“Wij liggen monokini op de playa. Zottekes ! “, stuurde vriendin F. afgelopen zomer via WhatsApp. “Fiet fwieuw”, was zowat de samengevatte reactie van de groep. “Sorry, geen foto’s”, zei ze. En ook : “Wij zijn hier vol bewondering aan het gapen naar het perfect gebronsde, halfnaakte lichaam van een zestigplusser in een string.” “Jakkes”, reageerde vriendin C. “Een string op het strand vind ik vies. Ben ik nu een seut ? ”
Dat vriendin F. niet aan de Belgische kust lag, maar ergens in een zonnig land waar het dragen van enkel een om-ter-kleinste broekje standaard is, lijkt bijna vanzelfsprekend. De tijd dat vrouwen nog topless zonden op het Noordzeestrand ligt al lang achter ons. En zelfs ver weg van een mogelijk ‘dadelijk loop ik mijn buurman tegen het lijf’-gevaar, houden de meesten vandaag liever hun topje aan. Zijn we nu, om het met de woorden van vriendin C. te zeggen, allemaal seuten ? “Ja ! “, zou de generatie van de gebronsde zestigplusser luidkeels roepen. “Ja én nee”, is het antwoord van zij die het bestuderen.
“Het verdwijnen van de monokini is een interessant fenomeen”, zegt Mineke Schipper van de Universiteit Leiden in haar boek Bloot of bedekt. Van niets om het lijf naar strak in het pak (2015). “Maar er is niet één enkele reden, en alle redenen samen verklaren het dan ook weer niet voor iedereen.” Om er toch enkele te noemen : monokini is uit de mode. Bikini’s en badpakken, dat is wat de kledingindustrie ons dicteert te kopen. Dat doen ze vaak op niet-subtiele wijze met metershoge billboards en reclame in bushokjes. Wat ons rechtstreeks brengt bij reden nummer twee : het schoonheidsideaal – waaraan zelfs de niet-gefotoshopte versie van het model uit de reclame niet voldoet.
“In het begin zag je alle soorten borsten, alle maten en vormen, door elkaar liggen”, zegt Schipper. “Tot de media, de reclame en de plastische chirurgie ons het beeld van de `perfecte’ borsten opdrongen.”
Mode en idealen dus, maar zijn we ook niet gewoon wat preutser geworden ? Volgens sociologen wel, vooral de jongeren van generatie Y. Hun zogenaamde neopuriteins gedrag is een reactie tegen dat van hun ouders, de hippies van de jaren zeventig. Maar er is meer : jongeren zijn niet alleen conservatiever, ze zijn ook voorzichtiger dan hun ouders. Die moesten zich namelijk geen zorgen maken over het feit dat hun blote borsten wel eens op het internet kunnen terechtkomen.
Je blootgeven, letterlijk dan, kan nochtans bevrijdend zijn. Dat zegt danseres Tabitha Cholet verderop (Pas de deux,
p. 26) in dit nummer. Voor haar rol in Mount Olympus van kunstenaar Jan Fabre staat ze vaak naakt op het podium. “De eerste keer was tijdens een try-out in Sevilla. Omdat ik omringd was door andere dansers van het gezelschap voor wie dat de normaalste zaak van de wereld is, voelde het niet vreemd aan. Integendeel, ik kon alles van me afgooien. Ik snakte ernaar om helemaal mezelf te kunnen zijn. Sindsdien zit ik veel beter in mijn vel. Ik sta nu als naaktmodel op tekenavonden van de kunstacademie. En afgelopen zomer heb ik voor het eerst in monokini op het strand gelegen.”
“Je bent mijn inspiratie voor een column”, vertel ik aan vriendin F., als ik haar het begin van dit stuk laat lezen. “Verdomme, dan had ik toen toch foto’s moeten maken”, zegt ze al lachend. De volgende topless generatie zestigers met een toplijf is verzekerd.
ellen.de.wolf@knack.be
ELLEN DE WOLF
Zelfs ver weg van een mogelijk ‘dadelijk loop ik mijn buurman tegen het lijf’-gevaar, houden de meesten vandaag liever hun topje aan
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
