Actrice (22)

Als ik nu mezelf zou leren kennen zoals ik vroeger was, dan denk ik niet dat ik een goede vriendin van mezelf zou zijn. Wanneer ik verhalen hoor of video’s zie van een feest, denk ik soms “jakkes, wat een attitude”. Ik was te zelfzeker, voortdurend bewust van mijn aanwezigheid en van mijn persoon. Gelukkig ben ik daar nu veel rustiger in geworden.

Ik volgde muzische vorming op een kleine school hier in Antwerpen. Toen ik later naar het eerste jaar toneelschool in Maastricht ging, viel de ‘bescherming’ ineens weg. Plots moest ik meedraaien in een systeem waarin ik mezelf voortdurend moest bewijzen. Dat was hard, maar het was wel tijd dat ik uit de veilige cocon stapte. Ik zat vol zelfmedelijden. Gelukkig hebben mijn ouders mij een shot onder mijn kont gegeven : “Ik dacht dat jij zo sterk was ?”

Mijn moeder zeurt nooit ! Dat heb ik nu ook. Als het niet goed gaat, gaat het niet goed. Dan moet je niet doen of het wel goed gaat, maar jezelf een beetje in de plooi houden is belangrijk. Niet zozeer voor de buitenwereld, vooral voor jezelf.

Ik ben heel blij dat ik naar Maastricht gegaan ben. Laat ons eerlijk zijn : het is een van de beste acteeropleidingen. Alleen is dat in Antwerpen niet zo bekend.

Die neiging om nieuwe omgevingen op te zoeken, heb ik ook in mijn beroep. Als je nog niet vertrouwd bent met de mensen en de materie, gedraag je je anders en speel je anders. Je ontdekt makkelijker nieuwe mogelijkheden.

Natuurlijk doe ik Kaat & Co graag. Met de fiets naar het werk, mij omkleden, even in de handen wrijven en zeggen : “Wat gaan we doen vandaag ?” Dat is gewoon geweldig. Theater is ook super, maar anders, daar gaan weken repeteren aan vooraf. Het is de afwisseling die dit zo boeiend maakt.

Ik ben met mijn gat in de boter gevallen. Soms denk ik dat het blijft duren. Maar het kan evengoed volgend jaar gedaan zijn. Sommige vrienden barsten van het talent maar hebben geen vooruitzichten. Dat is verschrikkelijk.

Een droom voor de toekomst heb ik niet. Ik werk graag en wil veel werken. Liefst met toffe en interessante mensen. Maar we zien wel, je kan toch niets forceren. Wat moet komen, zal komen.

Ik koester ontmoetingen waarbij je voelt : met jou wil ik verder. Dat kan privé of op het werk zijn. Mijn tegenspeler in Norway. Today bijvoorbeeld. Na amper zes weken repeteren heb ik het gevoel dat ik hem door en door ken. Soms blijft die band duren, soms niet.

Mensen laten gaan is toch iets waar je je hele leven mee bezig bent. Meestal komen er wel nieuwe personen in de plaats. Als het goed gaat, blijft er een harde kern altijd in de buurt. En er zijn natuurlijk de mensen van wie je heel je leven blijft houden. Bij hen maakt het niet uit of je ze een paar jaar niet ziet.

Antwerpen is absoluut mijn thuis, ik ben hier geboren, heb hier altijd gewoond. We hebben hier nu ook een appartement gekocht. Ik ben een echte stadsmens. Je kunt door de straten lopen, ‘met de kop in de kas’ waardoor je onzichtbaar bent. Maar je kunt er ook voor zorgen dat je wél opgemerkt wordt. Je kunt altijd kiezen in een stad, dat maakt het zo zalig.

Rome, daar was ik niet goed van. Waar moest ik met al die indrukken blijven ? De architectuur, de kleuren, de mensen, de kleine straten waar je van achter de hoek ineens het Colosseum ziet opduiken of het Forum Romanum. Ik heb op dat gebied te veel fantasie : ik zie twee oude stenen liggen en verzin er onmiddellijk een spektakel bij.

:: Info : Norway. Today, nog tot 7 mei in ’t Arsenaal in Mechelen, 015 42 25 44, www.tarsenaal.be

Leen Creve