Getrouwd zijn met Tom Cruise was niet altijd

bevorderlijk voor haar solocarrière.

Met de zwartgallige satire “To Die For” wordt

Nicole Kidman eindelijk serieus genomen.

Patrick Duynslaegher

Voor het eerst in haar carrière krijgt Nicole Kidman (28) haast evenveel aandacht voor haar films als voor haar veelbesproken huwelijk met mega-ster Tom Cruise. Deze zomer was ze in Batman Forever te bewonderen als de hyper-stijlvolle zieleknijpster die het hart doet smelten van Val Kilmers gemaskerde misdaadbestrijder. Zoals iedereen in deze blockbuster, liep ze wat verloren tussen de Gotham City decors, de duizelingwekkende speciale effekten en de versnipperde montage-bombardementen. In haar nieuwste film, To Die For (vanaf 6 december in de bioskoop), trekt ze echter helemaal het laken naar zich toe. In deze satirische zwarte komedie van Gus Van Sant ontpopt ze zich tot een heuse comédienne. Ze speelt de ambitieuze antiheldin Suzanne Stone die vastbesloten is het ver te schoppen, al is haar geboortestadje Little Hope in New Hampshire niet meteen een ideale startplaats. “Welke zin heeft het om iets waardevols te doen als het niet op tv te zien is”, luidt haar motto. Suzanne wil een beroemde media-ster worden en begint bescheiden met het prezenteren van de weerberichten op het lokale tv-station. Maar niemand zal haar beletten haar grote droom te realizeren, ook niet haar snoezige echtgenoot (Matt Dillon), een pantoffelheld die wil dat ze kinderen krijgen en samen het restaurant runnen. Om haar van deze dwarsligger te ontdoen, manipuleert ze naar hartelust drie armoedige scholieren (onder wie haar gulzige jonge minnaar gespeeld door Joaquin Phoenix, broer van River) met wie ze een dokumentaire draait over de moderne tieners.

In de wrange toon van deze spotprent over de Amerikaanse verslaving aan mediaroem, voelen we duidelijk de sardonische persoonlijkheid van scenarist Buck Henry (die zijn script baseerde op een roman van Joyce Maynard die vaag op een ware moordzaak steunt). Maar de film is vooral een persoonlijke triomf voor Kidman die na overwegend eendimensionele vertolkingen nu de scherpzinnigste en grappigste vertolking van haar loopbaan brengt en schitterend de paradoksale persoonlijkheid vat van Suzanne, tegelijk een uitgekookte femme fatale, een keiharde streber en een oprecht naiëve dromer. Opgetut als een jongere, meer gestroomlijnde versie van Ann-Margret akteert Kidman met een vinnigheid alsof ze in haar hele leven niets anders heeft gedaan. Wat voor een flink stuk ook het geval is. In haar geboorteland Australië was ze inderdaad al een beroemdheid lang voor ze Tom Cruise ontmoette. Ze begon balletlessen te volgen toen ze drie was en mime toen ze acht was en werd begin jaren tachtig een tienerster in Australische televisiefilms. De thriller Dead Calm (1989) van Phillip Noyce was haar visitekaartje in Hollywood. Haar eerste grote Amerikaanse film was het Tom Cruise-vehikel Days of Thunder, een razende aktieprent over autoracen. Het was ook off-screen liefde op het eerste gezicht. Op kerstavond 1990 trouwden ze in alle stilte in het winteroord Telluride in Colorado. Ze zeggen verslaafd te zijn aan elkaar en delen dezelfde passie voor waaghalzerijen, zoals autoracen en parachutespringen. Hun huwelijk blijft een vette kluif voor paparazzi en een bron van allerlei nijdige spekulaties. Net als de inmiddels ontbonden unie van twee andere beroemde showbizz-koppels Richard Gere en Cindy Crawford, Kenneth Branagh en Emma Thompson wordt er hardnekkig geroddeld over de echte seksuele voorkeur van de mannelijke partner. Geruchten die Kidman verontwaardigd van de hand doet als “volslagen belachelijk”.

Een echt privé-leven zit er voor Kidman niet in. Wordt niet hun huwelijk als een grote publiciteitsstunt gehekeld, dan wordt in de tabloids het geloof van haar wederhelft in de dubieuze Scientology breed uitgesmeerd. Kidman heeft leren leven met de faam, alleen als de inbreuk op hun privacy hun geadopteerde kinderen treft (Conor Anthony Kidman, 9 maanden ; Isabella Jane, twee), laat ze haar klauwen zien.

Groot en slank, met een wit porseleinen gelaatskleur die haar hemelsblauwe ogen en weelderige rosblonde krullen nog extra in de verf zet, ziet ze er stralend uit als we tijdens het jongste festival van Cannes met haar praten op een even zonnig als exclusief hotelterras. Kidman bracht een blitzbezoek aan de Franse Riviera om er de première van To Die For op te luisteren en keerde meteen terug naar Londen voor de repetities van de Henry James-verfilming The Portrait of a Lady door Jane Campion. Kidman speelt in deze film, waarvan de opnamen inmiddels zijn voltooid, Isabel Archer, één van de vele romanfiguren bij James die ten offer vallen aan hun Europese omgeving. Het is ook een rol waar elke Hollywood-aktrice van beneden de dertig op aasde.

Nicole Kidman : Er zijn niet zo veel interessante vrouwenrollen om uit te kiezen, dus was ik snel gewonnen voor To Die For. Ik vond het script schrander, het personage geestig en gevat. Dat het in de ogen van sommige toeschouwers weinig genade zal vinden, was voor mij geen bezwaar. Ik ben niet bang om personages te spelen waar het publiek een hekel aan heeft. De interessantste karakters zijn vaak de minst sympatieke. Dat akteurs engerds spelen, is de normaalste zaak ter wereld, kijk maar naar de rollen waar Al Pacino of Robert De Niro mee geassocieerd worden, maar bij aktrices roept het nog altijd een grote weerstand op.

Kent u vrouwen als Suzanne ? Is uw vertolking gemodelleerd naar bestaande personen ?

Kidman : De rol was zo mooi geschreven dat je haar volledig begreep alleen al door het lezen van het script. Ik heb er natuurlijk ook wel mijn ideeën aan toegevoegd, gebaseerd op gedragingen van mensen die ik in de loop der jaren heb kunnen observeren. Maar het was zeker niet alsof één tv-personaliteit model stond.

U maakt haar erg geestig, zonder in een karikatuur te vervallen.

Kidman : Dat wou ik in elk geval vermijden. Om iemand goed te kunnen spelen, moet je hoe dan ook van die persoon houden, anders kijk je op iemand neer en daar hou ik echt niet van. Ik zie haar zeker niet als een psychotisch kreng. Ik probeerde haar te begrijpen en een verklaring te vinden voor haar daden, hoe bizar ze zich ook gedraagt. Dat geeft haar een menselijke kwaliteit. Haar ambitie om het te maken als tv-ster groeit uit tot een ongezonde obsessie, maar er is toch ook iets positiefs aan : ze grijpt met beide handen de kans die haar wordt geboden en maakt er het beste van. Voor mij heeft ze ook iets vertederends. Neem nu haar weerberichten, ik wilde niet dat dit echt belachelijk overkwam, dat het slapstick werd. Susan is iemand die voortdurend zichzelf wil verbeteren. Ze heeft al die regeltjes over hoe je een handdruk moet geven, hoe je iemand recht in de ogen moet kijken. Ze is enorm gedreven en een klein beetje getalenteerd, maar er zijn mensen met veel minder talent die het veel verder schoppen.

Toen ze trouwde met het personage van Matt Dillon, dacht ze het ware geluk gevonden te hebben. Hij was de beste partij die er in de buurt te vinden was. Ze dacht dat hij haar zou aanmoedigen, maar algauw begint hij te drinken en zit hij thuis in zijn piama naar tv te kijken. Hij is tevreden met een job in het restaurant van zijn vader, wat voor haar het ergste is wat je kunt doen. Met zo iemand heeft ze geen enkele toekomst. Zo ga je ook begrijpen waarom ze hem van kant wil maken : hij staat haar zelfontplooiing in de weg.

U ziet er altijd overdreven opgedirkt uit, met make-up die er vingerdik opligt, uitdagende jurken.

Kidman : De make-up was erg belangrijk. Het was een masker. Zonder die make-up voelt Susan zich naakt, ze gebruikt al die make-up als een schild : daarmee kan ze de hele wereld konfronteren, kan ze alles aan. (Regisseur) Gus (Van Sant) en ik hebben daar hard aan gewerkt. Soms is het echt grotesk. Ik had bijna een schop nodig om het er af te krijgen, maar er zijn nu eenmaal vrouwen die dit allemaal op hun gezicht smeren.

Van hetzelfde laken een pak voor haar garderobe. Ze is altijd opgedirkt om paraat te zijn mocht er toevallig een talentscout in de buurt zijn. Ze staat altijd klaar om ontdekt te worden.

“To Die For” drijft ook satirisch de spot met de celebrity-kultuur ? “

Kidman : Satire is mijn favoriete vorm van humor. Er steekt een beeld in de film waarin ze zegt “I’m ready for myclose up”, net als Gloria Swanson in Sunset Boulevard. Ik zie graag films die me tegelijk aan het lachen brengen en troubleren. Mijn favoriete film is Dr. Strangelove van Stanley Kubrick. To Die For toont de kwalijke gevolgen van televisie, vooral wat er fout kan lopen als iemand het verschil niet meer merkt tussen realiteit en fantazie. Het is ook een kommentaar op de oppervlakkigheid van beeldvorming, hoe beelden, foto’s, krantekoppen ons bestaan domineren, hoe je niet meer aangemoedigd wordt om dieper op de zaken in te gaan. Het is al ogenblikkelijke bevrediging wat de klok slaat. Nergens blijven bij stilstaan en meteen naar de volgende sensationele prikkel zappen. Het is iets waar ik me zeer van bewust ben omdat ik nu twee kleine kinderen moet grootbrengen. Dan ga je toch even nadenken over hoeveel uren televisie kijken echt goed voor ze is en of ze niet beter in hun kamer een boek zouden lezen. Ik stam nog uit de tijd dat je als kind lag te lezen in bed, met een zaklamp onder de lakens, opdat je ouders niet zouden zien dat het licht aan is. Ik denk dat dit ook de reden is waarom ik aktrice ben geworden : ik ging op zoek naar iets dat tot mijn verbeelding sprak, dat mijn fantazie aanwakkerde.

U was niet de eerste keus voor “To Die For” ?

Kidman : Nee, ze hadden eerst Meg Ryan gekozen, maar door omstandigheden kon ze de film niet doen. Toen ik hoorde dat ze naar een nieuwe aktrice zochten, vroeg ik mijn agent of ik een kans maakte. Hij zei me vlakaf dat het er niet goed uitzag. Ten eerste dachten de producers niet dat ik grappig uit de hoek kon komen en ten tweede was ik Australisch, en dachten ze dat ik het Amerikaans aksent niet zou aankunnen. Méér moest ik niet horen ! Nu wilde ik zeker de rol.

Dankzij Gus werd het een geweldige ervaring. Gus die in Portland woont, ver weg van de Hollywood business, is een hoogst ongewoon talent. Hij bemint zijn akteurs, wordt geboeid door het kreatief proces en houdt er een erg ongedwongen manier van werken op na. Als persoon is Gus heel gevoelig, maar in zijn werk is hij zeer onsentimenteel, wat een ongebruikelijke kombinatie is. Zijn werkmetode is zeer origineel. Alles is mooi uitgedokterd maar als je twee minuten voor de opname met een idee komt aandraven dat hem bevalt, dan is hij in staat om alles om te gooien, het licht te veranderen, de positie van de camera. Dat komt niet veel voor. In de meeste Hollywoodfilms zit je muurvast en moet je slaafs het story board volgen, heb je geen enkele maneuvreerruimte.

Hebt u niet geaarzeld om een film te maken met Gus Van Sant net na het debâcle van “Even Cowgirls Get the Blues” ?

Kidman : Voor mij stelde dat geen enkel probleem. Met mensen als Gus moet je risico’s nemen, niet alles wat hij doet, zal honderd procent geslaagd zijn, dat is de prijs die je moet betalen wil je originaliteit krijgen. Gus maakt ook geen produkties van zestig miljoen dollar, dus als een film faalt, is dit niet het eind van de wereld, hooguit een eervolle mislukking. Cowgirls heb ik nota bene niet gezien, maar ik was weg van Drugstore Cowboy en My Own Private Idaho. Film bestaat uit zoveel disparate elementen die moeten verenigd worden dat je van geluk mag spreken als het goed uitdraait. Je kan een geweldig scenario door een groot regisseur laten verfilmen en toch een snertfilm krijgen. Zoals je ook van een matig script kan vertrekken, waar de makers iets extra aan toevoegen dat het heel biezonder maakt. Dat is ook wat veel mensen drijft in dit vak : dat er nooit een formule is. Niemand heeft ooit precies kunnen vastpinnen wat een film nu suksesvol maakt.

Was u zelf ambitieus toen u opgroeide ?

Kidman : Zeker niet in dezelfde mate als Suzanne. Eerst wilde ik balletdanseres worden, daarna advokate, daarna journaliste, daarna pas aktrice u merkt dat het alsmaar bergaf gaat (schatert). Ik vind een zekere dosis ambitie niet verkeerd, tenminste als je die ambitie in dienst stelt van je vak, van akteren als een artistieke expressie en niet als hét middel om snel rijk en beroemd te worden. Als je alleen aan dat laatste denkt, zul je toch niet lang meegaan. Ik was altijd meer geïnteresseerd in teater, van toen ik vier was, ging ik naar toneel. Als kind had ik nooit die fascinatie voor de film die zoveel mensen blijkbaar hebben. Dit kwam pas later, toen ik veertien was en werd gekozen om in een tv-film te spelen. De jaren daarvoor studeerde ik elk weekend bij een kleine lokale toneelschool in Sydney. Ik speelde alles, van The Women van Clare Boothe Luce tot de prinses in Sweet Birth of Youth van Tennessee Williams. En ik ben dertien jaar oud ! Voor mij was dit ook een vorm van escapisme, een manier om aan de adolescentiepijnen te ontsnappen. Ik kon al die karakters exploreren en al die verschillende leeftijden, dat was geweldig voor de snotneus die ik toen was.

Vreesde u niet dat men uw vertolking in “Batman Forever” onvermijdelijk zou vergelijken met wat Michelle Pfeiffer deed in “Batman Returns” ?

Kidman : Niet echt. Michelle Pfeiffer was geweldig als Catwoman. Mijn personage ligt meer in de lijn van Kim Basinger in de eerste Batman. Ik speelde niet de kwaaie meid maar de “good girl” met twee persoonlijkheden. Vond het leuk om die vrouw te spelen die de ene minuut een erg nuchtere psychologe is, maar zich de volgende minuut voor Batmans voeten gooit. Telkens ze zijn zwarte rubber aanraakt, is ze verloren !

Uw volgende film “The Portrait of a Lady” is erg ambitieus ?

Kidman : Ik ben dan ook erg nerveus om die rol aan te pakken. Maar die angst en onzekerheid bevalt me ook. Als je geen schrik meer hebt en je er met een gerust gemoed naar uitkijkt, is er ook geen reden meer om het nog echt te doen, dan kan je gewoon op je lauweren rusten. Nu vraag ik me af of ik het wel aankan. Maar ik denk dat Jane (Campion) me er wel doorheen helpt.

U woont nu in Londen, waarom ?

Omdat Tom er Mission Impossible draait en ook The Portrait of a Lady in Europa wordt gedraaid, in Italië, Spanje en Frankrijk. Misschien gaan we daarna een tijdlang in Parijs wonen. We hebben beiden de kans om veel te reizen. Sinds ik een kind ben, was ik altijd op doorreis. Ik word snel ongeduldig als ik te lang op één plek verblijf. Dat maakt me gek. Van mijn zeventiende stapte ik het vliegtuig op en reisde naar Indië, Azië, het Midden-Oosten. Recentelijk ging ik met mijn moeder naar Jordanië en Syrië, het was onze manier om wat tijd voor elkaar uit te trekken. En dan ga je naar Petra in de hoop ondergedompeld te worden in een andere wereld, en het eerste wat de gidsen je zeggen is dat dit de plek is waar Indiana Jones and the Last Crusade werd gedraaid.

Stoort het u dat uw carrière vaak in funktie wordt gezien van de carrière van uw beroemde echtgenoot Tom Cruise ?

Kidman : Ik vind zoiets erg seksistisch, ja. Je zult nooit het omgekeerde zien : mannen die beoordeeld worden op basis van de carrière van hun vrouw. Mannen mogen individuen zijn, vrouwen horen nog altijd bij een suksesvolle vent.

Maar anderzijds begrijp ik ook wel dat Tom waanzinnig beroemd is. Toen ik met hem trouwde, had ik er echt geen idee van wat dit betekende. We zijn nu vijf jaar getrouwd en pas de laatste tijd word ik als een individu beschouwd.

Het grote nadeel om met Tom getrouwd te zijn, is dat je inderdaad beschouwd wordt als een appendix van zijn roem en faam. Het voordeel ? Dat ik degene ben die elke nacht met hem naar bed mag !

Nicole Kidman als Suzanne Stone in “To Die For” : spotprent over de Amerikaanse verslavingaan mediaroem.

Kidman met Tom Cruise : “We zijn nu vijf jaar getrouwd en pas de laatste tijd word ikals een individu beschouwd. “

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content