De Sprekende Klok, vroeg ik mij af, zou die nog bestaan ? En ja hoor, zij blijkt zich schuil te houden op het nummer 1200 en klinkt nog net zo trefzeker als dertig jaar geleden, toen ik er als kind naar belde, vaak en gretig. Alsof die vrouw daar nooit is weggewandeld. Tuut tuut tuut… bij de derde toon is het 11 uur, 37 minuten en 40 seconden. Zo gaat dat door, minuut na minuut, uur na uur, 24 uur op 24 mag je aannemen hoewel ik dat nooit gecontroleerd heb. De enige vorm van spanning of apotheose is dat er af en toe gezegd wordt :… en x minuten precies. Dat precies wordt dan uitgesproken met dramatische nadruk, alsof de stem haar enthousiasme niet kan verbergen bij het aankondigen van de ronde minuut. Alles heeft die stem doorstaan, van het verdrijven van de sjah over de val van de Muur tot de gebeurtenissen op het Tahrirplein en daartussenin mijn eigen, kleine, spannende leven.

Wie zou zij zijn, de juffrouw die haar stem heeft geleend aan de Sprekende Klok ? Belt zij wel eens naar zichzelf om de juiste tijd te horen ? Vroeger konden dergelijke raadsels raadsel blijven. Echter niet in de tegenwoordige tijd, waarin je alles wat bekend is onmiddellijk kunt weten. Een voormalige medewerkster van de BRT, een zekere Jet Van den Berghe, blijkt de Sprekende Klok uit mijn jongensjaren te zijn geweest. Zij overleed echter enkele maanden geleden nadat zij tijdens het overstromingsweekend van 13 november verrast werd door het wassende water, met haar auto in een beek terechtkwam, gered werd door een jongeman maar uiteindelijk alsnog stierf. Evengoed als gewone stervelingen kent de Sprekende Klok haar noodlot en calamiteiten. Jet Van den Berghe was echter voordien al vervangen door Anne Mie Gils, de Vlaamse actrice die onder meer in K3 en de Kattenprins speelde. “We zochten een warmere, minder metaalachtige stem”, lees ik ergens. Door het waas van de jaren had ik het verschil niet eens opgemerkt.

De Sprekende Klok is een anachronisme geworden, zij is een van die dingen waarvan het je verwondert dat zij nog niet zijn afgeschaft. Maar blijkbaar bellen er dagelijks nog duizenden mensen naar. Mensen als ik wellicht, voor wie de juiste tijd van het grootste belang is omdat zij naar het radionieuws willen luisteren zonder eerst een orgie aan middelmatige reclamespotjes over zich uitgestort te krijgen. Verdacht veel van die reclamestemmen lijken trouwens op de stem van Yves Desmet, die blijkbaar het gegeerde timbre heeft om pittige bieren en smeuĆÆge kazen aan te prijzen. Of om je aan te spreken als beste belegger, met een stem die te hard haar best doet om vertrouwen te wekken.

Het is enkele minuten voor 11 uur precies, overal ter wereld klinken nu reclamespotjes die zeggen wat wij moeten kopen. Een oproep tot de schrale vorm van religie die ons rest, in alle talen van Babel. Het geeft mij het beklemde gevoel een schaap te zijn dat wordt benaderd door slordig als medeschaap gecamoufleerde wolven. Een grote verdienste van een tot op de seconde perfect afgesteld horloge is hieraan te kunnen ontsnappen : aan de fluwelen vrouwenstem in de rubriek business info vlak voor het nieuws, waarmee Fortis zich al jarenlang, ongehinderd door schandalen en naamsveranderingen, een imago van degelijkheid probeert aan te meten. Ik ontsnap ook aan de spotjes van Gamma en van een bekende autoglashersteller, die bij een recente aanval van opspringend gesteente in mijn voorruit dubbel zo duur bleek als stillere concurrenten. Niemand die daar iets aan doet. Het wordt normaal bevonden. Het is de vrije markt waar wij met z’n allen beter van worden.

Klein onrecht, natuurlijk, als je het vergelijkt met wat er gebeurt in de wereld. Het nieuws van zeven uur mag niet meer opstaan als dochterlief in de buurt is, vermits ik moeilijk een valabele uitleg kan bedenken om aan een vierjarige te verklaren waarom er in de straten emmers bloed zijn uitgekapt, waarin mensen languit liggen te slapen. De waarschuwing ‘niet geschikt voor gevoelige kijkers’ wordt daarbij niet meer gegeven. De nieuwslezer heeft het voorts over de huisdieren van de Britse premier, over Lady Gaga die is gearriveerd in een ei, over de voormalige bazin van Amnesty International die een vertrekpremie van 600.000 euro heeft opgestreken. Over de heenwedstrijd van de achtste finales tegen Tottenham, natuurlijk.

Altijd Tottenham, soms ook Zulte Waregem. Ik kijk naar buiten, naar de draak op het belfort die glinstert in poederachtig lentelicht, en schakel over op de hogewenkbrauwerigheid van Klara, waar namen van Duitse componisten worden uitgesproken als likeurpralines, die in de mondholte worden opgewarmd en zonder gesmak tot smelten gebracht.

jp.mulders@skynet.be

Jean-Paul Mulders

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content