Geagiteerd schuifelde hij tussen de rekken van de supermarkt, de blik strak op z’n boodschappenlijstje. Een oudere heer van stand, keurig in z’n beige demi-saison. Vrouw ziek te bed, schatte ik, zodat pa tijdelijk voor de bevoorrading instond. “Peterselie ?”, mompelde hij, en keek hulpeloos om zich heen. Gelijktijdig schoten twee vrouwen te hulp, de ene met een potje, de andere met een struikje peterselie.

Kijk, voor dat soort gedienstigheid ben ik dus gevoelig, des te meer nu ik zelf, met twee hoogbejaarde ouders in de ziekenzorg, afhankelijk ben van de hulp van anderen. Hulp die soms uit de meest onverwachte hoek komt en daarom des te meer gewaardeerd wordt.

Kan een mens ook te goed zijn voor deze wereld ? De vraag kwam bij me op na het lezen van de aankondiging van een boek over burn-out van de hand van Luc Swinnen, een arts die aan stress management consultancy doet. In mensentaal : de boel rechttrekken voor lui die erdoor zitten. En wat blijkt ? Mensen die zich graag ten dienste van anderen stellen, zijn niet gewoon aardig, nee, ze lijden aan een syndroom. Het Nice People Syndroom om precies te zijn. Altijd maar geven en zorgen voor de medemens, het is niets anders dan toegeven aan een ziekelijke neiging om de goedkeurig van anderen te krijgen, aldus Swinnen. Als zij het anderen maar genoeg naar de zin maken, zal ook aan hun noden voldaan worden, hopen Mr en Mrs Nice stiekem, waardoor hun eigen leven van de weeromstuit een stuk simpeler wordt. Je reinste manipulatie dus ! Waarvoor die uitslovers een hoge prijs betalen. Want enkel door echt en authentiek te zijn verdien je het respect van anderen.

Sta me toe dat ik huiver. Omdat ‘echt’ en ‘authentiek’ de meest misbruikte termen van dit vermaledijde tijdsgewricht zijn. En hebben mensen dat nu echt nodig, een aansporing om nog egocentrischer en horkeriger te worden dan ze al zijn ?

Aan de arm van mijn arme, ontredderde moeder schuifelde ik vorige week de kapel van het Sint-Jozefziekenhuis in Zoersel binnen. Ik, de goddeloze, de atheïst tot in de kist. Nu ja, dat laatste valt nog te bezien. Er lag een dik boek met smeekbedes en dankbetuigingen aan God en zijn moeder. “Onze-Lieve-Vrouwke, help alstublieft iedereen, behalve mij, want het is toch te laat”, las ik boven aan een nieuwe bladzijde. Het prikte achter mijn ogen. Duidelijk een slachtoffer van het Nice People Syndroom.

LINDA ASSELBERGS