In Het Nieuwsblad verscheen een commentaarstukje van Elke Colpaert waaruit grote verwarring bleek. …

In Het Nieuwsblad verscheen een commentaarstukje van Elke Colpaert waaruit grote verwarring bleek. In Afghanistan vliegen voor het eerst Amerikaanse vrouwen als gevechtspiloten, Topguns. Dit is een van de onvermijdelijke barrières van de strijd der feministen. Maar het is en blijft een gruwelijk beeld: vrouwen die als cool wapentuig bommen uitstrooien die ook onschuldigen raken en doden. “Het is wennen aan het idee dat ook wij een gevechtsmachine kunnen zijn”, schrijft Elke Colpaert.

Inderdaad. Maar we hebben ze gewild, de vrouwen in gevechtsfuncties en vrouwen op sleutelposten zoals Condoleeza Rice, de veiligheidsadviseur van president Bush. Wel de lusten en niet de lasten dragen van maatschappelijke verantwoordelijkheid, kan nu eenmaal niet. Wie macht wil en mee het beleid wil bepalen, moet zich ook realiseren dat macht niet altijd netjes en beschaafd blijft en zeker niet altijd geliefd is. Dat je macht en zeggenschap ook niet altijd op een vriendelijke manier kunt veroveren en verdedigen. Wie in het leger wil, weet wat het uiteindelijke doel is: in het beste geval verdedigen en in het slechtste geval aanvallen en veroveren. Vrouwen die het militaire uniform aantrekken, kunnen niet verwachten dat de mannen alleen de hete kolen uit het vuur halen. If you want to go the whole way, you can’t chicken out at the end.

Daar hebben vrouwen, ook veel jonge vrouwen, nog steeds grote moeite mee. Er zijn echter ook uitzonderingen. Een van de meest verhelderende, rationele maar tegelijk ook krijgshaftige commentatoren in onze vaderlandse pers is dezer dagen zeker Mia Doornaert in De Standaard. Haar standpunten zijn niet de meest populaire, vaak bikkelhard en meedogenloos voor bange zielen. Ik ben er zeker van dat veel vrouwen én mannen hier onwennig tegenaan kijken, precies omdat die strijdlustige taal door een vrouw geschreven is.

Op een heel ander niveau wordt tegenwoordig gewerkt aan het stalen van meisjes. No more miss nice guy is een nieuwe Nike-slogan, die kon op geen gepaster moment de wereld worden ingestuurd. De campagne raadt meisjes aan om hun inner bitchy side vooral niet te onderdrukken. Let the bitch out en je zult minder gefrustreerd zijn, zegt ze. Als je iets wilt bereiken, kun je beter street-smart zijn dan a sweetheart… Volgens Nike’s humoristische campagne is de wereld aan de hardcore chicks. Een nieuwe versie van brave meisjes komen nergens, stoutje meisjes overal.

Maar het dilemma blijft natuurlijk bestaan. Wie als een ambitieuze hardcore chick door het leven gaat, zal allicht professioneel slagen en misschien ook sterke sportprestaties kunnen neerzetten, om in de sfeer van Nike te blijven. Maar ze zal de grootste moeite hebben om het manvolk te laten inzien dat ze ook een andere kant heeft. Bij mannen is het algemeen aanvaard dat een harde stoere bolster vaak een blanke zachte pit verbergt. Bovengenoemd soort vrouwen wordt meestal gecatalogiseerd als manwijf.

Met die ongenuanceerde beoordeling krijgen veel vrouwen het na een tijd bijzonder moeilijk. Want het gevecht dat geleverd moet worden om het harnassenimago af te gooien, is vaak veel moeilijker dan het stalen van jezelf in de dagelijkse professionele strijd.

Er is ook een school die zegt dat je in het beroepsleven alles kunt bereiken door schaamteloos je vrouwelijke kwaliteiten uit te spelen. Met andere woorden: het uitgebreide repertoire van de verleiding. Maar of dat respect afdwingt en of je daarna onbeschaamd in de spiegel kunt kijken?

Het juiste evenwicht, de middenweg vinden, is naar mijn gevoel de grootste uitdaging voor jonge vrouwen die de vruchten plukken van het strijdbare feminisme dat door hun moeders werd beleden. En het zal ook niet altijd kunnen, soms sla je door naar de ene, dan naar de andere kant. En krijg je allicht als commentaar: la donna è mobile…

TESSA VERMEIREN