Nadat ze gebroken had met de saaiere Koen, viel Claudia als een blok voor Niels, een nieuwe en voor haar onweerstaanbaar aantrekkelijke collega. Maar mettertijd werd duidelijk dat hij onbetrouwbaar was, en het kostte haar veel moeite en pijn om zich van hem te bevrijden.

Ik heb drie jaar samengewoond met Koen, de man van wie ik nu zeker weet dat hij de liefde van mijn leven is. Toen was ik te jong om dat te beseffen, net geen 25. Ik was bovendien onervaren en niet klaar om me te settelen. Ik vond Koen te rustig, hij leek geen plezier te beleven aan wat spanning en was absoluut niet ambitieus. Ik werd onrustig en voelde me steeds minder op mijn gemak bij hem. We verbraken de relatie en ik bleef in ons huis in Brussel wonen. Ik kreeg een topjob in een modebedrijf te pakken en wijdde me volledig aan mijn carrière. Na vijf jaar hard labeur bood mijn baas me een managementpositie aan. Ik was in de wolken. Als ik dacht dat ik in vorige functie hard moest werken, vergiste ik me grondig : ik draaide nu twaalf uur per dag, en niet zelden belde mijn baas me om ‘dringende opdrachten’ ook op zondag prioriteit te geven. Maar ik overleefde en leerde om te gaan met de werkdruk. De boeiende omgeving waarin ik werkte, maakte veel goed én ik kreeg de kans om tijdens zakenreizen een deel van de wereld te zien.

FEESTJE

Een jaar na mijn promotie, op een conferentie in Brazilië, stelde mijn baas me aan een nieuwe collega voor. Niels drukte me zelfverzekerd de hand en kletste nonchalant een eind weg. Hij zou in naam van ons team een presentatie geven voor de buitenlandse collega’s. We vielen bijna van onze stoel. Hij deed het zo vanzelfsprekend, kende alle details van de kledinglijn waarover hij sprak, van stoffenfabrikant tot ontwerpen, alsof hij nooit voor een ander kledingmerk had gewerkt en hij maakte intelligente grapjes. Ten slotte sloot hij ijzersterk af en nam hij aan de grote vergadertafel plaats, recht tegenover mij. Wat er verder gezegd werd, weet ik niet meer. Niels slorpte al mijn aandacht op. Ik vond hem ongelooflijk fascinerend. Later die avond gaf een collega uit New York een feestje in zijn hotelsuite. Niels was er ook. We dronken te veel en belandden samen in bed. Zijn bedprestaties waren even memorabel als zijn presentatietalent en ik trippelde uren later bedwelmd door de gangen van het hotel naar mijn eigen kamer.

In Brussel kreeg Niels een kantoor tegenover het mijne toegewezen. Tijdens de koffiepauzen kwam ik meer over hem te weten. Hij was gescheiden en had een dochter van twee, die in Londen bij haar moeder woonde. Hij zag haar maandelijks. Over zijn ex-vrouw had hij geen goed woord over. Het stoorde me soms dat hij weinig respectvol over haar sprak. Ze waren toch getrouwd geweest en hadden ze een kind samen ? Een paar weken na onze terugkeer uit Brazilië belde hij me ’s avonds op. Hij zou na een zakenreis in Zwitserland tegen de avond in Zaventem landen en hij vroeg me voor een etentje. Ik spurtte naar huis, trok een jurk aan en vertrok met vlinders in de buik naar de plaats van afspraak. Hij was een half uur te laat, maar ik kon daar niet boos om zijn, want hij kuste me intens en bestelde terstond een fles champagne. Hij vertelde honderduit over zijn trip en naarmate de bodem van de tweede fles in zicht kwam, borrelden er verhalen over zijn scheiding en zijn dochter op. Hij miste zijn dochter heel erg, zei hij, het huilen stond hem nader dan het lachen. Ik kreeg medelijden met hem, maar bovenal voelde ik me onweerstaanbaar tot Niels aangetrokken. We sloten de avond af in de slaapkamer van zijn appartement.

DOODSE STILTE EN PANIEK

De volgende dagen bleef het stil. Ik stuurde Niels een paar berichten, maar hij reageerde niet. In de war en onzeker kwam ik na het weekend op kantoor. Niels zat alweer in het buitenland bij een klant. Ook de collega’s konden hem niet bereiken en iemand grapte dat hij het vast te druk had met zijn harem. Ik voelde me op slag idioot, maar Niels bleef in mijn hoofd hangen en toen ik een bericht ontving met de vraag om af te spreken, ging ik er meteen op in. “Nee” zeggen, leek niet tot de mogelijkheden te behoren. Vooral ook omdat een avond met hem een mooie tegenwicht bood tegen de stapel werk die me dagelijks overviel. Het werd een spel, gespeeld door de sterkste van ons tweeën : Niels. Ik nam het min of meer voor wat het was. We zagen elkaar wekelijks, meestal bij hem in Brussel. Soms gingen we uit eten en altijd eindigden we samen in bed. We zagen elkaar op het werk, belden elkaar na de uren. Behalve als hij op zakenreis ging, dan bleef ik achter met een doodse stilte en mijn paniek.

Zeven maanden na de conferentie in Brazilië organiseerde ons bedrijf een workshop voor de managers. Ik werd ingedeeld bij een groep waarin Niels ook zat. Hij voerde het woord en na tien minuten durfde ik me amper nog te verroeren. Ik ben niet minder mondig dan hij, maar het idee dat ik iets doms zou zeggen, blokkeerde me. Ik werd er na afloop door de baas voor op de vingers getikt. Het begon door te dringen in welke mate Niels mijn leven beheerste. Als ik niets van hem hoorde, was ik in bang en doodongelukkig. Op het werk liep ik rond als een schim, bang om fouten te maken. Bovendien kon hij me ondanks alles met een vingerknip weer voor hem winnen.

NIEMAND MEER

Met de hulp van vrienden en familie probeerde ik Niels uit mijn leven te bannen. Maar toen begon de miserie pas echt. Een man als Niels zet je niet zomaar opzij. Als ik weigerde om af te spreken, reageerde hij zo koel, afstandelijk en geïrriteerd dat ik op mijn stappen terugkeerde. Als ik volhield, begon hij te schelden. Zijn charmeoffensieven om me weer over de streep te trekken, werden geraffineerder. Hij nodigde me uit voor een weekendje Londen, blies het af onder het mom dat ik hem kwaad had gemaakt, en liet het dan toch doorgaan. Ik was een speelbal in zijn handen. Ik kwam tot de vaststelling dat ik mijn vrienden aan het verliezen was, dat mijn werk zwaar onder de situatie begon te lijden en dat ik tegen mijn familie begon te liegen over waar ik mijn vrije tijd doorbracht. Ik had stilaan niets en niemand meer, behalve Niels, om me aan op te trekken.

Mijn vriendinnen hielden me in de mate van het mogelijke met mijn voeten op de grond en ze trokken me op vrije momenten het huis uit, weg van hem. Op een avond zat ik met hen op café en Niels kwam binnen met een vrouw op een manier die niets aan de verbeelding overliet. Drie dagen later zocht ik een therapeut op. Het heeft me ruim twee jaar én mijn job gekost om Niels uit mijn systeem te krijgen. En nog steeds is de verleiding groot om op zijn avances in te gaan. Ik denk nu vaak terug aan Koen, een volwassen man, saaier dan Niels, maar zonder spelletjes en met een gezonde dosis verantwoordelijkheidsgevoel. Niet dat ik Koen mis, maar ik weet wel zeer duidelijk welk soort man bij me past. Alleen zal het me nog aanzienlijk wat tijd kosten om de barsten in mijn vertrouwen te lijmen.

Omwille van de privacy worden namen soms veranderd in deze rubriek.

DOOR TINE MAENHOUT

“Zijn bedprestaties waren even memorabel als zijn presentatietalent en ik trippelde uren later bedwelmd door de hotelgangen naar mijn eigen kamer”