Tankstop

Het is altijd hetzelfde : net als ik denk dat ik min of meer greep heb op de realiteit, word ik meedogenloos met mijn eigen beperkingen geconfronteerd. Laat ik een concreet voorbeeld geven : tanken. Voor het merendeel van de mensheid een simpele handeling, niet iets waarvoor je per se een hoger diploma nodig hebt. Bij voorkeur gebeurt het vullen van de benzinetank als dat recipiënt voor driekwart leeg is, drukte een ex van de meer oppassende soort mij bij herhaling op het hart. Maar je weet hoe dat gaat, een mens heeft andere dingen aan haar hoofd en waar zijn de benzinestations als je ze nodig hebt ? Niet dat ik dáárom de ex van mijn ex ben, maar toch. Ter verdediging kan ik aanvoeren dat benzine en aanverwante artikelen rijkelijk laat hun intrede in mijn leven deden, ook al omdat tijdens mijn vormingsjaren een rijbewijs niet meteen in mijn zelfbeeld paste. Of met mijn natuurlijke aanleg strookte, maar dat is weer een ander verhaal. Soit, de eerste keer dat ik zelfstandig ging tanken, wilde dat niet zo best lukken. Veel te groot voor de bescheiden ingang van mijn benzinetank, dat pistool, nauwelijks te tillen ook. Toen pas viel het me op dat ik omringd was door louter tientonners.

Na die moeilijke start ging het lange tijd goed. Geweldig handig, betalen met pinpas. Kijk ma, zonder leesbril ! Tot vorige week. Stonden er op de betaalautomaat ineens twee schermpjes. Waarvan één schermpje om te zeggen dat ik op het andere schermpje hoorde te kijken. Waarna de automaat niet zoals vanouds wilde weten van welke pomp ik gebruik wilde maken, maar welk product ik wenste aan te kopen. Op zich al voldoende om de one trick pony in mij van de wijs te brengen. Om de zaak nog ingewikkelder te maken, danste er een nerveus pijltje over het scherm, van benzine 95 over benzine 98 en LPG tot diesel. ‘Ok’ drukte ik op het klavier, zodra die vermaledijde pijl in de buurt van de diesel kwam. Niets gebeurde er, driewerf noppes. Die stomme pijl bleef maar dansen. Tot er een nieuwe boodschap op het scherm verscheen : “De klant heeft de transactie onderbroken.” “Niets van”, protesteerde ik luidkeels, want tegen beter weten in práát ik tegen moedwillige mechaniek. Nog eens proberen, ook al weet ik uit ervaring dat twee keer fout zelden goed geeft. De volgende impuls was : smekend om mij heen kijken. Niemand kijkt smekender dan ik, oefening baart kunst. Helaas, die aardige bruine meneer die hier vroeger placht rond te lopen, is al lang wegbezuinigd. Hard wegrijden dan, voor ik me nog meer belachelijk maakte. Geen goed idee, aldus het dashboardlampje… Daar stond ik dan, thuis in de filosofie van Hegel en een stuk of wat vreemde talen, maar niet in staat een benzinepomp te activeren. Voorwaar niets om trots over te zijn. Maar zou het kunnen dat ik niet alleen ben in mijn smart ? Dat er voldoende zielsverwanten zijn om een zelfhulpgroep op te richten, die van de Praktijkgestoorden en Technologisch Andersvaliden ? A propos, mocht u een dezer willen tanken : klavieren zijn uit, schermpjes in. Niet om tegen te praten, maar om op te drukken. Met één vinger, zó.

aa

Linda Asselbergs