Too sexy for the catwalk

De meest sexy man van Vlaanderen ? Ik zweer het, die poll (pagina 62) was niet mijn idee, maar van Wim Denolf, onze chef-mannenmode of chef-mannen tout court. Niet dat hij lang moest aandringen. Of wij keurige, doorgeleerde vrouwen ons wel met zo’n wufte materie moesten bezighouden, opperde een ernstige collega nog. Maar kijk, daar werd de eerste naam al in de groep gegooid : Karel De Gucht. Er viel een verbijsterende stilte. Ik sloot mijn ogen en probeerde mij Karel in een compromitterende positie voor te stellen. Van de weeromstuit floepten ze weer open. Macht erotiseert, maar er zijn grenzen, zelfs voor een Federaal Minister van Buitenlandse Zaken. Of Jean-Jacques De Gucht geen betere keuze was, piepte een jonkie. “Of Dirk Sterckx, Karel in luxe-uitvoering met voorruitontdooiing.” Maar nee, Karel zou het zijn, hield onze directeur het been stijf, wat bewijst dat macht niet alleen erotiseert, maar ook macht aantrekt.

Daarna was het hek van de dam. “Pieter Loridon”, schreeuwde iemand. Ik slikte. Heb je die mens zijn voeten al eens gezien ? Haal zoiets in huis en je hebt een verbouwvergunning nodig. “Josse De Pauw”, wist iemand anders. De Josse ? Een groot artiest, daar niet van, maar in mijn ogen niet meteen eisprongbevorderend. “Peter D’hondt”, beweerde weer iemand anders. Strenge meester zoekt onderdanige vrouw, klein strafblad geen bezwaar. Kevin van der Perren dan, een schaatsende asperge begot. De interpellaties werden steeds bitsiger, ik begon mijn collega’s met heel andere ogen te bekijken. Natuurlijk waren er ook de usual suspects : Jan Leyers, Stef Wauters, Wim De Vilder, Erik Van Looy. Een absolute schat, die laatste, maar ik ken zijn vrouw en daar wil ik geen boel mee. Axl Peleman ? Te kaal, te Antwerps. Patrick Janssens ? Te schraal, te Antwerps. Koen Wauters ? Te schraal, te afgezaagd. Hier waren meerwaardezoekers aan het woord, zoveel was duidelijk. Onze schaarse mannelijke collega’s werden een beetje bleek om de neus. “Als wij zo over vrouwen zouden spreken, zouden we aan het kruis genageld worden”, protesteerde onze chef-antiek. Gelijk had hij, maar zijn protest werd weggewuifd. “Dieter Coppens”, riep de stagiaire, ineens niet meer bedeesd. “Nee, dan eerder Matthias Coppens”, stemde een lay-outster. “Of desnoods Staf. Enfin, elke Coppens behalve Raf.” “Ja, moeten we er ook niet een paar alternativo’s bijzetten ?” suggereerde een bijdehandje. “Roland, Herr Seele iemand ?” “Zolang het Marc Reynebeau maar niet is, of hij denkt weer dat we het menen.”

Mijn eigen favorieten kwamen er niet eens aan te pas. Sorry, Tom Waes, alleen een echte kenner als ik valt op een sympathiek smeerlapke als jij. Sorry ook, Nico Vandersmissen, no rules, great Fleming. Wat goed genoeg is voor Sharon Stone, is goed genoeg voor mij. Enfin, wij hebben er ons hartje aan opgehaald, aan Vlaanderens lekkersten. Nu u nog !

Linda Asselbergs