, maar ook hoe het een vechter van hem maakte. Het is op zulke, altijd weer nieuwe levenslessen dat het in onze langstlopende rubriek aankomt. Ze mogen optekenen is elke keer opnieuw een voorrecht.
wim.denolf@knack.be
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
