Nico Vandersmissen kreeg Sharon Stone aan het schateren, doet de hormonenspiegel van vrouwen van alle leeftijden en standen aan stukken springen en maakt de onchauvinistische Belg weer even trots.

De blootbastige Highlander die in de jongste reclamespot van whiskymerk William Lawson’s de spannende benenwissel uit de film Basic Instinct op stoere wijze kopieert, geeft ons landje eindelijk een exportproduct om trotser op te zijn dan pakweg op wafels of Xandee.

A new star is born ! Allen daarheen ! Om onmiddellijk door de ster in kwestie weer naar beneden gehaald te worden : “Eigenlijk ben ik niet speciaal”, vindt Nico. “Ik heb geen honderd kindjes in Afrika van de honger gered of zo. Ik zat zonder werk, had tijd te veel en zei dus ‘ja’ toen het modellenbureau mij belde om mee te doen aan een casting. Heel toevallig werd ik eruitgepikt om naar Los Angeles te gaan voor de opnames.” Maar La Stone als tegenspeelster hebben moet toch behoorlijk indrukwekkend zijn ? “Mensen stellen zich dat allemaal veel te glamoureus voor. Zij is omringd door een heel leger : haar persoonlijke assistent, kapper, visagist en al hun assistenten. Daar kom je zo gemakkelijk niet bij, hoor. En dan nog, we hebben wel wat gepraat, maar ze gaat niet ineens haar hele leven aan mijn neus hangen. Uiteindelijk zijn we vreemden voor elkaar.”

“That’s it, dacht ik toen de draaidag erop zat. En dat was ook zo, tot eind oktober mijn telefoon begon te rinkelen en niet meer stopte : journalisten van kranten, magazines, televisie en radio. Ik heb zelfs het VTM-journaal gehaald. Ineens was ik wereldnieuws in België.” Het moet op zijn minst een boost gegeven hebben aan ’s mans modellencarrière. “We krijgen niet ineens meer vraag naar Nico”, zegt Marielou van Models Office. “Maar dat is typisch Belgisch. De pers mag er nog zoveel heisa over maken en de mensen op straat mogen er nog zoveel over spreken, de klanten reageren niet. Belgen zijn koele kikkers, hoor. In pakweg Frankrijk of Amerika zou het niet waar zijn.” “Ik mag zeker niet klagen over het aantal opdrachten dat ik krijg,” vindt Nico, “maar ervan leven kan gewoon niet.”

En dus zocht de Leuvenaar zich na zijn Amerikaanse avontuur een nieuwe job en trotseert hij elke dag de file richting Brussel. Daar werkt hij voor een papiergroothandel als intern verkoper. “Natuurlijk krijg ik aanbiedingen om voor belachelijk veel geld in kilt en bloot bovenlijf in een discotheek te gaan ronddraaien en whisky te serveren. Maar dat doe ik gewoon niet. Ze mogen hun geld houden, ik verdien mijn brood wel op een gewone manier, zoals elke doorsnee Vlaming.”

Komaan, zeg. De commerciële tv-zenders hebben zijn knappe snoet dan toch al opgemerkt ? “Ik weet het niet, ik wil misschien wel eens een screentest proberen. Als mij dat ligt, zal ik het waarschijnlijk wel doen. Maar als dat niet zo is, dan zoeken we wel weer iets anders. Och, ik ben gewoon niet de man die staat te springen om in de kijker te lopen. Ik ben blij dat ik als anonieme Belg een pintje kan gaan drinken. Natuurlijk zie je wel eens mensen fluisteren en dan vang ik ‘ja dat is ‘m !’ op, maar dat negeer ik dan gewoon.”

En dan moet Nico vertrekken, zijn vriendin wacht in Zoutleeuw met het eten. Na bijna een uur in zijn gezelschap maak ik me geen illusies meer : het zal wel petatjes met bloemkool en worst zijn.

Tekst Leen Creve l Portret Annick Geenen