Het verschijnsel ‘laatste wens’ heeft altijd al een aparte aantrekkingskracht op mensen uitgeoefend. Zo is er die intrigerende fotoreeks van fotograaf Henry Hargreaves, die de laatste maaltijd heeft vastgelegd waaraan gevangenen zich in hun dodencel te goed wilden doen. Een opmerkelijke stoet van spijzen en dranken, meestal banaal, soms bizar, zoals die van Victor Feguer (28 jaar, kidnap & murder), die genoeg had aan één olijf, waarbij uitdrukkelijk gespecifieerd werd dat ze niet ontpit mocht zijn. Ronnie Lee Gardner (49 jaar, bulgary, robbery, 2 counts of murder) bestelde dan weer steak, kreeft, appeltaart en nog enkele andere lekkernijen. Die wou hij tot zich nemen terwijl hij rustig naar Lord of the Rings keek.

Nu zitten wij allemaal op death row, zo je wil. Je vraagt je weleens af wat je zelf zou wensen aan dingen die in normale omstandigheden vanzelfsprekend lijken, maar bij het zoeven van de zeis de aantrekkingskracht van het onvervulbare krijgen.

Nog één keer sneeuw onder je voeten voelen kraken.

Nog één keer je schoenen poetsen en zien hoe het leder gevoed wordt.

Nog één keer naar een western kijken, bijvoorbeeld Gunfight at the O.K. Corral.

Nog één keer een formatie trekvogels door de lucht zien wieken waarvan de achterste de eerste aflost.

Nog één keer bomen horen ruisen. Nog één keer, met behulp van nerven en lobben, de Latijnse naam van een boom terugvinden en die als een bezwering voor je uit prevelen.

Nog één keer langs het water fietsen. Nog één keer de zon zien ondergaan. Nog één keer de Poolster vinden via het steelpannetje.

Nog één keer, in het donker, de wijzers van je horloge groen zien oplichten.

Nog één keer cornflakes met bessen en frambozen eten. Nog één keer honing stroperig van een lepel zien lopen.

Nog één keer een vrouw langer naar je zien kijken dan strikt genomen nodig. Nog één keer een glimp opvangen van een knieholte, een oksel of een van die andere lichaamsdelen die opwindender zijn dan de daarvoor bedachte woorden.

Nog één keer ‘ik zie je graag’ horen.

Nog één keer een fles champagne openen – of liever twee keer : één keer met een knal en één keer bijna stilzwijgend, met wat dan le soupir érotique genoemd wordt. Nog één keer de muffe lucht uit een fietsband laten ontsnappen door met je vinger op een ventiel te drukken.

Nog één keer zien hoe licht in een stuk glas versplintert tot een euforie van kleuren. Nog één keer met je dochters benieuwd zijn naar de volgende kleur van een toverbal.

Nog één keer naar Klara luisteren, of zelfs naar Bart Stouten. Nog één keer The Doors in het West-Vlaams horen. Als dat niet bestaat, dan moet het dringend gemaakt worden.

Nog één keer lachen met iets waarvan de grappigheid niet in woorden valt op te sluiten.

Nog één keer inkt uit een inktpot opzuigen. Nog één keer de pen boterzacht over papier voelen glijden.

Nog één keer, aan de hand van je grootvader, langs de oude brouwerij lopen.

Nog één keer De Groene Maskers lezen en Villa des Roses. Nog één keer zuchten : “Dank u, heren !”

Nog één keer water zien koken. Nog één keer pijnboompitten pletten in een vijzel. Nog één keer brood bakken met zo’n klompje gist dat in de koelkast bewaard moet worden.

Maar om terug te keren naar de laatste maaltijd van terdoodveroordeelden : in dat gezelschap was Ricky Ray Rector (42 jaar, 2 counts of murder) gezegend met galgenhumor. Hij liet een uitgebreide dis aanrukken, maar bewaarde een stuk taart met pecannoten.

Zei tegen de bewaker dat hij dat graag wilde sparen voor later.

jp.mulders@skynet.be

Jean-Paul Mulders

Nog één keer lachen met iets waarvan de grappigheid niet in woorden valt op te sluiten

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content