Zo rukken wij op, in de richting van het jaar onzes Heren 2010, waar wij niet veel over weten omdat daar tot dusver nog niemand van is teruggekeerd. De Bermudadriehoek of de Marianentrog : altijd is er iemand, een ontdekkingsreiziger of anders wel een zot, die er een glimp van opgevangen heeft en er sterke verhalen over kan vertellen, waar anderen dan verstomd naar luisteren. Maar zoiets nabijgelegen en onontkoombaar als 2010, daarover kan geen sterveling je voorlopig iets zinnigs vertellen. Geblinddoekt stormen wij erop af, een oerhorde van inmiddels bijna zeven miljard. Wat zal de volgende maand, de dag van morgen of zelfs het komende uur brengen ? Geen hond die het weet, laat staan een goudvis of nijlgans.

Soms, terwijl ik in de keuken tijgergarnalen bereid, vraag ik mij af : wat zou the next big thing worden ? Dat er een next big thing komt, een volgend ding waarover iedereen zal praten, zoveel is zeker. Het kan bijvoorbeeld zijn dat Obama vermoord wordt, of dat L.A. op een ochtend van de kaart wordt geveegd door een vestzakatoombom. Minder ingrijpende dingen kunnen gelukkig ook, zoals het sterrenmeisje dat opeens wereldnieuws werd of, lokaler, de wietboer die op zijn gemak een pilsje dronk op de Ieperse Grote Markt. Of het kunnen vier lefgozers zijn van wie tot dusver nog niemand gehoord heeft maar die meer platen zullen verkopen dan The Beatles en The Stones samen. The next big thing kan zijn dat er ruimtewezens op Cap Gris Nez landen en van daaruit een boodschap van liefde en vrede de wereld instralen, al is die kans veeleer klein. Ze zouden rap genoeg in zee worden gedreven, aan het intergalactisch verstand gebracht dat er voor dergelijk gebazel geen plaats is op deze planeet.

Even zag het ernaar uit dat de Mexicaanse griep the next big thing zou worden, maar die lijkt wat overroepen. Next big things zie je maar zelden talmen. Ze slaan toe als een dief in de nacht en laten de mensen met open mond achter, zoals in de voorbije weken de dood van Karel Van Miert en Yasmine en The King of Pop, die haasje-over de grote leegte insprongen. Nooit eerder zoveel dood met schermbekendheid in hetzelfde nieuwsbericht gehad. Zoveel dood die je stil maakte.

Soms ook zijn next big things ronduit vals. In de jaren zestig, van de vorige eeuw moeten we nu al een hele tijd zeggen, had je opeens zoiets als polywater. Dat was een soort water met heel bijzondere eigenschappen, waarvan men vreesde dat het uit het laboratorium zou ontsnappen. Het zou dan alle water ter wereld besmetten en daar ook polywater van maken, zodat rivieren en stromen en zelfs de Heulebeke onleefbaar zouden worden en alle leven gedoemd zou zijn te verdwijnen. Polywater, wie is dààrvoor tegenwoordig nog bang ? Het is verwezen naar het museum van mislukte next big things, zoals ook SARS en de ontdekking van leven op Mars.

Wat zal het volgende next big thing zijn ? Het is opwindend maar ook een beetje griezelig je dat af te vragen, want ze zijn onvoorspelbaar en grillig. Het zou een buitenechtelijke dochter van paus Benedictus kunnen zijn, of een extremistische splintergroepering die aanslagen pleegt op vrouwen met korte rokken. Of waarschijnlijk iets nog veel vergezochter. Typisch voor next big things is dat ze de ene dag nog volslagen ondenkbaar lijken om de ochtend daarop alomtegenwoordig te zijn. Ze bevredigen onze hang naar opwinding en sensatie maar laten ons ook voelen wat we niet graag voelen, namelijk dat de wereld voortdurend in beweging is en dat alles wat we hebben, ons in een oogwenk weer kan worden ontnomen. Next big things zijn het lot dat op zijn trommel roffelt en met zijn spierballen rolt. Het lot dat ons laat zien over meer verbeelding te beschikken dan waarvan wij ooit kunnen dromen. Wij, mensjes die in het heden opgesloten zitten zonder uitzicht naar voren, als in een koets die wordt voortgetrokken door op hol geslagen paarden, dampend in blinde galop.

En ons daar meestentijds toch comfortabel bij voelen.

Reacties : jp.mulders@skynet.be

Jean-Paul Mulders