ZANGERES

ZINGEN IS EEN FYSIEKE NOODZAAK VOOR MIJ. Het helpt me als ik me slecht voel of verdrietig ben. Dat heb ik al van kleins af. Ik heb één keer mijn stem verloren, de triestigste dag van mijn leven.

MIJN OMGEVING VOND ALLES WAT IK DEED ALTIJD GEWELDIG. Dat is heel lief, maar je weet nooit of het oprecht is. De onvoorwaardelijke steun van familie en vrienden kon mijn onzekerheid niet wegvagen, integendeel. Pas toen ik van Alex Callier positieve feedback kreeg op mijn eerste demo, kwam de déclic. Als iemand met zoveel ervaring zo reageerde, dan moest het wel terecht zijn.

DIT IS EEN DROOMJOB, DE NIET TE CONTROLEREN AGENDA NEEM IK ERBIJ. Het is eigenlijk best spannend om ’s maandags niet te weten wat je die week zal overkomen. Voor mijn omgeving is dat uiteraard minder leuk. Het is vreselijk om afspraken te moeten afzeggen die al een maand vastlagen.

IK HEB HET NODIG OM AF EN TOE TERUG TE KEREN NAAR SCHERPENHEUVEL. Als puber trok de grote stad mij enorm aan omdat daar alles gebeurde. Ik kreeg echter vrij snel door dat ik ook nood heb aan rust, aan mijn stamcafé en mijn vrienden van vroeger.

ALEX VERGEET SOMS DAT MIJN OMGEVING NIET MEE EVOLUEERT. Mijn vrienden studeren nog en daardoor hang ik zelf ook nog een beetje vast aan de studentenmentaliteit. Neem nu mijn eetgewoonten : die zijn soms heel slecht. Alex kan zich daar enorm in opwinden. Dat Hooverphonic drie generaties verenigt, maakt het boeiend, maar soms geeft dat vonken. Ik kan even koppig zijn als Alex.

JE AMBITIE VAN DE DAKEN SCHREEUWEN, wordt in Scherpenheuvel niet echt geapprecieerd. Om die reden heb ik verzwegen dat ik meedeed aan de audities. Achteraf bleek het de juiste beslissing. Niemand stoorde er zich aan dat ze pas in De Laatste Show moesten vernemen dat ik de nieuwe zangeres van Hooverphonic werd.

IK HAD DE MEDIASTORM NIET VERWACHT. Nochtans hadden Alex en Raymond me ervoor gewaarschuwd. Die eerste confrontatie met journalisten, die je vlakaf vragen wie je bent, is gewoon heel bizar.

NOEM ME GEEN BV. Ik voel me nu niet belangrijker dan een halfjaar geleden. De échte helden zijn de crew die de set moet opstellen en afbreken. Dat het een mannenclub is, vind ik fijn. Ik word als vrouw serieus in de watten gelegd.

HET ONTBRAK ME AAN MATURITEIT OM AAN HET CONSERVATORIUM TE STUDEREN. Als je daar wilt slagen, moet je honderd procent gefocust zijn. Ik wou me niet opsluiten, ik wou de wereld ontdekken. Grafiek was de geknipte creatieve opleiding voor mij. De docenten zeiden : “Ga reizen, leer mensen kennen, lees boeken, bezoek musea en doe inspiratie op.” Ik kreeg er de kans om langzaam te groeien.

IK HEB EEN ZWAK VOOR DINGEN DIE UITSTERVEN. Mijn vriend is met analoge fotografie bezig. Ik vind het geweldig om hem in zijn donkere kamer te zien klooien met zijn baden en tangen. Om die reden vond ik het ook heel aangenaam om in het grafiekatelier te werken, waar drukpersen stonden van twee ton. Ik ben er trots op iets te kunnen waarvan je vreest dat het over tien jaar niet meer bestaat.

IK BEN BLIJ DAT MIJN VADER MIJ DESTIJDS ZIJN VINYLPLATEN TOESTOPTE. Meat is Murder van The Smiths en Joe’s Garage van Frank Zappa bijvoorbeeld heb ik grijs gedraaid. Ik vind vinyl beter klinken : dat gekraak maakt dat de muziek meer lééft. Ik betrap mezelf vaak op de gedachte dat het vroeger beter was, al weet ik dat het onzin is.

Noémie Wolfs (22) is de nieuwe zangeres van de popgroep Hooverphonic, die verder uit Alex Callier en Raymond Geerts bestaat. The Night Before, de eerste cd waarop zij te horen is, haalde meteen platina. Op 29 en 30 januari staat de groep in de AB in Brussel.

DOOR PETER VAN DIJCK