Hoe kijken tieners van vandaag naar de toekomst? Wat willen ze anders zien en hoe denken ze die veranderingen aan te pakken? Vijf jongeren geven hun visie.
WANNES HAUTEKIET (15, Borgerhout)
Ik ben niet bepaald pessimistisch als ik aan de toekomst denk – zoals heel wat van mijn leeftijdsgenoten – maar optimistisch is ook veel gezegd. Ik denk dat we ondertussen wel de middelen hebben om onze problemen grotendeels op te lossen, maar het grootste obstakel is dat veel mensen vergeten om ruim te denken. Ze denken enkel en alleen aan hun directe omgeving : vrienden en familie. De rest is ver van hun bed. Dat is volgens mij de reden waarom alle problemen waar we nu mee zitten zo laat en in mijn ogen zo laks worden opgelost. Neem de klimaatverandering : veel woorden maar weinig daden, is het gevoel dat ik overhoud aan die akkoorden. Er is volgens mij een tekort aan creativiteit. Al is dat niet overal : je ziet dat mensen zelf oplossingen bedenken of ideeën uitwerken. Maar ik denk dat het probleem bij de regering ligt, die niet wil investeren in zo’n dingen.
Bovendien heb ik het gevoel dat veel zaken in deze samenleving pas worden aangepakt als ze echt een probleem worden. Neem bijvoorbeeld de Syriëstrijders. Men wist al lang dat er jongeren naar Syrië vertrokken om daar voor IS te gaan vechten, maar men is dat pas beginnen aan te pakken op het moment dat ze een bedreiging werden voor onze samenleving. Vandaar dat ik denk dat een aanpassing in onze manier van denken en doen een grote stap vooruit kan zijn. Als dat lukt, ziet onze toekomst er in mijn ogen al beter uit.
VALÉRIE LEEKENS (16, genk)
Ik vraag me af of we binnen vijftig jaar helemaal niet meer met elkaar zullen praten, maar alles zullen typen. Daar maak ik me zorgen over. Soms overvalt het me hoe ik elk moment van de dag bereikbaar moet zijn. Van overal komen er berichtjes binnen : sms, Snapchat, Messenger, Whats-app. Er staan een tiental mails in mijn mailbox te wachten om gelezen te worden, terwijl ik eigenlijk gewoon op mijn gemak naar huis wil fietsen. Ik negeer niet graag mensen, en een halve dag later antwoorden vind ik niet beleefd. Dat deed ik vroeger soms wel en dat schoot dan weleens in het verkeerde keelgat.
Je hebt je eigen bereikbaarheid toch makkelijk in de hand, hoor je soms zeggen, maar zo simpel is het niet. Als tiener en bezitter van een iPhone wordt van mij continu verwacht dat ik bereikbaar ben en ik voel dat meer en meer als een soort druk op mijn schouders. Begrijp mij niet verkeerd, ik vind sociale media top, omdat ik nieuwe dingen bijleer en inspiratie krijg. Dat is ook waar sociale media om draaien. Maar praten doe ik liever tegen een persoon dan tegen een scherm. Want waar trekken we de grens ? En wanneer ? We zitten dag in dag uit, uur na uur gefocust op onze schermen en even een time-out nemen is niet mogelijk. Maar vriendschap draait niet om snapchatten en sms’en, het draait om elkaar in het echt zien en live praten. Ik hoop dat meer en meer mensen in de toekomst beseffen hoe belangrijk een echt gesprek en doodgewoon contact zijn.
ABDULLAH AMEZIAN (14, Brussel)
Vandaag zou ik graag twee ideeën naar voor schuiven om onze maatschappij wat te verbeteren, want er zijn toch wel enkele zaken die slecht in elkaar zitten.
Eerst en vooral het werkloosheidsniveau, dat in ons land toch wel hoog is. Als oplossing vind ik dat de regering ons, jongeren, moet leren hoe een job te vinden en ons ook moet aanmoedigen om dat te doen. Ook moet de regering meer geld investeren in het onderwijs. Sommige scholen hebben bijvoorbeeld meer richtingen dan andere en jongeren die niet in de scholen met een groot aanbod terechtkomen, krijgen daardoor minder kansen. Ze worden benadeeld, want als de richting die je wilt volgen er niet is, is volgens mij de kans groter dat je in de werkloosheid terechtkomt. Zal ik een voorbeeld geven ? Mark is een jongen die er van droomt om op een dag sportleraar te worden. Spijtig genoeg is er in zijn dorp geen school die die richting aanbiedt. Daarom moet hij elke dag met de trein heen en weer naar Brussel. Maar dat kan hij financieel niet aan omdat hij alleenstaande is en dus moet hij daarom zijn studies stoppen.
Een tweede probleem is discriminatie. Dat zie je op het werk, op school, op straat. Het kan mensen echt kwetsen en verzwakt het geluk van onze maatschappij sterk. Veel mensen argumenteren dat het al sinds de oudheid bestaat en dat je het niet kunt verslaan. Misschien kan discriminatie niet uitgeroeid worden, maar het kan wel bestreden worden. De vraag is natuurlijk : hoe ? Mijn antwoord : het moet niet groots zijn. Als we elkaar gewoon beter leren kennen en de verschillen van onze medemensen aanvaarden en begrijpen, dan kunnen we zo discriminatie heel wat verminderen.
CHLOË DEIRA (18, Antwerpen)
Ik heb een en ander meegemaakt en ben al in contact gekomen met zowel de gruwel als het mooie van de mens. Toen ik ziek werd, was mijn school me bijvoorbeeld liever kwijt dan rijk. Daarom haal ik nu mijn diploma voor de examencommissie. Als ik daarin slaag, kan ik dubbel zo hard trots zijn op mezelf.
Dat verhaal speelt mee in hoe ik naar de wereld kijk. Waar ik het moeilijk mee heb, is ons gebrek aan respect en behulpzaamheid. Als mijn mama, mijn zus en ik samen op stap zijn, kijken mensen ons soms raar aan. Alsof ze mijn familie niet zijn omdat ik getint ben en zij niet. Als halfbloed krijg ik te maken met racisme en discriminatie, en die dingen moeten verdwijnen. We zijn allemaal mensen. Elk geloof is evenwaardig. We leven allemaal van dezelfde zuurstof. Daarom moeten we elkaar respecteren en helpen. Dat is iets wat ik later absoluut aan mijn kinderen wil meegeven. Want hoe mooi zou een wereld zijn waar iedereen gelijkwaardig behandeld wordt ?
Het gaat niet alleen om racisme. Waarom wordt er op vuilnismannen neergekeken ? Ze verdienen evenveel respect als advocaten of dokters. En dan is er de ongewilde aandacht van jongens en mannen. Ze spreken je aan, vragen je nummer, ook als je dat niet wilt. Onlangs moest ik zelfs zweren dat ik een vriend had om gerust gelaten te worden. Zelfs als ik die niet had : ik ben niet verplicht om mijn nummer te geven. Begrijp me niet verkeerd, niet alle mannen zijn zo, maar sommige hebben echt te weinig respect. Dus is mijn stelling : blijf met uw vingers af van vrouwen die het niet willen.
Ik heb van mijn ouders geleerd dat praten de beste remedie voor veel problemen is. Dat is iets wat ik ook met mijn kinderen wil doen. Ik wil hen een realistisch beeld van de maatschappij meegeven, en een veilige omgeving.
TUUR DEFEVER (16, Leuven)
Over dertig jaar, als de jongeren van nu volwassen zijn, zal de wereld anders zijn. Vervuild en opgewarmd. Overspoeld met olie en dode dieren. We gaan met te veel mensen zijn en die mensen zullen verzuurd zijn. Tenminste, als de bedrijven zo blijven doorgaan en de politiek op lobby’s blijft draaien.
Maar wat als we het anders aanpakken? Wat als we de wereld veranderen ? Laat ons beginnen met ons algemene karakter. We zouden toleranter moeten zijn. Meer nadenken en behulpzamer zijn, ook. En we moeten beter geïnformeerd worden, want dat is de grond van het probleem : een gebrek aan informatie. Mensen nemen beslissingen en stemmen op partijen zonder dat ze er de gevolgen van kennen. Wat deze maatschappij ook nodig heeft, is een hervorming in het onderwijs. De focus moet verlegd worden, een vak als geschiedenis zou duidelijker moeten gegeven worden, zodat we kunnen leren uit de fouten van de vorige generaties. Mensen moeten beter beseffen hoe de wereld om hen heen werkt. Pas dan kunnen we die wereld veranderen en zal die groener en vrijer zijn.
Wat politici concreet kunnen doen ? Ze zouden voor de natuur en superdiversiteit moeten opkomen, en auto’s afraden. Ze moeten openbaar vervoer aanmoedigen of zelfs gratis aanbieden, geen of duurdere stadparkings maken, fietsen overal veilig en toegankelijk maken en meer autovrije zones creëren. Dat zijn veel idealen op een hoopje, ik weet het. Maar dat is de richting die het volgens veel jongeren moet uitgaan. Zullen we dat bereiken of laten we de wereld echt zo vervuilen ? De toekomst zal het uitwijzen. l
“Neem de klimaatverandering : veel woorden, maar weinig daden. En te weinig creativiteit” – WANNES HAUTEKIET
“Vriendschap draait niet om snapchat en sms, maar om elkaar in het echt zien en live praten” – VALÉRIE LEEKENS
“De regering moet ons leren hoe een job te vinden en ons aanmoedigen om dat te doen” – ABDULLAH AMEZIAN
“Mijn stelling is: blijf met uw vingers af van vrouwen die het
niet willen” – CHLOË DEIRA
“De geschiedenisles moet duidelijker, kunnen leren uit de fouten van vorige generaties” – TUUR DEFEVER
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
