Naar aanleiding van zijn tiende verjaardag in de modewereld, selecteert ontwerper Christian Wijnants voor Knack Weekend tien beelden uit eigen archief die voor hem belangrijk, dierbaar of illustratief zijn.
1. GELAAGD BEELD
“Mijn tweede keer met Carlotta Manaigo. Ditmaal zijn we naar het Middelheimpark in Antwerpen getrokken. Deze foto is gemaakt in het kleine paviljoentje achteraan op het domein. Een beeld dat perfect samenvalt met de inspiratiebron : een boek van de Zweedse fotograaf Mikael Olssen waarin hij leegstaande huizen in de Scandinavische bossen afbeeldt. Bij hem resulteert dat in een mooie, mysterieuze sfeer van verval en schoonheid. Ik hou van de diepte en de lagen in dit beeld, door de reflectie van het glas en de integratie van de architectuur.”
2. HET SPONTANE
“Dit is in Amsterdam gemaakt. Ik werk vaker samen met Viviane. Het verloopt altijd heel vlot en we zitten makkelijk op dezelfde golflengte. Bij Viviane gebeurt alles tijdens de shoot : ze werkt op gevoel. Ik arriveer met mijn collectie en vanaf dat moment zien we waar we uitkomen. Ik hou van haar spontane stijl, niet al te clean, niet ’te mooi’. Ze integreert vaak natuurlijke elementen in haar fotografie, bloemen, takken, rotsen, daglicht, schaduwen. Maar evengoed een oud deken of een rondslingerend gordijn kan dienst doen. Bij bijna alle sessies die ik al met Viviane heb gedaan, is Emmeline De Mooij erbij. Ze is een kunstenares en met gevonden materiaal maakt ze ter plekke assemblages en decorstukken. Die samenwerking met ons drieën is altijd heel leuk. Dat ongecontroleerde, dat spontane zit ook in de jurk op deze foto. In eerste instantie was het een volledig witte gebreide jurk die daarna met een tie-dye-techniek geverfd is met drie verticale stroken. Dan werd de jurk van onderen af tot aan het middel losgemaakt en vervolgens werden de draden opnieuw met de machine gebreid. Dat verklaart het geometrische, lichtjes verschoven patroon onderaan. Bij de productie was elke jurk weer anders, het was telkens afwachten hoe die er op het einde zou uitzien.”
3. TROMPE-L’OEIL
“De foto’s van Bettina Komenda zaten al in mijn inspiratiemap toen ik nog aan de Antwerpse Academie studeerde. Ze werkte indertijd voor bladen als The Face en i-D, ze maakte echt naam. Ik heb haar op een dag gewoon opgebeld en gevraagd of ze mijn collectie wou fotograferen. De dag voor de fotosessie had ze haar vliegtuig gemist. Ze heeft uiteindelijk een vriend kunnen overtuigen om haar vanuit Wenen, ze is Oostenrijkse, met de auto naar Antwerpen te brengen. Ze had dus de hele nacht gereden toen ze hier aankwam. Het was vooral haar idee iets met kapsels en haar te doen. We wilden een surrealistische, wat bevreemdende sfeer. Op deze foto zorgt het kapsel voor een trompe-l’oeil, je ziet niet meer waar het echte haar eindigt en het valse begint. Het lijkt alsof het gezicht van achter een dik gordijn van haarlokken opdoemt. Technisch was het eigenlijk niet zo moeilijk, gewoon extensions op een stok lijmen en boven het model houden. Maar ik ben nog altijd zeer blij met dit beeld, ook al zie je van het kledingstuk haast niets. Dit beeld heeft er trouwens voor gezorgd dat ik in de zomer van 2007 een installatie mocht presenteren tijdens het modefestival van Hyères. De organisatie bleek de fotoserie heel sterk te vinden, en zo kwam het dat ik enkele beelden uit mijn catalogus op behangpapier uitvergroot en opgehangen heb in de Villa de Noailles aldaar. Opnieuw met een trompe-l’oeil : door echte haren op de afdruk te kleven leek het alsof het model letterlijk uit de muur tevoorschijn kwam.”
4. NET EEN SCHILDERIJ
“Meestal heb ik het niet zo voor zwart-witfotografie. Het is vaak zonde om het frisse en poëtische van kleuren niet te laten zien. Maar dit is gewoonweg een sterk beeld. Anouck draagt hier niets behalve een cape die van bont lijkt, maar in feite van uitgerafelde zijde gemaakt is. Het idee haar zo te fotograferen is spontaan ontstaan tijdens de shoot. Voor fotosessies plan ik eigenlijk nooit veel op voorhand, voor mij primeert het gevoel dat uit de foto’s spreekt. Hier heeft ze een krachtige uitstraling terwijl ze in haar meest pure vorm getoond wordt. Anouck heeft de gave om steeds weer verschillende karakters te kunnen uitbeelden. Het ene moment oogt ze fragiel en meisjesachtig en een seconde later is ze sterk en vrouwelijk. Die verscheidenheid was een belangrijk thema voor deze shoot. Behalve een serie zwart-witbeelden heeft Grégory ook met kleurenpolaroids gewerkt en hebben we later nog beelden gemaakt in een woud. De inspiratie kwam van de film The Village van M. Night Shyamalan. Vandaar de knipoog naar een historische, ietwat sprookjesachtige sfeer. Veel met de hand uitgerafelde kledingstukken, opgestikte reepjes zijde, de illusie van vacht en veren. De polaroidbeelden vind ik ook nog altijd heel geslaagd, met die flou en dat korrelig effect. Bijna een schilderij.”
5. OP ZIJN ZOMERS
“De beeldvorming van je eigen werk is soms een complex gegeven. Je wilt een sterk sfeerbeeld tonen, maar je wilt ook zoveel mogelijk van de collectie zelf laten zien. Een beeld functioneert bovendien anders voor de pers dan voor mijn klanten in de winkel. Ik heb daar een aantal jaren mee geworsteld. Tegenwoordig doen we vooral foto’s waarop de kleren heel goed te zien zijn – uiteindelijk is dat waar het om draait. Voor een fotograaf is het natuurlijk een uitdaging om ‘sec’ niet te doen omslaan naar ‘saai’. In haar vrij werk maakt Carlotta heel zachte, dromerige beelden, vaak met organische structuren, een universum dat me erg aanspreekt. De print op het kledingstuk op deze foto komt trouwens uit het portfolio van Carlotta. Voor deze shoot heeft ze heel simpel gewerkt, met wat houten planken als achtergrond. Beperkingen scheppen mogelijkheden ; met houdingen, lichtinvallen en dergelijke kan een fotograaf er toch iets van zichzelf insteken. Dit is een wintercollectie, maar we vonden het een leuk idee die net heel fris en luchtig en ‘op zijn zomers’ in beeld te brengen. Het model is Querelle. Ik werk zeer graag met haar. Ze is van het type Charlotte Gainsbourg : een jong gezicht, maar tegelijk een hele sterke, vrouwelijke uitstraling.”
6. INTIEM
“Mijn tweede defilé in Parijs. In de kapel van l’Ecole des beaux-arts aan de rue Bonaparte, een heel mooie locatie met prachtige vloeren en muren. In dit backstagebeeld kun je dat goed zien. De collectie was geïnspireerd door L’Amant van Marguerite Duras. Ik wou die sfeer van Zuidoost-Azië oproepen en ook dat type meisje casten. Op deze foto staat een jurk bedrukt met fragmenten van bomen, tempels, planten, junglehutten. Voor de fotoshoot kozen we een intieme setting – een jong meisje op een matras. Ik ben nog altijd blij met die beelden van Viviane.”
7. VERENPRACHT
“In deze collectie had ik veel gewerkt met patchworks van reepjes bedrukte stof en met gerafelde applicaties zodat de materialen op veren gingen lijken, tactiel en licht. Het was dus bijna logisch dat we met levende vogels zouden werken voor de catalogus. Ik was net samen met mijn vriend Dries en die heeft zelf veel dieren, vogels, konijnen, noem maar op, dus hij heeft het merendeel van de dieren meegebracht. De kerkuil hier op de foto is het enige dier dat we hebben ingehuurd. Van een kweker die ik via het internet had gevonden – dat was tijdens de Harry Potterrage, dus ik moest niet echt lang zoeken ( lacht). De kerkuil is een halve mascotte geworden : ik heb dit beeld nog gebruikt voor een uitnodiging en later als bedrukking op breigoed. Sindsdien is het ook mijn lievelingsdier. De Franse fotografe Camille Vivier had voorheen al foto’s van vogels gemaakt, dat heeft mijn keuze om met haar te werken zeker beïnvloed. Maar ik bewonder haar werk sowieso al heel lang. Heel poëtisch, heel romantisch.”
8. ODE AAN ANN SALENS
“Een van mijn favoriete collecties. Hier had ik veel technieken uitgeprobeerd. Breiwerk, haakwerk, jacquards, knopen, macramé zelfs, allemaal in een jarenzeventigspirit, met heel veel kleuren. Deze jurk was een van mijn interpretaties van het werk van Ann Salens. Je kunt dat letterlijk nemen, want ik had eigenlijk maar weinig stukken van haar in het echt gezien. In mijn studententijd had ik er eens eentje kunnen bekijken bij Francis ( befaamde Antwerpse vintage store uit de jaren negentig) en dat is me altijd bijgebleven. Ik heb dan later haar biografie gelezen. Op het internet vond je nauwelijks iets, hooguit zeven, acht prentjes. Pas een tijdje geleden, bij de expo over breigoed in het Modemuseum, heb ik er een hele serie bij elkaar gezien. Deze jurk is dus wat ik dacht wat Ann Salens was. Die typische franjes, dat gevoel van peace and love… Die stukken waren trouwens heel leuk om te maken. Allemaal lagen franjes over elkaar, in verschillende kleurvlakken. En om een grafisch kleurenspel te krijgen, knipten we hier en daar wat franjes ongelijk weg. Net als in het kapsalon !”
9. RUWE STYLING
“Dit was de allereerste keer dat ik samenwerkte met Viviane, ook al daarom heb ik goede herinneringen bij dit beeld. Ik was bij haar uitgekomen nadat ik een aantal boeken had gezien die ze gemaakt had in Afrika. Foto’s met sterk licht, grote contrasten, niet eens met echte modellen. Deze foto illustreert haar aanpak : een ruwe styling met heel uiteenlopende elementen, maar met een mooie, easy sfeer. Hier zie je wollen stoffen, glanzende structuren, wilde bloemen en gevonden objecten, allemaal in hetzelfde beeld. Het is een foto waar ik vaak naar teruggrijp. Twee jaar nadat hij is verschenen, heb ik die gebruikt als print voor een andere collectie en voor het project waarbij ik een kamer van het Royal Wind-sor Hotel in Brussel mocht inrichten, heb ik deze foto reuzengroot op een fluwelen bedovertrek laten drukken.”
10. ÉÉN DRAAD
“Dit is het ontwerp waarmee ik de prijs gewonnen heb. Het is speciaal voor de wedstrijd gemaakt. Het is uit één soort draad opgebouwd, onderaan fijn gebreid en naar boven toe steeds volumineuzer zodat het een driedimensionaal stuk wordt. Ik wou tonen dat je ook met een basisdraad iets heel rijkelijks en sculpturaals kunt maken. De wedstrijd was een beetje zoals het Eurovisiefestival, alle landen hadden één deelnemer. Behalve, vreemd genoeg, Italië, want dat had er drie. Net zoals op een mondeling examen moesten we ons uitgevoerd ontwerp – en een minicollectie op papier – presenteren aan een jury achter een lange tafel. Maar dat viel heel goed mee. Het was zelfs een leuk gesprek, heel ontspannen. Het was wel een indrukwekkende jury : Alber Elbaz van Lanvin, Tim Blanks van style.com, Giles Deacon, Dean en Dan Caten van Dsquared², de hoofdredactrices van de Engelse en de Duitse Vogue, enzoverder. De volgende stap is de wereldfinale in Londen in februari van volgend jaar. Dan moet ik het als Europeaan opnemen tegen de winnaars uit Amerika, Australië, India en China.”
DOOR PETER DE POTTER
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
