:: Château Simple, wijn weten en drinken : Herwig Van Hove, uitgeverij Globe, 22 euro.

Herwig Van Hove gebruikte zijn 35 jaar drink- en eetervaring om een boek over gewone wijn, bestemd voor consumenten met gezond verstand neer te pennen. In die lange periode heeft de eigenzinnige wijnprofessor geleerd om de wijninformatie die publiek wordt gemaakt grondig te wantrouwen, om vervolgens zelf op een objectieve manier de waarheid zo veel mogelijk te achterhalen. Zijn nieuwe boek Château Simple, wijn weten en drinken laat zich makkelijk lezen, ook door ‘wijnanalfabeten’. De auteur verhaalt over druivensoorten en wijntypes en geeft een persoonlijke benadering van uitgelezen groepen wijnen. Centraal bij dit alles staat het supermarktsegment, dat het belangrijkst is voor de doorsneeverbruiker. De laatste vier hoofdstukken gaan over : niet-Franse wijnen (Italiaans, Spaans, Grieks, Australisch, Chileens, Zuid-Afrikaans, Portugees en over sherry, port en madeira), over Franse witte wijnen, zuiderse Franse rode wijnen en Franse rode wijnen. De uitgebreide hoofdstukken worden verluchtigd met onderhoudende stukjes, zoals ‘Het Châteauprincipe’ of ‘De Biergrens’. Herwig Van Hove zou ontrouw zijn aan zijn reputatie, als hij zijn ergernis aangaande ingeburgerde mistoestanden zou inhouden. In het kaderstuk ‘Wijn op restaurant’ krijgt de sommelier ervan langs, die als huisaperitief onbeduidende mengsels van nepchampagnes serveert, die de klant onnodig laat wachten voordat het glas wordt volgeschonken, die de fles buiten het bereik wegzet, die misprijzend kijkt als men een biertje vraagt, die andere flessen probeert aan te smeren dan de bestelde fles en die naast soort- ook millésime-fraude pleegt.

Het boek is gebaseerd op de gelijknamige wijnrubriek van Herwig Van Hove in Weekend Knack.

Bedenkingen

Nog enkele ‘geboden’ volgens Herwig Van Hove, recht voor de raap :

n Wijn in het restaurant is te duur en de gerechten zijn te goedkoop. Meestal zijn de ‘aangepaste’ wijnen helemaal niet aangepast. De ‘wijn van het huis’ is vaak, en zelfs in de hoogst aangeschreven restaurants, een schande.

Voorstel : de kostenstructuur van een restaurant herzien. De restaurateur heft een stoelgeld voor iedereen die gaat zitten (bijvoorbeeld 25 euro per Michelin-ster). Op deze manier zijn de weerzinwekkende wijnprijzen niet meer nodig en kan iedereen weer ‘beter’ gaan drinken.

n Nieuwe-Wereldwijnen worden in restaurants enthousiast geschonken omdat de argeloze bezoeker de lage aankoopprijs niet kent, en daardoor de overdreven vermenigvuldigingsfactoren slikt.

n Wijn is maar groot als hij kan verouderen. Slechts na reductieve ontwikkeling op fles wordt wijn tweeslachtig : jong en oud samen. De wijn ontsnapt dan aan de simpele natuurlijkheid zoals ook echte champagne en 20 jaar oude vintage port. Het is deze ‘onnatuurlijkheid’ die voor gevorderden zo aantrekkelijk is.

n De AOC’s beschermen de producenten en niet de consumenten. De ‘drinker te velde’ is alleen geïnteresseerd in de naakte kwaliteit in zijn glas en veel minder in de origine. De AOC garandeert alleen de origine en een soort minimale basiskwaliteit.

n Veel champagnes, en a fortiori schuimwijnen, zijn overgewaardeerd. De essentie van champagne is zijn oud-jong karakter. Oud door lagering en de kunstige bijmenging van oudere wijn en jong door de smaakversterkende gasbeladenheid. De lagering op de gistrest geeft pas smaak als ze langer duurt dan een jaar. De wet schrijft een minimale lagerduur voor van slechts een jaar, dus…

n Dagelijkse wijndrinkers aan tafel zijn gezonder dan geheelonthouders. De bewezen ‘meergezondheid’ van matige maar dagelijkse wijndrinkers is een geschenk van de goden, samen met het wonderbaarlijke, conversatiegenererende vermogen van goede wijn.

Pieter van Doveren