Waar is de tijd dat je bij een damesblad een zakje bloemzaad of een zakspiegeltje kreeg ? Van het maandblad Elle kreeg je bij het februarinummer zomaar een volledige vent cadeau. Nu ja, cadeau : eerst moest je hem zien te winnen en na een uurtje diende je hem alweer in te leveren. Toch nog een koopje : normaal tel je voor een luxe-escort 300 euro neer. Per uur dus en 2000 euro voor een hele nacht. Dat was even slikken : mijn fitnessjaarabonnement kost iets meer dan 300 euro ; ik betwijfel of een uur gigolo hetzelfde effect heeft op spiertonus en bloeddruk. En naar extra Happy Dayspunten of het wellnessvoordeel van het ziekenfonds kun je zeker ook fluiten ?

Nu vind ik betaalde liefde voor vrouwen hoe dan ook een curieuze vorm van emancipatie. Zoiets als blij zijn als zou blijken dat wij eindelijk ook prostaatkanker kunnen krijgen. Niet dat ik ervaring heb met gigolo’s. Ooit werd ik er door eentje benaderd, tenminste dat denk ik. Het was op het San Marcoplein in Venetië. De knappe jongeman in het dure leren jack was bijzonder zakelijk. “You and me are going to have fun”, zei hij heel gedecideerd. Eerst had hij nog een akkefietje te regelen, maar over een uurtje zouden we elkaar op dezelfde plaats treffen. Eerlijk gezegd, ik wist niet wat ik ervan moest denken. Was dit een onbaatzuchtig voorstel en moest ik geflatteerd zijn omdat zo’n spetter fun met mij wou hebben ? Of had ik met een professional te maken en betekende dit dat ik er oud genoeg uitzag om voor fun te willen betalen ? Ik zal het nooit weten, want zoals altijd in geval van twijfel nam ik laffelijk de benen.

Misschien dat ik daarom toch maar eens naar de site van de gratis gigolo’s voor een uur surfte. Zonder veel illusies, ik ben het type dat op een braderie niet eens een salami wint. Keurige site overigens : stijlvol, zoiets als de cataloog van een luxelingeriemerk. De voertaal is vrijwel foutloos Engels en de heren in de aanbieding heten Nick, Glenn, Dean en Phil, dat klinkt allicht glamoureuzer dan Jan, Piet, Geert en Ludo. Stuk voor stuk cleane, strakke boys, geen vetrolletje of plukje borsthaar in zicht. Overwegend jonkies wel. Niets voor mij, onder de veertig gooi ik ze terug. Zo blijft alleen Phil (48) over, 73 kg voor 1m78, bruin haar en blauwe ogen, extravert, een goed luisteraar, open voor nieuwe ervaringen en culturen en met een mature, mannelijke aanpak. In tegenstelling tot de anderen opereert Phil ook in de provincie Antwerpen. Voilà, net wat ik nodig heb. Mannen met een aversie voor vrouwen met een licht Antwerps accent, ze bestaan. Op de foto zit Phil in zijn modieuze onderbroek en met een zwart balkje voor zijn ogen aan een piano. Open voor nieuwe ervaringen, dat zie je zo. In mijn verbeelding lijkt hij een beetje op Dr. Tony Hill, de diepe psychiater in de Britse kwaliteitsserie Wire in the blood. Tja, een mens blijft dromen. Wat wil ik met Phil doen ? Hem als secretaris engageren, op café, op restaurant, op reis, naar de film of ineens naar bed ? Met een gigolo-voor-een-uur naar de film ? Loopt hij dan halverwege weg ? Of moet ik extra geld in de gleuf stoppen ? Dat wordt een duur filmpje. Soit, dat zien we dan wel. Ik begin er warempel lol in te krijgen. Maar dan gaat het goed fout. Om mijn keuze te bevestigen, moet ik de code ‘belledujour’ intikken en mijn coördinaten doorgeven. Wat niet lukt. Ik klik alles aan wat er aan te klikken valt, tevergeefs, de technologie laat me eens te meer in de steek. Phil jong, we hadden zoveel fun kunnen hebben. Wanneer is het opnieuw Biënnale in Venetië ?

Linda Asselbergs