Soms krijg je meer informatie dan wenselijk is. Dat ze in een vorig leven verkracht was door een soldaat van Napoleon, wist ze stellig. Ik beet op de binnenkant van mijn wang, probeerde niet met mijn ogen te rollen. Heilige makreel, niet weer zo één. Ze zag er nochtans redelijk normaal uit, de jonge vrouw naast mij in het vliegtuig. Toch voor iemand met zes vorige levens als handbagage. Hoe ze dat zo zeker wist, vroeg ik zonder veel animo. Ook al omdat het antwoord zo voorspelbaar was. In drommen trekken ze tegenwoordig naar de rebirther en de regressietherapeut, de gekneusden en op hun ziel getrapten van deze wereld. En reken maar dat ze daar op nog méér kommer en kwel stoten. Afgrijselijke geboortetrauma’s, verkrachtingen, stenigingen, heksenverbrandingen alom. Nooit komt er eens iemand achter dat hij in een vorig bestaan domweg een tevreden mandenvlechter of een bijzonder evenwichtig herderinnetje was. Echt waar, ik probeer daar allemaal begrip voor op te brengen. Was ook Bram Vermeulen er niet heilig van overtuigd dat hij de reïncarnatie was van een soldaat die tijdens de Eerste Wereldoorlog in de loopgraven sneuvelde ?

Maar er zijn grenzen aan mijn tolerantie voor ongein. Ooit trok ik op reportage naar een paranormale beurs. Daar zaten ze op een kluitje bij elkaar : de handlezers en kaartlegsters, sjamanen en astrologen. De ene wilde per se mijn aura lezen, de andere mij in haar zweethut lokken. De vreselijkste kwalen werden mij toegeschreven door een kerel die mij onder een piramide deed plaatsnemen : hoofdpijn, slapeloosheid, een zere rug en een nicotineverslaving. Dat ik juist heel gezond was, protesteerde ik, en sliep als een blok. Nooit van mijn leven iets in mijn mond gestoken dat in brand stond. Pure ontkenning, sneerde de man, en nee, voor mijn vijf euro kon ik geen ontvangstbewijs krijgen.

Op zo’n beurs vind je louter charlatans, meende iemand die het weten kon, en die mij het adres bezorgde van een ‘echte’ handlezeres. Die was in een vorig leven lerares Frans geweest, maar haar huidige job bleek lucratiever. Daar kon ik inkomen : twintig euro voor een sessie van een kwartier, uiteraard in het zwart, en haar telefoon stond niet stil. Maar ik kreeg waar voor mijn geld : een nakend sterfgeval in de familie en waarom gaf ik het niet gewoon toe, die onverwerkte tragische affaire met een BV ? Maanden later speurde ik nog altijd Story en Dag allemaal af, op zoek naar een ex-vrijer die onverhoopt tot het glittergild was toegetreden.

Sindsdien kun je mij met recht en reden een scepticus noemen. Niet eens zo lang geleden kreeg ik het tijdens een interview aan de stok met Laura Esquivel, of was het met de geest van één van haar indiaanse voorouders ? Aan mijn lijf geen chakra’s ; Tibetaanse klankschalen dienen bij mij hoogstens om pesto in te maken. Best mogelijk dat er méér is tussen hemel en aarde, maar tot nader order blijf ik liever met beide voeten op de grond. En welke vorm van buitenaards leven ook van plan zou zijn mij in een ufo te ontvoeren, weze bij deze gewaarschuwd : ik heb een slecht karakter en een flinke eetlust.

“Jij bent toch geen schorpioen ?” vroeg een man mij onlangs. “Want met schorpioenen heb ik al genoeg afgezien.” Ik kan hem geruststellen : ik ben een steenbok, zo’n nuchter type dat astrologie dikke zever vindt.

Linda Asselbergs