De Modeacademie was niet echt mijn ding. Dat besefte ik pas toen ik er zat, want het was een droom om er te mogen studeren. Maar ik was zeer praktisch ingesteld. Ik deed patroontekenen in avondschool, omdat ik wilde weten hoe een kledingstuk in elkaar zat. En omdat ik kleren wilde maken die mensen konden dragen, geen kunstwerkjes. Het is een heel goede opleiding, maar niet voor mij. Ik had ze kunnen afmaken, maar ik voelde dat ik daar niet veel beter van zou worden. Dat was een enorme ontgoocheling, plots spatte mijn droom uiteen.
Zwangerschapskleding was het gat in de markt, toen ik er 25 jaar geleden mee begon. Ik werkte als freelancer en werd gevraagd om wat ontwerpen te maken voor een zwangerschapsmerk. Omdat ik daar als 23-jarige niets van kende, ben ik gaan winkelen om te kijken wat er al op de markt was. Op de Meir in Antwerpen was er één winkel, een chique nochtans, met een rekje zwangerschapskleren, weggestopt in de kelder. Zo zielig. Zwangere vrouwen werden behandeld alsof ze ziek waren. Ik weet nog dat ik dacht : als ik binnen dit en een paar jaar zwanger ben, dan vind ik niets om aan te doen. Dat kan ik veel beter, en zo ben ik met mijn winkel begonnen.
Intussen is de koek goed verdeeld. We zijn begonnen met printjurken in een stretchjersey dat we samen met onze leverancier hebben ontwikkeld. We waren de enigen die dat deden. Het is jarenlang ons handelsmerk geweest, tot er overal goedkopere kopieën van opdoken. Toen hebben we ons als merk opnieuw moeten uitvinden. Nu bieden we vooral het hogere gamma aan, zoals feestkleding en chique werkkleding.
Ik was 25 toen ik mijn eerste kindje kreeg. Ik nam haar mee naar de winkel, omdat ik dacht dat ik het allemaal wel kon combineren : borstvoeding geven, in de winkel staan en een nieuwe collectie ontwerpen. Maar dat bleek niet het geval, dus hebben we snel een crèche in de straat gevonden. Bij het tweede had ik al iemand in dienst en kon ik meer van mijn kind genieten. Nummer drie was een cadeautje.
Aan een man wordt nooit gevraagd hoe hij zijn baan en gezin combineert. Maar wat me eigenlijk nog het meest stoort, is dat, als men hoort dat mijn man ook in de zaak werkt, ervan uitgegaan wordt dat hij de financiën beheert. Wat bij ons dus niet het geval is. Ik ben graag met de cijfers bezig. Hij is meer bezig met het imago van beide merken, en zorgt veel voor de kinderen. We hebben daar een goede balans in gevonden, vind ik. Het is niet omdat je een bedrijf hebt dat je kinderen daar moeten onder lijden. Ook al hebben ze ons vaak moeten missen.
Nathalie Vleeschouwer is ontstaan op vraag van de klant, omdat veel niet-zwangere vrouwen de kleren mooi vonden, maar de winkel niet durfden binnen te stappen. Na twintig jaar leek het me leuk om hen tegemoet te komen en een nieuwe uitdaging aan te gaan. In het begin heeft dat een wervelwind in het bedrijf veroorzaakt : meer personeel, meer beurzen, meer collecties. Het verschil tussen beide merken is nochtans groot : bij Fragile is het telkens een andere vrouw die zwanger is, een nieuwe klant. Door de beperkingen van het lichaam, grijp je vaak terug naar modellen waar iedereen zich goed in voelt. Er komen wel nieuwe dingen bij, maar je kunt terugvallen op een basis. Bij Nathalie Vleeschouwer moet je bij wijze van spreken elk seizoen opnieuw beginnen. Want de klant is dezelfde en die moet je blijven verrassen.
Nathalie Vleeschouwer (47) is oprichtster en ontwerpster van het zwangerschapsmerk Fragile en het damesmerk Nathalie Vleeschouwer. ? Fragile bestaat dit jaar 25 jaar. ? Ze is getrouwd en mama van Felix (22), Lion (19) en Poppy (13). ? In 2010 ontving ze de Womed Award van Markant en Unizo.
ELLEN DE WOLF & FOTO FRED DEBROCK
“Ik wilde kleren maken die mensen konden dragen, geen kunstwerkjes”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
