Vanaf de straatkant verraadt niets dat er onder het grote hellende dak van een dertig jaar oude villa het ruime en lichte appartement van de zoon des huizes schuilt.

Niet alleen Italiaanse jongeren zijn moederskindjes : uit onderzoek van PocketMarketing/nXt blijkt dat 23 procent van de Vlaamse 25- tot 30-jarigen nog of opnieuw bij de ouders woont. Sam Vaes dokterde op zijn 26e voor zichzelf een originelere oplossing uit : samen met moeder Lilianne liet hij de zolder van de ouderlijke villa in het Limburgse Wellen ombouwen tot een ruim appartement. Opgetrokken in de jaren zeventig, toen er van compact bouwen of efficiënt grondgebruik nog weinig sprake was, is die villa een typische bungalow, met alle leefruimten op de benedenverdieping en een L-vormig grondplan van 250m2. En een serieus hellend dak met een zolder die tot twee jaar geleden enkel gebruikt werd om skimateriaal en een paar tafels op te bewaren.

“De immense ruimte was het eerste wat ons opviel toen Lilianne en Sam ons vroegen om eens te komen kijken of wij iets konden aanvangen met de zolder”, vertelt architect Marcella Schiepers. “Dat gevoel wilden we dan ook absoluut behouden.” En dus kozen zij en haar vriend en architect Jo Broekx ervoor om amper scheidingsmuren te gebruiken. Alleen berging, badkamer, toilet en logeerkamertje – in het korte been van de L – zijn afgescheiden van de rest van het appartement. Wat overblijft, is meer dan honderd vierkante meter open ruimte.

De veranderingen aan de structuur van het bestaande huis bleven minimaal : een stuk van de dubbele garage van het ouderlijke huis werd opgegeven voor een aparte ingang naar het appartement. In het dak zelf plaatsten Jo en Marcella aan de tuinkant een groot dakraam en de bestaande ramen maakten ze hoger en breder. Langs de ene kant werd een glazen schuifdeur geïnstalleerd, waarlangs je via een houten terras en trap de tuin in kunt.

Drie eiken modules

Cruciaal was het ruimtegevoel te bewaren en toch intiemere zones te creëren. In plaats van zo maar wat losse meubelen te plaatsen, ontwierpen Jo en Marcella drie eiken modules met telkens een specifieke woonfunctie : eten, zitten of slapen. Kasten bakenen de modules af en creëren meteen genoeg opbergruimte voor twee personen. Precies 110 cm hoog zijn die kasten en dat is niet toevallig, benadrukt Marcella “Het is de ooghoogte van een zittend persoon.” Resultaat ? Als je in de module zit, voel je je vrij besloten, maar als je opstaat of over de kasten heen kijkt krijg je onmiddellijk weer een ruime indruk.

Jo en Marcella ontwierpen twee strakke witte tafels uit gelakte mdf-platen. De ene gebruikt Sam als eettafel, de andere als bureau. Hij koos ervoor om behalve de zes witte Magis Air– chairs van Jasper Morisson voor de rest geen extra meubelen te plaatsen. Bergplaats is er immers genoeg in de lage kasten en fauteuil en bed zijn in de modules verwerkt.

De 110 cm werd ook gebruikt om het schuine dak af te snijden. Daardoor ontstaat een zone waar alle techniek in verstopt wordt : van verlichting, verwarming, elektriciteit- en waterleiding tot airconditioning, dampkap en de modem voor draadloos internet. Telefoon- en kabelaansluiting zijn subtiel weggewerkt onder de modules en fauteuil. Tot in de badkamer toe zijn geluidsboxen in de wanden verstopt. Muziek is immers voor Sam erg belangrijk. Precies omdat hij er de ruimte voor heeft, organiseert hij geregeld feestjes. En dan komt de 110 cm weer van pas : als toog. n

De architecten

Marcella Schiepers (°1973), afgestudeerd in 1996, en Jo Broekx (°1975), afgestudeerd in 1998. Doordat ze ongeveer dezelfde leeftijd hebben als Sam, hadden de architecten geen probleem om zijn leefwereld te begrijpen. Marcella en Jo leerden elkaar en de knepen van het architectuurvak kennen aan de hogeschool van Diepenbeek. Erg vroeg in hun carrière hielden ze zich meteen ook met het interieur van hun projecten bezig. Marcella kreeg voor een eengezinswoning met kapsalon in Sint-Truiden de Belgian Building Award 2003. De woonzolder van de familie Vaes is het eerste gezamenlijke project van Marcella en Jo dat helemaal gerealiseerd was (voorjaar 2004).

Tekst Leen Creve l Foto’s Bieke Claessens