In Mali wordt niet getongzoend. Tot die onthutsende conclusie kwam de Amsterdamse partygirl / antropologe Renske de Greef toen ze research deed voor een boek over seks in Afrika. Renske, bij ons vooral bekend door haar zaterdagse column in De Morgen, doet mij altijd geweldig denken aan de jonge Monique van de Ven, maar dan een halve meter langer en allicht daardoor een beetje ijler in het hoofd. Renske zou Renske niet zijn als ze niet prompt een leergierige Malinees had opgeduikeld die puur voor haar plezier ter plekke een aggregatie in bijzondere orale technieken wilde behalen, maar qua veldwerk ging haar dat net iets te ver. “Flauw hè”, gaf de Margaret Mead van Generatie Y koket toe.

Nu, Mali is niet de enige plek waar niet getongzoend wordt. Of toch niet genoeg, volgens de Amerikaanse psychotherapeute Cherie Byrd in haar Kleine kuscursus. Honderdvijftig bladzijden lippendienst met op de cover een intieme tango voor twee tongen. Knijp je ogen half dicht en het is net een plaatje uit een natuurdocumentaire van Sir David Attenborough over ongewervelden. Hoe doen twee slakken het ? Vochtig !

Is dat nu wel nodig, een heel boek over muilen, vraagt een nuchter mens zich af. Wijst dat zichzelf niet uit ? Er zijn toch grenzen aan wat twee gretige tongen kunnen doen zonder dat de eigenaars achteraf langs de kaakchirurg moeten. Anderzijds moet ik Cherie gelijk geven. Niets zo dodelijk voor de verliefdheid als een beroerde zoener. Zo’n kerel die je het gevoel geeft per ongeluk in de eetbak van een aanhankelijke sint-bernard terechtgekomen te zijn. Of een emotionele gierigaard die alleen van die harde, snelle, korte kusjes in de aanbieding heeft. Hap ! Snap ! Smak ! Knal !

Wat ik niet allemaal te weten ben gekomen ! Dat hartstochtelijk zoenen 6,4 calorieën per minuut verbruikt. Dat je hart er echt sneller van gaat kloppen, soms zelfs tot 150 slagen per minuut. Dat alle 34 aangezichtsspieren bij het kussen betrokken zijn, plus de kaak-, nek-, rug- en armspieren. Dat je er godbetert tandbederf mee voorkomt.

Helaas is sensueel leren kussen geen fluitje van een cent, althans niet volgens Cherie Byrd. Je moet er je Innerlijke Minnaar voor aanspreken, die “hunkert naar een leven van intens beminnen, in resonantie met het Diepste Zelf in je lichaam”. En de sublieme kus wordt slechts een feit als je ontvankelijk bent voor het Grotere Nu. Door je aandacht te richten naar je bekkenbodem, het gebied van de stuitchakra. Of je voor te stellen dat het universum je opblaast door je navel. Ik weet niet hoe u daarover denkt, maar dat laatste vind ik nogal onbeleefd.

En alsof dat allemaal nog niet erg genoeg is : wat duikt er op bladzijde 30 ineens op uit het struweel ? Nog meer struweel, in de gedaante van Antoine Denert, de burgemeester van Kruibeke. Die in 2003 de wereldpers haalde door een Departement van Tederheid op te richten om mensen aan te moedigen aardiger voor elkaar te zijn. “Mensen knuffelen niet meer, en dat is de reden waarom er zoveel conflicten zijn”, aldus de burgemeester, die naar verluidt zelf het voortouw nam door in eigen dorp zoveel mogelijk mensen te strelen, knuffelen en kussen. Nu, als Cherie Byrd in Kruibeke ontvankelijk wil zijn voor het Grotere Nu, zij liever dan ik. De wereldvrede ligt mij na aan het hart, maar tongzoenen met Antoine Denert – Renske zal het met mij eens zijn – dat is net iets te veel gevraagd. Linda Asselbergs

Kleine kuscursus, Cherie Byrd, uitg. Aramith,

ISBN 90 6834 205 3, 12,90 euro.

Linda Asselbergs