Mocht hij een vrouw zijn, hij zou zich beledigd voelen, schreef een recensent toen de filmversie van Sex and the City uitkwam. Jaja, van dat soort vrouwvriendelijke gasten moet je ’t hebben. Mag ik zelf beslissen wanneer ik mij beledigd voel misschien ? Waarom ik daar nu pas over begin : lag ik vorige maandag knus opgekruld onder een doorstikt Provençaals dekentje met nostalgisch bloemenmotief. Gsm uitgeschakeld, zak met winegums in aanslag, mijn rustieke niet-digitale televisie afgestemd op The Starter Wife. Een dubbel schuldig plezier, want drop is een no no wegens nefast voor de hoge bloeddruk, en WijfTV wegens niet intellectueel genoeg. Maar de winter duurt nog lang, mijn pensioenspaaraandelen zijn gekelderd en ik kan het echt niet meer aanzien, de miserie in Gaza. En dus sorteer ik mijn winegums op kleur – de paarszwarte zijn de lekkerste – en zoek ik soelaas bij Debra ‘met de koperen lokken’ Messing en Judy Davis ‘van het krijtwitte clownsgezicht’. Die heeft in films van Woody Allen gespeeld, dus dat maakt het nog enigszins respectabel. En ja, natuurlijk is het pure flauwekul, de tribulaties van de Hollywood- ex-wife, al even grote onzin als een columniste die zich een kast vol designerkleren en het wuftere schoeisel van Jimmy Choo en Manolo Blahnik kan permitteren. Maar ach, een mens mag toch dromen nietwaar.

Best mogelijk dat andere vrouwen fulltime verstandig en cultureel verantwoord zijn, maar zelf koester ik die ambitie niet. Blunderende Hollywoodheldinnen, op mij hebben ze een zeldzaam troostend effect. Hun neuroses zijn weliswaar herkenbaar, maar net iets pittoresker dan mijn eigen huis-, tuin- en keukenbesognes, vooral als ze zich in Malibu afspelen of in de laatste nieuwe hotspots van Manhattan. Ook al hebben ze onder een bus gelegen, zijn ze in zee of in een vuilnisbelt gevallen en moeten we geloven dat ze er verschrikkelijk uitzien, strálen doen ze, de damsels in distress. En altijd duikt er bij wijze van deus ex machina een solvabele kerel met een vierkante kin en een onweerstaanbare grijns op, of blijkt de sympathieke dakloze in werkelijkheid een rijke erfgenaam te zijn. En dus kauw ik mij achtereenvolgens door de gele en groene drop en de tribulaties van rosse Debra heen en ja, nu ik toch aan bekentenisproza doe : ook The Devil Wears Prada en de filmversie van Sex and the City gingen er bij mij vlot in, naast zowat alles met Sandra Bullock en zelfs Meryl Streep, die in een tuinbroek als een aangeschoten eland over een Grieks eiland dendert. En kent u die met Diane Lane die door haar vent gedumpt wordt en dan een oud vervallen landhuis in Toscane opknapt ? Heerlijk, heerlijk…

Moeilijk uit te leggen waar de scheidingslijn ligt tussen onweerstaanbare flauwekul en een bonafide stinkerd. Hoewel. Neem nu The Women. Debra speelt erin mee, en de patrones van de zeemzoete snotterkomedie Meg Ryan, en veteranen als Candice Bergen, Carrie Fisher en Bette Midler. Straffer nog, op een pasgeboren baby na, komt er geen enkele man in beeld, alsof op de set een genderselectief antrax toegeslagen heeft. Sorry dames, daar trappen wij niet in : een vrouwenfilm zonder appetijtelijke venten, dat is even opwindend als friet zonder zout, Laurel zonder Hardy, pruimen zonder konijn.

Linda Asselbergs