Het media-evenement van de maand stelde niet teleur. De festiviteiten rond de eedaflegging van Barack Obama boden voor elk wat wils, en dat die Amerikanen niet zeuren over de kloof met de burger : op televisie, de radio en het internet ging het spektakel live de wereld rond. Drie dagen lang leek Washington op Rock Werchter, maar dan zonder pogoën.

Om Bruce Springsteen en Mary J. Blige aan het werk te zien, moesten we uitwijken naar Jim-tv. Op de grote dag gaven de tv-zenders echter volle gas. Zowat alle twee miljoen toeschouwers op en rond Capitol Hill mochten hun zegje doen voor de camera. De parade van mutsen, oorwarmers en parka’s maakte de vrieskou zo tastbaar dat een mens zich spontaan een extra dekentje toestopte. In tegenstelling tot de presidentsverkiezingen werd het feestje zelfs op een deftig uur georganiseerd, zodat Europese Obamafielen er hun slaap niet voor hoefden te laten.

Tussen Aretha Franklin en Mariah Carey door had de president een strenge boodschap voor zijn toehoorders : de omstandigheden nopen tot verantwoordelijkheid. Het tijdperk van laisser faire en ongebreideld consumeren is voorbij. Ondertussen deden mobiele McDonald’s-verkopers en marketeers wel gouden zaken onder het publiek. En wie de uitzendingen volgde op commerciële stations, werd tijdens de reclameblokken bestookt met dubbel-cd’s vol music of change. Want als Obama ook maar iets voor elkaar wil krijgen – een afdoend antwoord op de klimaatverandering en werkzekerheid bijvoorbeeld – dan kan hij, net als zijn voorganger, niet zonder de hulp van het Amerikaanse bedrijfsleven. En dus mocht ook oom Ronald McDonald een graantje meepikken van het volksfestijn.

De schoonheidsfoutjes gleden van Obama als water van een eend. De immer feilloos geklede president schreed ook door dit examen met de koelbloedigheid van een catwalkmodel. De recente GQ-cover is wat dat betreft overigens één om in te lijsten : hail to the chief ! Van zo’n elegante verschijning op de hoogste stoel kunnen wij alleen maar dromen.

Laat staan dat onze politici zich aan show wagen. Willy Claeys kon op de piano nog wedijveren met de saxofoon van Bill Clinton, maar verder ? Herinnert u zich Jean-Luc Dehaene op zijn mechanische stier ? De lijst is werkelijk eindeloos : de gênante Tien om te Zien-performance van de CD&V-top, het urinekoekje van Bert Anciaux in Celebrity Shock, Leterme en Vande Lanotte bij Debby & Nancy. De herkenbare verschijning van Obama begeestert mensen wereldwijd, wij hebben Rik Daems languit voor zijn villa en Maya Detiège halfnaakt in Terzake, vlak nadat Chris Dusauchoit haar backstage heeft opgewarmd.

De logica zelve vereist dat regeringen bij ons met minder poeha ingezworen worden. Met zulke types krijg je het Warandepark of het Sportpaleis gewoon niet vol, geen Vlaming of Waal die er zijn motorhome voor uit de garage haalt. En zeggen dat de Turkse premier Erdogan deze maand nog tienduizend man op de been bracht in de Hasseltse Ethias Arena.

Na de verkiezingen in juni kunnen Eén en VTM uiteraard altijd een poging wagen. Als we de volgende regering nu eens zo inhuldigen : met ’s lands politici op de rode loper, de poëzie van Herman Van Rompuy vertolkt door Flip Kowlier en Axelle Red, een defilé met heemkundige kringen en veel schattige ‘nieuwe’ Belgjes. Eind juni, vlak voor de komkommertijd, is kijksucces gegarandeerd. En als de onderhandelingen weer aanslepen, dan linken ze de boel toch gewoon aan de Zomer van Antwerpen? Daar zijn ze wel wat circus gewoon.

Wim Denolf