Er waren de opvarenden van de Titanic. Soms vraag ik me af waarom ze niet op de ijsberg zijn gekropen, tot er redding kwam opdagen.

Er was de baby, wiens lachende gezicht te zien was in de zon boven de Teletubbies. Wat zou er van hem zijn geworden ?

Er was de schrijver Jean Ray. Ik denk aan hem als ik passeer aan zijn huis aan de Rooigemlaan, met de beroete gedenkplaat. Hij was een schrijver zoals schrijvers behoren te zijn : glorieus in zijn geschriften, een beetje miserabel in het echte leven.

Er is de geur van gebruikte speelkaarten, herkenbaar uit duizend.

Er is mijn dochter van negen maanden, die iets zegt dat verdacht veel op ‘papa’ begint te gelijken.

Er is mijn dochter van zes jaar, die zich sterk maakt dat ze een proef zal organiseren als meerdere jongens tegelijk volhouden dat ze met haar willen trouwen.

“Wat voor proef ?”

“Weet ik nog niet. Wie het mooiste kan dansen misschien. Wie wint, mag aan de volgende proef meedoen.”

Soms spreekt ze een zelfgemaakt Engels, dat op echt Engels lijkt maar waar je niets van begrijpt, tot er sexy lady in doorklinkt, uit een liedje geplukt ongetwijfeld.

Er is het woord locals, dat ik niet goed kan uitstaan, zoals ook lijstjes met vijftig of honderd dingen die je absoluut gedaan moet hebben voor je twintig wordt, of voor je doodgaat.

Er zijn de woorden die ik in het Zwarte Woud hoorde van een onbekende Duitser : “Es gibt viele böse Leute auf der Welt, Herr Müller.”

Er was Heinrich Himmler. Er is de Gouden Dageraad.

Er is reclame, spam en phishing. Houd er rekening mee dat de toegang tot uw online-account dreigt te verlopen. Wij maken uw keuken. Get Viagra cheaper than you’ve seen it anywhere else.

Er was Lodewijk de Kale. Er is dominee Gremdaat en er is Horion, Freddy. Er zijn de sandalen van Gandhi, die onlangs geveild werden.

Er is de Lau en er is de Lada Niva.

Er was Harry, mijn parkiet zaliger, die op je schouder kwam zitten toen hij nog leefde, maar klapwiekend en krijsend drie keer de kamer rondvloog als je het waagde hem je alcoholkegel in het gezicht te blazen.

Er was mijn papa.

Er waren gedomesticeerde vrouwen.

Er was het konijn dat ik aan de kant van de weg zag, de ingewanden nog frivool nadampend. Ocharme, dacht ik. Hoewel. Bevrijd van de angst overreden of door de vos gegrepen te worden. Verlost van de dreiging van myxomatose. Bevrijd van de schrik dat de euro zal vallen en dat de vastgoedmarkt zal instorten.

Er zijn inboorlingen, reetkevers en klootzakken. Er is het wereldrecord noppenfolie ploffen.

Er zijn de dagen die ik met vrouwen doorbracht op teloorgegane plaatsen.

Zij was daar en zei : “Jij moet meer vertrouwen hebben.”

“Vertrouwen ?”, vroeg ik. “In een wereld waarin miljarden sloten – meer sloten dan mensen – getuigen van een onuitroeibaar, allesomvattend wantrouwen ?”

Er was een meisje op de tram, met loafers van honderd procent synthetisch luipaard en een kruis in stylo op haar hand, ter herinnering dat ze niet mocht vergeten haar pil in te nemen.

De baby uit de zon van de Teletubbies is inmiddels opgegroeid tot een voluptueuze jongedame, die naar de naam Jessica Smith schijnt te luisteren. Ze heeft nu op zijn minst een D-cup, wordt mij door de grote klikspaan het internet toegefluisterd. Er is onduidelijkheid over de vraag of zij dezelfde Jessica Smith is die later in Laguna Beach speelde, en gearresteerd werd on suspicion of felony driving under the influence of alcohol or drugs after an accident she was involved in on a San Diego freeway.

Felony. Er zijn woorden die veel meer beloven dan wat ze betekenen.

JEAN-PAUL MULDERS

JP.MULDERS@SKYNET.BE

SOMS SPREEKT ZE EEN ZELFGEMAAKT ENGELS, DAT OP ECHT ENGELS LIJKT MAAR WAAR JE NIETS VAN BEGRIJPT, TOT ER SEXY LADY IN DOORKLINKT

DOOR JEAN-PAUL MULDERS