Het is vijf uur in de ochtend wanneer ze elkaar begroeten. Een schouderklop, wat wederzijdse peptalk, en daarna drie uur samen de Studio Brussel-studio in voor de Grote Peter Van de Veire Ochtendshow. Peter Van de Veire en Sofie Lemaire, wereldberuchte radiopresentator en al even beroemde sidekick.

PETER

VAN DE VEIREDag Sofie, ik ben Peter. En een halfuur later begonnen we aan onze eerste ochtendshow samen. Nee, ik kende haar toen echt niet. Ik had ze wel eens gezien toen ze hier stage liep, maar toen vond ik haar nogal een rare. Arrogant, dacht ik. Bleek achteraf verlegenheid te zijn. Maar goed, op vrijdag hoorde ik dat ik maandag de ochtendshow moest overnemen van Wim Oosterlinck, bij wie Sofie al enkele weken Heidi Lenaerts als sidekick verving. Dat hele weekend heb ik hard gewerkt om die eerste show op tijd klaar te krijgen, Sofie zat toen net op een uitje in de Ardennen. Onze eerste kennismaking was dus meteen on air.”

“En jawel, het klikte. Dat was snel duidelijk. De sfeer klopte. De toon zat juist. ‘Dit wordt leuk’, dat voelden we allebei. Sofie is bijzonder ad rem. En dat is een voorwaarde om in deze show te kunnen meedraaien. Ze kan me heel straf counteren, zodat ik soms volledig onderuit ga. Heerlijk.”

“We doen dit intussen een dik jaar. Dag in, dat uit samen, van vijf ’s morgens tot een uur of drie in de namiddag. Uiteraard begin je elkaar goed te kennen. Al spreken we buiten het werk zelden af. Hoeft ook niet. Zo blijft er nog genoeg over om in de show live te weten te komen, en dat geeft een niet onbelangrijke dynamiek.”

“Lijken we op elkaar ? Niet als broer en zus, wel als neef en nicht, zoiets. Onze humor loopt bijvoorbeeld heel parallel. Maar zij blijft wel in alles een vrouw, ik een man. En dat is toch een belangrijk gegeven voor de show. Een mannelijke sidekick zou ook charmant zijn, maar dan snijd je misschien toch een seksistischer register aan. Zet een Bram Vandendriessche naast me, en we zouden op de duur wellicht zo’n typisch ventenprogramma worden waarop alle vrouwen afhaken. Sofie kan nogal eens trippen op feministische onderwerpen, en maar goed ook. In het begin ging ik daar nog chargerend tegenin, nu laat ik ze uitrazen.”

“Nog een belangrijk verschil : onze leeftijd. Zij wordt drieëntwintig, ik zesendertig. We zijn echt van een verschillende generatie, met een verschillende leefwereld. Ook dat is goed. We kunnen eens botsen tijdens een uitzending, en dat helpt de boel fris te houden. Al kan zij voor haar drieëntwintigste bijzonder matuur uit de hoek komen. Af en toe heb ik het gevoel mentaal achterop te hinken, zelfs. Dat zegt ze soms ook : ‘Peter, nu heb ik even het contact met jou verloren. ‘ Alleen enkele plotse opstoten van onzekerheid verraden haar jonge leeftijd soms. Als ze een mottige reactie van een luisteraar heeft gekregen, kan ze daar echt het hart van in zijn. Had ik ook, toen ik begon.”

“Sofie houdt zich niet in om me ronduit tegen te spreken. Of me tot orde te roepen, wanneer de zesjarige in mij te sterk de bovenhand neemt : ‘Van de Veire, doe nu eens even normaal, jongen. ‘ Of om haar mening te geven over hoe ik de dingen aanpak. Maar ook al hebben we op dat vlak een ‘vrije relatie’, toch blijft het mijn programma. Haar rol is niet evenwaardig, al klinkt dat wellicht zeer fout. Maar toch : ik schrijf de scenario’s, zij blijft op de achtergrond. Het is geen duopresentatie. Of ik dat zou kunnen ? Ik weet het niet. Ik heb nogal despotische neigingen als het op mijn programma aankomt en ben toch wel een controlefreak. Niet dat ik niet tegen kritiek kan. Goed gefundeerde opmerkingen, ik ben er ontzettend dankbaar voor. Ik krijg er veel te weinig. Gênant is het soms wat hier in dit huis allemaal gepikt wordt van mij. Dat waardeer ik ook in Sofie : zij zegt duidelijk wanneer ze iets minder goed vindt. Ik zou het besterven, mocht daar zo’n beseken naast mij staan, dat alles wat ik doe gewéldig vindt.”

“Hoe lang wij nog als duo vol te houden zijn ? Weet ik niet. Maar dat is wel een pertinente vraag. Misschien raakt de dynamiek op de duur op. En kunnen we elkaar niet meer verrassen. Dan moeten we er meteen mee stoppen. Zonder pardon.” Sofie

LemaireDat ik daar naast ‘de grote’ Peter Van de Veire sta, heb ik pas na een tijdje echt beseft. Maar goed ook. Na mijn stage bij Studio Brussel heb ik reportages gemaakt voor Radio 1 en op Studio Brussel het nieuws gelezen tijdens weekendshifts, tot ik Heidi Lenaerts moest vervangen op de ochtendshow bij Wim Oosterlinck. Twee weken later vertrok Wim, en zat Peter op zijn plaats. Veel vragen heb ik me daar niet bij gesteld. Geen koudwatervrees dus ook. En maar goed.”

“Eigenlijk wou ik actrice worden, zeker de eerste twee jaar dat ik woordkunst studeerde. Maar al vanaf het derde jaar begon het te kriebelen voor radio. Zo’n fascinerend medium. Er zijn ontzettend veel grenzen en daarbinnen moet je toch een volledige wereld creëren. Het is continu zoeken om die grenzen te overschrijden. En het liefst telkens anders.” “Peter is daar ongelooflijk sterk in. Is hij een mentor voor mij ? Ja, toch wel. Ik leer veel van hem. Van zijn ideeën, zijn energie. Ook concrete dingen : hoe je elegant uit een nummer gaat, of aan interviews een onverwachte wending geeft. Straf hoe hij de grootste zwaargewichten de zotste dingen kan vragen. Ik merk wel dat mensen schrik krijgen om door hem geïnterviewd te worden. Ten onrechte. Hij laat nooit het respect varen en blijft voornaam. Net dat is de kunst.”

“We beleven soms magische momenten. Hij die over iets begint, ongepland. Ik, die erin meega. Soms komen we zo in een wervelstroom terecht, waarin we elkaar meetrekken. Dan kijken we even naar elkaar en voelen we die gedeelde adrenaline. Heerlijk. Al heeft de luisteraar de magie wellicht niet eens gevoeld.”

“We hebben allebei veel over voor ons werk. En daarin lijken we hard op elkaar. Maar Peter is veel zotter. En energieker. Hij lijkt onuitputbaar soms. Let wel, hij is bijzonder professioneel en ernstig met het programma bezig. Maar zijn geest kan sensationeel gaan buitelen. Alsof hij op commando het kind van toen in zich kan oproepen.”

“Het leeftijdsverschil laat zich zelden voelen. Ik houd me ook niet in, omdat ik jonger ben. Ik spui ideeën en bied weerwerk, maar uiteindelijk leg ik me ook neer bij zijn njet. Hij kan daar heel rechtlijnig in zijn : een njet ís een njet. Ik voel me niet gefrustreerd als ik het niet haal. Hij weet het nu eenmaal meestal beter. Peter heeft intussen een status waarin hij nog weinig kritiek krijgt. Hij waardeert het dus des te meer als ik dat wél doe.”

“Of ik hem goed ken ? Ik denk het wel. Het is ook geen collega zoals een collega in een ‘gewone’ job. Elke ochtend komen we hier samen als eerste toe. Vreselijk vroeg. Vreselijk moe ook, vaak. Gedeelde misère. Hij heeft mij al meermaals meegemaakt wanneer het minder goed ging. En omgekeerd. We moeten elkaar wel eens overeind trekken, voor de show. Tussen zes en zeven babbelen we veel, tussen het presenteren door. Daarna komt de wereld wakker, en gaat alle aandacht naar het programma.”

“Peter ken ik als een bijzonder loyaal iemand. Hij kan vlijmscherp discussiëren met vrienden en collega’s, maar voor wie hij eens in zijn armen heeft gesloten gaat hij door het vuur. Altijd, zonder aarzelen. Wat hem als radiomaker zo goed maakt, is zijn onbevangenheid. Hij bereidt nauwgezet voor, maar kan alles omgooien als zich iets interessants aandient. Dat is straf.”

“Hoe lang ik me dit nog zie doen ? Twee weken geleden was mijn antwoord : nog zo lang mogelijk. Maar vorig week ben ik van pure oververmoeidheid ingestort. Nee, het is niet evident. Al zeker voor je sociaal leven niet. Elke avond om acht uur onder de wol, het is toch een apart leven. Maar het is een opoffering die ik nog wel heel graag maak. Elke ochtend de wereld wekken en met het goede been uit bed helpen te stappen, het heeft toch iets magisch.”

Door Guinevere Claeys I Foto’s Lieve Blancquaert